کارل ملون؛ افسانه‌ای که حتی بدون قهرمانی هم جاودانه است

(دبالدربال)_ کارل ملون به لطف قدرت بی‌رحمانه و پیشرفت مداوم به یکی از بهترین بازیکنان تاریخ بسکتبال NBA تبدیل شده است.

کارل ملون بدون شک بزرگ‌ترین پاورفوروارد تاریخ است. او با قدرتی باورنکردنی و سایز بزرگ بدنی خود می‌توانست در منطقه رنگی به راحتی هر مدافعی را به زانو در بیاورد. بلاک کردن او یک امر دشوار برای مدافعین حریف بود، فست‌بریک‌های او در NBA در نوع خود منحصر به فرد بوده است. دارند دو عنوان MVP (باارزش‌ترین بازیکن فصل) با ثبت 36,928 امتیاز در رتبه سوم بهترین امتیازآوران تاریخ بسکتبال ان بی ای (بعد از لبران جیمز و کریم عبدالجبار) حضور دارد.

او همچنین بیش‌تر از هر بازیکن دیگری در NBA، پرتاب آزاد به دست آورده و بیش‌ترین ریباند دفاعی را نیز ثبت کرده است. وی همچنین جزو 50 بازیکن برتر تاریخ NBA قرار دارد و همچنین دو مدال طلای المپیک را در کارنامه دوران حرفه‌ای خود دارد. به عنوان بازیکنی که به طور مداوم در منطقه رنگی صاحب توپ می‌شد و امتیاز کسب می‌کرد به خوبی لقب “The Mailman” برازنده‌اش است.

ملون همچنین برای همیشه با هم تیمی خود جان استاکتون در یوتا جاز به یاد آورده می‌شود. این دو ثابت‌ترین گارد و پاورفوروارد در تاریخ NBA را تشکیل می‌داند. مطمئنا اگر استاکتون در کنار مالون بازی نمی‌کرد، ملون نمی‌توانست تا این حد در امتیاز آوردن به موفقیت برسد و جزو سه اسکورر برتر تاریخ بسکتبال ان بی ای قرار بگیرد.

استاکتون در درفت سال 1984، به عضویت یوتا جاز در آمد و سال بعد این تیم کارل مالون را به عنوان دیگر درفت خود خدمت گرفت. این دو نفر 18 سال متوالی را در کنار هم بازی کردند، این دو چنان در پیک اند رول در هم تنیده بودند که توقف آن تقریبا غیر ممکن بود و استاکتون دائما به ملون برای امتیازگیری اسیست می‌داد و عبارت “Stockton to Malone” تبدیل به یک اصل در NBA شد.

پت رایلی مربی افسانه‌ای NBA در پایان دوران حرفه‌ای خود در یوتا، می‌گوید:

آن‌ها در رخنه کردن به ذهن مردم استاد هستند. آن‌ها برای بازی‌های فیزیکی بسیار خوب تمرین می‌کنند. زوج آن‌ها در هر دو انتهای زمین بازی فیزیکی سرسختانه‌ای را اجرا می‌کند همچنین تجربه بازی فنی و تکنیکی‌شان غیرقابل انکار است.

کارل ملون یک پسر روستایی از Summerfield, La روستایی کوچک و با جمعیت 200 نفر می‌آید. او در داخل و خارج زمین با انجام تمرینات سخت به خصوص در پیش فصل‌ها توانست کریر طولانی خود را با ثباتی اعجاب انگیز پیش ببرد. او که در قالب یک سوپراستار کلیشه‌ای نمی‌گنجید، به روش‌های زندگی روستایی خود پایبند بود؛ ماهیگیری، شکار، موتورسواری و رانندگی کامیون از علایق اصلی زندگی وی بود.

ملون همچنین هرگز از بیان عقیده خود یا بیان آنچه دیگران در مورد او فکر می‌کنند، ابایی نداشت. این باعث شد تا او انتخاب‌های زیادی را برای تیم First Team NBA All-Interview داشته باشد و بین همتایان خود احترامی بی‌رحمانه داشته باشد.

داک ریورز به عنوان یکی از بازیکنان هم دوره کارل ملون درباره وی می‌گوید:

او فوق‌العاده فیزیکی بود، قدرت بدنی بالایی که داشت به او اختیار هر کاری را در زیر سبد می‌داد. من بارها مقابل او بازی کرده‌ام و حتی بارها از سوی او با ضربات آرنج روبرو شدم اما این زمین بازی است و برای برنده شدن رقیبان تا سر حد مرگ مبارزه می‌کنند. وقتی حریف به شما ضربه می‌زند و می‌خواهد شما را از پای در آورد این موضوع را من به عنوان بخشی از بازی نگاه می‌کردم و برایم یک محرک بود تا خودم هم برای جنگیدن در بازی تلاش کنم و عقب نشینی نکنم.

داک ریورز افزود:

اکنون به عنوان یک کارشناس تلویزیونی فعالیت می‌کنم و احترام جدیدی برای او قائل هستم. وقتی شما به عنوان یک کارشناس هستید به جنبه‌هایی از بازی پی می‌برید که در دوران بازی خود از آن‌ها بی‌اطلاع هستید. چیزی که برای من درباره کارل مالون برجسته است، حرفه‌ای بودن او است.

ریورز همچنین درباره کریر طولانی کارل ملون به صحبت پرداخت و اشاره کرد:

وقتی در کنار مالون بودم و با او صحبت کردم، فهمیدم که او چطور توانسته در سال‌های طولانی در بالاترین میزان آمادگی باشد و بتواند چنین کریر خارق‌العاده‌ای از خود بر جا بگذارد.

اگر پیش نویسان درفت سال 1985، می‌دانستند که کارل ملون قرار است به چه افسانه‌ای تبدیل شود مطمئنا او را بالاتر از پیک درفت سیزدهم قرار می‌دادند. این واقعیت که او در Louisiana Tech در دوران دانشگاهی بازی می‌کرد و میانگین 18.7 امتیاز و 9.3 ریباند در سه فصل دانشگاهی به ثبت رساند باعث شده بود تا وی جزو انتخاب‌های تاپ درفت سال 1985 قرار نگیرد.

به عنوان روکی (اولین فصل حضور در NBA)، مالون به طور میانگین در هر بازی 14.9 امتیاز و 8.9 ریباند را داشت. او در رای گیری برای کسب عنوان روکی سال در رتبه سوم قرار گرفت و در تیم روکی سال قرار گرفت.

یوتا جاز با اطلاع از پتانسیلی که کارل ملون از خود نشان می‌داد تصمیم گرفت تا آدرین دانتلی بهترین اسکورر تیمش که در هفت فصل برای یوتا درخشید را ترید کند و فضا را برای درخشش مالون بازتر کند. با ترید آدرین دانتلی در ازای کلی تریپوکا و کنت بنسون، بازی مالون بیش‌تر به چشم آمد و او در فصل دوم حضور خود در NBA به میانگین امتیازی 21.7 و درصد شوتزنی او از 498 به 598 رسید.

از فصل 1987/88، ملون مجموعه‌ای از فصل‌ها را آغاز کرد که کریر او را به عنوان یک پاورفوروارد افسانه‌ای در دل تاریخ NBA نوشت. او در فصل 1987/88، میانگین امتیازی 27.7 و 12.0 ریباند به ثبت رساند و در تیم All-NBA Second Team قرار گرفت و یوتا جاز نیز در این فصل رکورد 47 برد و 35 باخت را به ثبت رساند. این اعداد باعث شد تا در این فصل کارل از لحاظ امتیازآوری در رتبه پنجم لیگ و از لحاظ آمار ریباند در رتبه چهارم قرار بگیرد.

در طول 11 فصل بعدی، میانگین امتیاز او هرگز به زیر 25.2 و میانگین ریباند او به زیر 9.80 نرسید. کارل 11 حضور در آل استار را نیز در کارنامه دارد و از سال 1989 به مدت 11 سال پیاپی در تیم All-NBA First Team قرار گرفت.

کارل ملون MVP آل استار 1989 است (او در کنار جان استاکتون جایزه MVP را به اشترک گذاشت؛ این اولین بار در تاریخ NBA است که هم‌تیمی‌ها جایزه MVP آل استار را با هم به اشتراک می‌گذراند). در سال 1992 کارل ملون یکی از اعضای تیم رویایی ایالات متحده آمریکا بود که در بازی‌های المپیک بارسلون مدال طلا کسب کرد. او همچنین با تیم آمریکا در بازی‌های المپیک 1996 آتلانتا به مدال طلای دست یافت.

با وجود تمامی عملکردهای خارق‌العاده هجومی کارل ملون تا آن مرحله از دوران حرفه‌ایش، اما به دلیل ناکامی‌اش در هدایت یوتا جاز برای قهرمانی در NBA مورد انتقاد قرار گرفت. جاز با وجود کارل ملون در فصل عادی کوبنده ظاهر می‌شد اما در پلی‌اف همیشه با ناکامی روبرو شد.

تا زمانی که یوتا در سال 1997 به اولین فینال NBA رسید و بسیاری از منتقدان کارل مالون ساکت شدند. یوتا جاز پس از شکست دادن هیوستون راکتس تحت رهبری حکیم اولاجوان، چارلز بارکلی و کلاید درکسلر در یک مجموعه سری شش مسابقه، قهرمان کنفرانس غرب شد.

پیروزی نهایی سری فینال کنفرانس غرب سال 1997 پس از این حاصل شد که جان استاکتون با یک سه امتیازی بازربیتر معرکه بازی را 103 بر 100 به سود جاز به پایان رساند؛ در فاصله 2.8 ثانیه برایان راسل توپ را به جان استاکتون سپرد و کارل ملون با یک اسکرین ویرانگر فضای معرکه‌ای را در اختیار استاکتون قرار داد و استاکتون با یک پرتاب بی‌نقص سه امتیازی کار را برای جاز تمام کرد و آن‌ها را قهرمان کنفرانس غرب کرد.

با این حال، یوتا جاز در فینال NBA به شیکاگو بولز تحت رهبری مایکل جردن در طی شش بازی باخت و فرصت قهرمانی از دست رفت. در ادامه 5 سال بعد کارل ملون همچنان با عملکردهای عالی خود برای جاز درخشید اما آن‌ها دیگر هرگز راهی فینالی نشدند.

اگرچه کارل ملون هرگز قهرمان NBA نشد، اما او هر فصل در پلی‌اف بازی می‌کرد و آمار درخشان او در فصل عادی در پلی‌اف نیز شاخص بود اما دستاوردی برایش در پی نداشت. او در فصل عادی میانگین امتیازی 25.0 و ریباند 10.1 داشت و در پلی‌اف نیز میانگین امتیازی 24.7 و ریباند 10.7 ثبت کرده بود.

در اولی فصل حضور کارل در یوتا جاز آن‌ها در راند اول پلی‌اف توسط دالاس موریکس حذف شدند اما کارل میانگین امتیازی خود را نسبت به فصل عادی (14.9 میانگین امتیازی فصل عادی) در پلی‌اف افزایش داد و به 21.8 رساند. وی در دومین فصل حضور خود در NBA، در تمام 82 بازی فصل عادی به میدان رفت (وی 9 فصل در تاریخ NBA  را توانست با 82 بازی در فصل عادی به پایان برساند.)

جاز در فصل 1987/88 با غرش برابر پورتلند بلیزرز راهی نیمه نهایی کنفرانس غرب شد و با لس آنجلس لیکرز مدافع عنوان قهرمانی روبرو شد. جاز در مقابل لس آنجلس لیکرز یک نمایش تحسین برانگیز داشت و سری را به هفت بازی کشاند اما در نهایت این لس آنجلسی‌ها بودند که در مجموع سری با نتیجه 4 بر 3 راهی فینال کنفرانس غرب شدند. در بازی هفتم مالون 31 امتیاز و 15 ریباند را به ثبت رساند.

کارلون ملون پس از سپری کردن یک فصل هیولا وار در پلی‌اف نیز فرم استثنایی بر جا گذاشت و در 11 بازی میانگین امتیازی 29.7 و 11.8 ریباند را به ثبت رساند.

تنها پس از 17 بازی در فصل 1988/89 فرانک لایدن سرمربی یوتا جاز به عنوان رئیس فرنچایز انتخاب شد و دستیار او جری اسلون هدایت جاز را بر عهده گرفت. جاز با 51 پیروزی در فصل عادی یک رکورد خارق‌العاده را در آن زمان رقم زد. در این فصل نیز کارل ملون میانگین امتیازی 29.1 و 10.7 ریباند را به دست آورد و در بازی آل استار با ثبت 28 امتیاز و فیلدگل 12 از 17 عنوان MVP آل استار را کسب کرد.

کارل ملون برای اولین بار در کریرش در فصل 1988/89، در تیم All-NBA First Team قرار گرفت. و در رای گیری برای جایزه باارزش‌ترین بازیکن لیگ (MVP) سوم شد. با این حال، علی‌رغم بازی انفرادی فوق‌العاده، مالون میانگین امتیازی 30.7 و ریباند 16.3 داشت اما در راند اول پلی‌اف توسط گلدن استیت وریرز حذف شد.

در فصل 1989/90، مالون پس از کسب میانگین امتیازی 31.0 و 11.1 ریباند دوباره در تیم All-NBA First Team انتخاب شد. او در میانگین امتیازی پس از مایکل جردن (33.6) دوم و در ریباند در رتبه چهارم لیگ قرار گرفت. در فصل بعدی یوتا در پلی‌اف ناامید کننده ظاهر شد و باز هم در راند اول پلی‌اف حذف شد، این بار نوبت فینیکس سانز بود تا آن‌ها را باز هم با ناکامی روبرو کند. اگر چه که یوتا قبل از شروع فصل 1990/91 یک سلاح تهاجمی دیگر یعنی جف مالون را به تیم اضافه کرد اما باز هم ناکامی در پلی‌اف چیزی نبود که یوتا بتواند از آن فرار کند.

عجیب بود که در سه سال بعد نیز زوج معرکه یوتا یعنی کارل ملون و جان استاکتون باز هم ناکام بودند. آن‌ها در سال 1992 در فینال کنفرانس غرب توسط پورتلند تریل بلیزرز شکست خوردند. در سال 1994، یوتا در نیمه نهایی کنفرانس غرب توسط تیم هیوستون راکتس در پنج بازی  مغلوب شد، اگرچه که تیم در میانه‌ی فصل با اضافه کردن جف هورناچک تقویت شد اما باز هم چاره ساز نبود. سرانجام در سال 1996، یوتا با غلبه بر سن آنتونیو اسپرز در نیمه نهایی کنفراس غرب راهی فینال کنفرانس شد اما آن‌ها در فینال مغلوب سیاتل سوپرسونیکس شدند و یک بار دیگر ناکامی عمیقی بر فرنچایز یوتا و دو ابر ستاره‌اش تحمیل شد.

تلخی شکست‌های پلی‌اف برای طرفداران یوتا در 21 فوریه 1993 کمی شیرین شد، زمانی که کارل ملون و هم تیمی‌اش استاکتون MVP آل استار را در سالت لیک سیتی به اشتراک گذاشتند و کنفرانس غرب موفق شد با نتیجه 135 بر 132 کنفرانس شرق را شکست دهد. در این دیدار مالون 28 امتیاز و 10 ریباند و جان استاکتون 15 اسیست را به ثبت رساند.

بین شکست در فینال‌های کنفرانس غرب 1994 و 1996، جاز یک فصل عادی عالی را در فصل 1994/95 ایجاد کرد و برای اولین بار در تاریخ این فرنچایز آن‌ها به رکورد 60 پیروزی در فصل عادی دست پیدا کردند. کارل موفق به ثبت میانگین امتیازی 26.7 و 10.6 ریباند شد. اما پلی‌اف خیلی زود برای آن‌ها خاتمه یافت، در راند اول پلی‌اف هیوستون راکتس مدافع عنوان قهرمانی NBA آن‌ها را از سر راه کنار گذاشت.

ملون تا این لحظه از کریرش توانسته رکوردهای فوق‌العاده را به ثبت برساند اما  اوج کار کارل مالون با جاز در فصل‌های بعدی خواهد بود.

در فصل 1996/97، کارل ملون تنها پنجمین بازیکن تاریخ NBA شد که 25,000 امتیاز و 10,000 ریباند فراتر رفت. مالون در این فصل عنوان باارزش‌ترین بازیکن فصل (MVP) را کسب کرد و در تیم All-NBA Defensive team (برای سومین بار) انتخاب شد همچنین یوتا جاز بهترین رکورد تاریخ فرنچایز خود (64 برد و 18 باخت) را به دست آورد.

جاز برای اولین بار در تاریخ خود، بهترین رکورد فصل عادی را کسب کرد و در طول پلی‌اف از مزیت میزبانی برخورددار شد. یوتا از مزیت میزبانی خود به خوبی در فینال NBA بهره برد و پس از دو باخت مقابل شیکاگو در بازی‌های خانگی توانست سری را 2 بر 2 مساوی کند. باخت در بازی پنجم تنها باخت خانگی یوتا در پلی‌اف این فصل بود. مایکل جردن با وجود ویروس معده در بازی ششم بازی کرد، با این وجود او 38 امتیاز آورد و بازربیتر جنون آمیز خود نتیجه بازی را 90 بر 86 به سود بولز به اتمام رساند.

ملون بهترین امتیاز آور یوتا جاز در سری فینال مقابل شیکاگو بولز بود. وی میانگین امتیازی 23.8 را در حالی به ثبت رساند که در یک سری دفاعی بازی می‌کرد و در مجموع شش بازی فقط یک بار یک تیم توانست به امتیاز 100 برسد(یوتا جاز در بازی چهارم).

با شروع فصل 1997/98، جان استاکتون 18 بازی ابتدایی فصل را به دلیل جراحی زانو از دست داد. کارل ملون بار دیگر ارزش‌های خود را برای یوتا جاز به اثبات رساند و یوتا در این فصل نیز رکورد فوق‌العاده 62 برد و 20 باخت را رقم زدند.(شیکاگو بولز نیز در کنفرانس شرق همین رکورد را به ثبت رساند)

درست مانند فصل قبل باز هم یوتا جاز و شیکاگو بولز در فینال NBA به هم رسیدند. جاز بازی اول سری فینال را در اورتایم با نتیجه 88 بر 85 پیروز شد اما در نهایت در مجموع شش بازی باز هم شیکاگو بولز به برتری رسید و حسرت قهرمانی NBA را برای همیشه به دل زوج کارل ملون و جان استاکتون گذاشت. البته در بازی پنجم کارل با ارائه یک نمایش 39 امتیازی سری را برای یوتا زنده نگه‌داشت اما در نهایت این درخشش نیز باعث قهرمانی آن‌ها نشد.

متاسفانه برای هواداران جاز، در بازی ششم، مایکل جردن غیرقابل توقف بود. او موفق شد توپ را از کارل ملون بگیرد و با یک جامپ شات تماشایی نتیجه بازی را 87 بر 86 رقم بزند و ششمین قهرمانی بولز در هشت ساله گذشته را قطعی کند.

فصل 1998/99، NBA به دلیل مشکلات کارگری، یک برنامه کوتاه مدت و انجام فقط 50 بازی را بر لیگ در نظر گرفت. جاز رکورد 37 برد و 13 باخت را کسب کرد و همراه با سن آنتونیو اسپرز که در همین فصل عنوان قهرمانی NBA را کسب کرد این رکورد برابری می‌کرد. فصل 1998/99 نیز برای جاز در پلی‌اف خوش یمن نبود و آن‌ها برای چندمین بار باز هم در نیمه نهایی کنفرانس غرب مغلوب حریف (پورتلند تریل بلیزرز) شدند و از صعود به فینال کنفرانس بازماندند.

اگرچه عملکرد اعدادی کارل ملون در فصل 1998/99 کاهش یافت (میانگین امتیاز 23.8 و 9.4 ریباند). اما برای دومین بار به عنوان باارزش‌ترین بازیکن فصل (MVP) انتخاب شد و به یکی از تنها 9 بازیکن تاریخ NBA تبدیل شد که بیش از یک بار توانسته عنوان MVP فصل عادی را کسب کند.

ملون پس از این فصل، 4 فصل دیگر نیز در یوتا جاز بازی کرد و نام خود را برای این فرنچایز تا ابد جاودانه کرد. او کار خود را به عنوان رهبر فرنچایز در امتیاز، ریباند، بیش‌ترین تعداد بازی به عنوان استارتر، بیش‌ترین دقایق بازی و بیش‌ترین پرتاب‌های آزاد به پایان رساند. به علاوه، او در اسیست، توپ‌ربایی و بلاک مرد دوم فرنچایز یوتا شد. پس از بازنشستگی جان استاکتون در فصل 2002/2003، مالون به عنوان بازیکن آزاد راهی لس آنجلس لیکرز شد.

او با پیوستن به لیکرز در کنار سه نام بزرگ دیگر یعنی شکیل اونیل به همراه کوبی برایانت و گری پیتن پیوست تا قهرمانی را که تا کنون تجربه نکرده بود را میسر سازد. لیکرز قبل از امضای قرارداد با مالون از سال 2000 تا 2002 توانسته بود تا سه عنوان قهرمانی متوالی NBA را کسب کند.

در فصل 2002/2003، در نیمه نهایی کنفرانس غرب مدافع عنوان قهرمانی در مقابل سن آنتونیو اسپرز که تحت هدایت تیم دانکن در اوج بود شکست خورد و با ناکامی روبرو شد. بسیاری در فصل 2003/2004، لیکرز را به عنوان قهرمانی NBA اعلام کردند، چرا که حالا لیکرز دو اعجوبه بزرگ یعنی کارل مالون و گری پیتن را به عنوان بازیکن آزاد به خدمت گرفته بودند. البته این قرارداد یک کابوس برای کارل بود؛ وی به دلیل آسیب دیدگی زانو و عمل جراحی، 40 بازی را از دست داد. اما در نزدیکی پایان فصل دوباره به میادین بازگشت و در فینال 2004 مقابل دیترویت پیستونز دوباره با مصدومیت مواجه شد. ملون در بازی پنجم نتوانست به میدان برود و لیکرز با باخت در این دیدار قهرمانی NBA را از دست داد.

از قضا، دخترش شریل فورد که در سال 2003 وارد WNBA شد، در همان سال با دیترویت شوک یک عنوان قهرمانی را کسب کرد.

ملون در فصل حضورش در لس آنجلس لیکرز، در فصل عادی چندان به میدان نرفت و میانگین امتیازی او برای اولین بار در طول کریرش (بعد از فصل روکی) به 13.2 و ریباندش به 8.7 رسید.

کارل ملون در فصل 2004/2005، در فکر بازی کردن برای یک فصل دیگر بود اما نهایتا تصمیم گرفت تا پس از یک فصل حضور در لیکرز اعلام بازنشستگی کند وی در کنفرانس مطبوعاتی خود درباره این تصمیم توضیح داد:

با وجود اینکه یک سال است که آنجا را ترک کرده‌ام، اما من به عنوان یک مرد در جاز رشد کردم. اگر به اندازه کافی خوش شانس باشم اسم من به عنوان اسطوره یوتا جاز وارد تالار مشاهیر بسکتبال خواهد شد.

ملون در سال 2010، در تالار مشاهیر بسکتبال یادبود نایسمیت جاودانه شد، این اتفاق درست پس از اینکه یک سال از ورود جان استاکتون و جازمن اسلون به تالار مشاهیر بسکتبال گذشته بود رخ داد.

جری اسلون مربی ملون برای 15 فصل حضورش در یوتا گفت:

اگرچه او هرگز قهرمانی را به دست نیاورد، اما کریر فوق‌العاده‌ای داشت. او در مواقعی که نباید بازی می‌کرد، زیاد بازی کرد. او هر کاری که از دستش برمی‌آمد انجام داد تا برنده شود و فکر می‌کنم این روزها در بازی بسکتبال به این چیزها توجه زیادی‌ نمی‌شود.