(دبالدربال)_ مانند تمام ورزش‌های پر طرفدار، آسیب دیدگی نقش برجسته‌ای در NBA بازی می‌کند. با این حال، به دلیل تاثیری که یک مصدومیت می‌تواند در تاریخ NBA بگذارد واقعا غیرقابل چشم پوشی است و آسیب دیدگی در این لیگ می‌تواند بسیار مخرب باشد.
در حالی که هر تیمی باید در طول فصل با مصدومیت دست و پنجه نرم کند، موارد متعددی در تاریخ NBA وجود داشته است که یک تیم نتوانسته است پس از اینکه ستاره‌اش مصدوم شد دوباره به ریتم اصلی خود بازگردد و به موفقیت برسد.
علاوه بر این، بسیاری استدلال خواهند داشت که آسیب دیدگی در لحظه نامناسب تیم‌شان به یک عنوان قهرمانی دست پیدا کند. بنابراین، در اینجا ما پنج مصدومیت مهم در تاریخ NBA را بررسی خواهیم کرد که توانست چشم انداز اتحادیه ملی بسکتبال را تغییر بدهد.
5. راسل وستبروک – اوکلاهاما سیتی تاندر (2013)
اوکلاهاما سیتی تاندر برای اولین بار در سال 2012 به فینال NBA رسید و علی‌رغم شکست مقابل میامی هیت، با اعتماد به نفس فوق‌العاده وارد فصل بعد شد. OKC به لطف رکورد 60 برد و 22 باخت به عنوان صدرنشین کنفرانس غرب و با داشتن مزیت خانگی پا به پلی‌اف گذاشت. و در بازی اول مقابل هیوستون راکتس آن‌ها با تریپل دابل راسل وستبروک توانستند به بردی ارزشمند دست پیدا کنند.
با این حال، وستبروک پوینت گارد تاندر پس از برخورد با پاتریک بورلی دچار پارگی مینیسک زانوی راست خود شد و تاندر بدون حضور ستاره ارزشمند خود در راند دوم پلی‌اف مقابل ممفیس گریزلیز حذف شد. در سال 2014 نیز OKC به فینال کنفرانس غرب رسید اما در آنجا مغلوب سن آنتونیو اسپرز شد.
سال 2016 باز هم اوکلاهاما سیتی تاندر به فینال کنفرانس غرب رسید اما آن‌ها در مجموع سری با نتیجه 4 بر 3 به گلدن استیت وریرز باختند و بخت قهرمانی از دست رفت. همین ناکامی‌ها باعث شد تا کوین دورنت OKC را ترک کند و به وریرز بپیوندد و از طرفی دیگر کریر وستبروک در اوکلاهاما سیتی تاندر بدون قهرمانی NBA خاتمه یابد و او از تیمی که 11 سال در آن بازی می‌کرد جدا شود.
4. لری برد – بوستون سلتیکس (1988)
بوستون سلتیکس در فصل عادی 1987/88 ان بی ای را با ثبت دومین آمار برتر لیگ به پایان رساند و راهی فینال NBA در این فصل شد.
در حالی که سلتیکس نتوانست دومین عنوان قهرمانی NBA را در سه سال گذشته به دست آورد، لری برد یکی از بهترین فصل‌های دوران حرفه‌ای خود را تجربه کرد، میانگین امتیازی 29.9 با درصد فیلدگل 53%. لری در 31 سالگی در اوج بازی خود بود و به نظر می‌رسید مردی که دو بار جایزه باارزش‌ترین بازیکن فصل (MVP) را کسب کرده است بتواند برای شانزدهمین بار فرنچایز سبز و سفیدها را به عنوان قهرمانی NBA برساند.
با این اوصاف، فصل 1988/89، پس از انجام شش بازی برای لرد برد خاتمه یافت زیرا او مجبور به جراحی خار استخوان شد. برد پس از یک سال دوباره به میادین بازگشت تا فرم قبلی خود را به دست آورد اما سه سال بعد بازنشسته شد. مصدومیت او برای تیم با استعداد سلتیکس تاوان سنگینی داشت و آن‌ها را به مدت دو دهه برای کسب عنوان قهرمانی مجدد NBA چشم انتظار گذاشت.
3. کوین دورنت – گلدن استیت وریرز (2019)
با ورود به فصل 2018/19، بسیاری راستر گلدن استیت وریرز را به عنوان بهترین راستر تاریخ این فرنچایز تحسین می‌کردند. تیم استیو کر در حال کسب عناوین متوالی بود و گلدن استیت با داشتن 5 آل استار در راستر خود دنیای NBA را مبهوت کرده بود.
وریرز پس از رقابت در طول فصل عادی، اولین آزمون واقعی خود را در برابر هیوستون راکتس تجربه کرد. با این حال با تساوی 2 بر 2 این سری، کوین دورنت بازی پنجم را به دلیل یک آسیب مشکوک در آشیل پا از دست داد که بعد مشخص شد مصدومیت اصلی ضربه به ساق پای او بوده است.
جنگجویان بدون کوین دورنت از سد هیوستون راکتس (مرحله نیمه نهایی کنفرانس غرب) عبور کردند و هفته‌های بعد گمانه زنی‌ها برای بازگشت KD به راستر وریرز آغاز شده بود. سرانجام در دیدار پنجم سری فینال NBA بین گلدن استیت وریرز و تورنتو رپترز، کوین دورنت با تصمیمی شجاعانه به راستر تیم برگشت اگر چه که این بازگشت یک فاجعه بود و مصدومیت آشیل او در کوارتر دوم تشدید شد و باعث شد تا او از بازی خارج شود و با مصدومیتی وحشتناک روبرو شود که منجر شد فصل 2019/20 را به طور کامل از دست بدهد.
تورنتو رپترز نیز سرانجام گلدن استیت وریرز را شکست داد و اولین قهرمانی فرنچایز خود در NBA را به دست آورد. نیازی به گفتن نیست که اگر دورنت مصدوم نشد وریرز می‌توانست سومین عنوان متوالی قهرمانی NBA را کسب کند و همین موضوع برای متقاعد KD کافی بود تا او به بروکلین نتس نپیوندد.
2. کارل مالون – لس آنجلس لیکرز (2003)
پس از نزدیک به گذراندن دو دهه در یوتا جاز، کارل مالون در تابستان سال 2003 به لس آنجلس لیکرز پیوست و در تلاش برای کسب عنوان قهرمانی NBA بود. راستر لیکرز متشکل از کارل مالون، گری پیتن، شکیل اونیل و کوبی برایانت بود که یک ترکیب محبوب و دوست داشتنی را ساخته بود. اگر چه که این فصل برای مالون خوشایند نبود و او به دلیل مصدومیت چهل بازی را از دست داد.
این بازیکن 40 ساله برای پلی‌اف از مصدومیت بازگشت اما در جریان بازی‌های سری فینال باز هم مصدومیت گریبانگیرش شد و نهایتا این مصدومیت باعث شد تا لیکرز شکست در فینال NBA را تجربه کند و دیترویت پیستونز قهرمانی فصل 2003/2004 NBA را از آن خود کند. در پایان این فصل شکیل اونیل به میامی هیت رفت و کوبی برایانت نیز به نحوه مدیریت تیم اعتراض کرد و تهدید به جدایی از تیم کرده بود. بعدها شکیل اونیل درباره مصدومیت کارل مالون گفته بود که اگر مالون مصدوم نمی‌شد من تمام کریرم را در لس آنجلس لیکرز می‌گذراندم.
1. دریک رز – شیکاگو بولز (2011)
در سال 2008، دریک رز پس از درخشش در ممفیس تایگرز به عنوان پیک 1 درفت از سوی تیم زادگاهش یعنی شیکاگو بولز انتخاب شد. پس از ورود به لیگ، رز تاثیر فوری گذاشت و در سال 2009 به عنوان روکی سال انتخاب شد. پوینت گارد جوان در 24 ماه آینده به درخشیدن ادامه داد و در سال 2011، تبدیل به جوان‌ترین MVP (باارزش‌ترین بازیکن فصل) تاریخ NBA شد.
در فصل که منجر به MVP دریک رز شد شیکاگو بولز توانست به رکورد 62 برد دست یابد و صدرنشین بلامنازع کنفرانس شرق شود. شیکاگو به فینال کنفرانس شرق رسید اما در آنجا مغلوب میامی هیت شد. با این حال تیم جوان شیکاگو بولز برای موفقیت عطش زیادی داشت اما با پاره شدن ACL زانوی چپ دریک رز جوان در راند اول پلی‌اف (2011/2012) مقابل فیلادلفیا سونی‌سیکسرز برنامه بولز بهم ریخت.
رز بیش از یک سال را به دلیل مصدومیت از دست داد و پس از بازگشت دیگر نیروی ویرانگری که در NBA طوفان به پا کرده بود، نبود. امیدهای شیکاگو بولز برای ساختن یک داینستی به پایان رسیده بود و دریک رز محو شده در تابستان 2016 به نیویورک نیکس ترید شد. این بود پایانی بر کریری که می‌توانست یک مایکل جردن نوظهور را در یونایتد سنتر بار دیگر به هواداران بولز هدیه دهد.
