(دبالدربال)_ جنگجو، این توصیف یک کلمه‌ای است که اغلب برای پاتریک یووینگ به کار می‌رود. او در تعقیب قهرمانی NBA خستگی ناپذیر و بی‌امان بود علی‌رغم اینکه او هر سال از رسیدن به این هدف محروم می‌شد. رویاهای بزرگ همیشه محقق نمی‌شود حتی اگر شما جنگجویی دلاور باشید. گاهی پیش بینی‌ها و هدفی که باید به آن برسید هیچ موقع محقق نمی‌شود با این وجود شما نمی‌توانید دست از جنگیدن بردارید این یک ذهنیت است برای افرادی که نمی‌خواهند فقط دست‌ها را بالا ببرند و تسلیم شوند. اوینگ یکی از بهترین سنترهای شوتزن تاریخ بسکتبال ان بی ای است، او زمانی که بازنشسته شد؛ به عنوان لیدر نیویورک نیکس در اکثر فاکتورهای آماری مهم بود و سیزدهمین اسکورر برتر تاریخ NBA با ثبت 24,815 امتیاز تلقی می‌شد.
او پس از یک دوران حرفه‌ای درخشان در کالج با جرج‌تاون که شامل یک عنوان قهرمانی (NCAA) و حضور در دو فینال NCAA بود به پایان رسید و به عنوان پیک یک درفت سال 1985 وارد نیویورک نیکس شد. پاتریک یووینگ هرگز به جام مقدس NBA دست پیدا نکرد، در سال 1994 او نیویورک نیکس را تا فینال NBA رهبری کرد، اما در مجموع هفت بازی به هیوستون راکتس حکیم اولاجوان باخت و فرصت قهرمانی برای همیشه از دست او رفت. حکیم انتقام شکست هیوستون کوگرز مقابل جرج‌تاون در سال 1984 را گرفت.
همچنین پاتریک در پایان دوران حرفه‌ای خود در نیویورک نیکس، زمانی که سن آنتونیو اسپرز نیکس را در فینال NBA سال 1999 شکست داد او به دلیل پارگی تاندون آشیل از میادین دور بود.
برخی معقتدند که شکست یووینگ در برنده شدن حلقه قهرمانی، آزمون تورنسل است که دوران حرفه‌ای او را تعیین می‌کند. اما زمان بندی کریر او شاید یکی از بدترین هم زمانی‌ها با اعجوبه‌هایی مثل مایکل جردن و پاتریک اوینگ بوده است؛ در واقع از سال 1990 تا 1998، قهرمانی NBA به تیم‌هایی تعلق گرفت که مایکل جردن و حکیم اولاجوان در آن حضور داشتند. شیکاگو بولز برای پنج سری در پلی‌اف به رهبری جردن نیویورک نیکس را شکست داد.
با این وجود، کارهای برجسته و دستاوردهای پاتریک یووینگ چشمگیر است. آن‌ها شامل میانگین 21.0 امتیاز و 9.8 ریباند در کریرش به همراه یازده حضور در آل استار، یک حضور در All-NBA First Team، شش حضور در All-NBA Second Team، عنوان روکی سال و قرار گرفتن نام او در تیم 50 سالگی و 75 سالگی بهترین بازیکنان تاریخ NBA.
پاتریک یووینگ متولد جامائیکا در سن 11 سالگی وارد ایالات متحده آمریکا شد، او در دوران دبیرستان 10’6 فوت قد داشت و از سایرین متمایز بود. خیلی زود در جهان بر ملا شد که او یک پدیده در اتحادیه ملی بسکتبال خواهد بود.
مایک جرویس مربی دوران دبیرستان پاتریک یووینگ درباره او می‌گفت:
او بیل راسل بعدی خواهد بود، پاتریک از نظر تهاجمی بهتر از او خواهد بود.
پاتریک یووینگ به خوبی استعدادهای بی‌نظیر خود را در دوران جوانی به نمایش گذاشت و بسیار زیادی از کارشناسان و مربیان نظرات مشابهی با مایک جرویس داشتند چرا که او در دوران کالج در کانون توجهات قرار گرفته بود.
پاتریک همیشه برای انجام بسکتبالی هجومی آماده بازی بود. یکی از دلایلی که اوینگ جرج‌تاون را انتخاب کرد این بود که او در آنجا و زیر نظر مربی جان تامپسن می‌توانست توانایی‌هایش را شکوفا کند. این انتخاب درست خیلی زود مهارت‌های اوینگ را به معرض نمایش گذاشت و او در 4 سال حضورش در جرج‌تاون به حدی از توانایی رسید که تمامی افراد و رسانه‌ها برای حضور او در NBA لحظه شماری می‌کردند. او در لیگ NCAA به قهرمانی و همچنین انتخاب به عنوان بهترین بازیکن سال نائل شد.
اگر چه که بسیاری از هم دوره‌ای‌های اوینگ مانند حکیم اولاجوان، مایکل جردن و چارلز بارکلی کالج را زودتر از او ترک کردند و راهی NBA شدند، اما پاتریک 4 سال در کالج ماند و فارغ التحصیل رشته BFA شد. صبر او نتیجه داد و در سال 1985 او به عنوان اولین پیک درفت انتخاب شد. سراسر لیگ برای به دست آوردن اوینگ در تکاپو بودند.
در سال 1985 قوانین قرعه کشی برای انجام درفت تغییر داده شد و به منظور منصرف کردن تیم‌ها از تنکینگ کردن برای به دست آوردن پیک اول درفت ابداع شد. با این قانون، حالا تیم‌های که در پلی‌اف فصل قبل حضور داشتند حق انتخاب پیک‌های برتر را داشتند. برنامه پخش درفت سال 1985 در روز مادر از هتل Waldorf Astoria نیویورک پخش شد. با ثبت قوانین جدید، نیویورک نیکس به عنوان برنده درفت آن سال لقب گرفت و آن‌ها پاتریک یووینگ را به عنوان پیک یک درفت دریافت کردند و این تولدی دوباره برای یک فرنچایز قدیمی بود.
بدیهی است که نیکس به اندازه سایر تیم‌های مراسم درفت، تمام تمرکزش به روی درفت سنتر خوش آتیه لیگ بود. با این حال، انتظارات از نیکس کمی متفاوت بود. این تیم در نیویورک، در پایتخت رسانه‌ای جهان و مکه بسکتبال قرار داشت. بسیاری از افراد هنوز روزهای هولناکی که ویلس رید و والت “کلاید” فریزر برای حریفان ایجاد می‌کردند را به یاد می‌آورند، قهرمانی‌های نیکس از سال 1970 تا 1973 هنوز زنده بود.
در واقع، این تیم بیش از اندازه قابل احترام بود. نیویورک سه تا پنج سال پیش (قبل از 1985) با وجود داشتن بازیکنانی مثل بیل کارترایت سنتر 1’7 فوتی و برنارد کینگ تیمی پلی‌افی بود. اما فصل پیش از ورود پاتریک اوینگ به NBA، بیل کارترایت کل فصل را از دست داد و برنارد کینگ نیز از ناحیه زانو با آسیب روبرو شد و عملکرد نیکس با افت روبرو شد؛ حالا نیویورک برای درخشش به یک خون تازه احتیاج داشت حالا همان زمان مناسبی بود که باید یووینگ جوان می‌آمد و نام فرنچایز را همچنان زنده نگه می‌داشت.
از پاتریک یووینگ به عنوان ناجی فرنچایز یاد می‌شود. در فصل اول حضورش (1985/86) او به عنوان یک روکی باید نبود برنارد کینگ و بیل کارترایت را در تیم جبران می‌کرد، این وظیفه سنگین‌تر از حد انتظار بود. بازسازی (ریبلد) تیم مدتی طول کشید، اما اوینگ یک موفقیت فوری بود. او به طور میانگین 20 امتیاز و 9 ریباند را به دست آورد و اولین بازیکن نیویورک نیکس پس از ویلس رید (1965/64) شد که جایزه روکی سال را برنده می‌شود اگر چه که در همین فصل اوینگ 32 بازی را به دلیل مصدومیت از دست داد و نتوانست در بازی آل استار حاضر شود.
یووینگ در دوران کالج به عنوان مهارت تهاجمی شناخته نشد، جایی که جان تامپسن مربی وقت جرج‌تاون، بر دفاع بیگ‌من‌ها تاکید زیادی داشت. اما اوینگ پس از اینکه وارد NBA شد توانست محدودیتی‌هایی که در دوران کالج مجبور می‌شد بخاطر سبک دفاعی تامپسن تحمل کند را کنار بزند و تبدیل به یک ماشین گلزنی و یک تهاجم غیرقابل بازگشت شود.
برنارد کینگ در دومین فصل (1986/87) پاتریک اوینگ در NBA تنها 6 بازی انجام داد و سپس راهی واشنگتن بولتس شد. یووینگ همچنین با پاورفورواردهای زیادی همبازی می‌شد و اکثرا با بیل کارترایت به عنوان دو بیگ‌من اصلی تیم شناخته می‌شدند، با این حال او در حال تبدیل شدن به ستاره اصلی نیویورک نیکس بود.
در سومین فصل حضور در نیکس (1987/88)، در فاکتور امتیازی با میانگین 20.2، در فهرست بیست امتیازآور برتر لیگ شناخته شد. همچنین نهمین نفر لیگ از لحاظ فیلدگل (555.) و سومین نفر برتر لیگ در بلاک (میانگین 2.99). قبل از شروع این فصل، ریک پیتینو به اولین حضور در پلی‌اف پاتریک اوینگ کمک کرد؛ جایی که در راند اول پلی‌اف آن‌ها مغلوب بوستون سلتیکس شدند. اوینگ در این سری میانگین 18.8 امتیاز و 12.8 در هر بازی به ثبت رساند. اوینگ همچنین دومین تجربه حضور در بازی آل استار (1988) کسب کرد و در پایان فصل در All-Defensive Second Team و All-NBA Second Team قرار گرفت.
فصل 1988/89، زمانی که کارترایت به عنوان دست راست پاتریک اوینگ به شیکاگو بولز ترید شد. اوینگ برای سومین بار به بازی آل استار دعوت شد، برای دومین بار متوالی در All-NBA Second Team و All-Defensive Second Team قرار گرفت و نیکس در دومین و آخرین فصل حضور ریک پیتینو به عنوان سرمربی، با ثبت 52 برد و 32 باخت قهرمان دیویژن آتلانتیک شد.
در این فصل همچنین یووینگ در رتبه دوازدهم (میانگین 22.7) امتیازآوران لیگ، رتبه سوم بلاک (3.51)،نفر بیستم لیگ در ریباند (9.3) و نفر چهارم فیلدگل لیگ (567.) قرار گرفت. نیویورک نیکس فصل (1988/89) تا نیمه نهایی کنفرانس شرق پیش رفت اما در آنجا توسط شیکاگو بولز مایکل جردن حذف شد و نتوانست راهی فینال کنفرانس شود. در مجموعه شش بازی مقابل بولز، پاتریک اوینگ میانگین 21.3 امتیاز و 10.0 ریباند را ثبت کرد و در بازی پنجم او به اوج رسید و 32 امتیاز به همراه 11 ریباند و 5 بلاک به ثبت رساند.
پاتریک یووینگ در فصل 1989/90، یک فصل دیدنی را پشت سر گذاشت؛ نفر دوم لیگ در بلاک (3.99)، نفر سوم امتیاز در لیگ (28.6 کریرهای)، نفر پنجم لیگ در ریباند (10.9) و نفر ششم فیلدگل (551.). همچنین او حضور در چهارمین بازی آل استار و حالا به عنوان استارتر را تجربه می‌کرد. در پایان فصل نیز در All-NBA First Team قرار گرفت.
یووینگ همچنان به تسلط عملکرد خود در پلی‌اف ادامه داد. اوینگ پس از دو برد متوالی بوستون سلتیکس در راند اول پلی‌اف، در بازی چهارم با 44 امتیاز، 13 ریباند و بازی پنجم با کسب 31 امتیاز توانست نفش پر رنگی در قدرت نمایی نیکس برابر سلتیکس ایفا کند و نیویورکی‌ها را به نیمه کنفرانس شرق برساند. اما در نیمه نهایی کنفرانس دیترویت پیستونز توانست قدرتمندانه (مجموع سری 4 بر 1) کنار بزند و راهی فینال شود. اوینگ در فصل 1989/90 در پلی‌اف 10 بازی به میدان رفت و میانگین 29.4 امتیاز را ثبت کرد و هنرنمایی اصلی‌اش در پلی‌اف این فصل، ثبت 45 امتیاز در بازی سوم مقابل دیترویت بود که توانست نیویورکی‌ها را از خطر جارو شدن (واگذار کردن تمام 4 بازی سری) جلوگیری کند و به پیروزی برساند.
قبل از شروع فصل 1990/91، پت رایلی به عنوان سرمربی نیویورک نیکس انتخاب شد. برای چهار فصل بعدی، یووینگ یکی از بهترین تیم‌های لیگ را لیدری می‌کرد زیرا نیکس هر سال حداقل 50 پیروزی به دست می‌آورد و در فینال NBA سال 1994 نیز حاضر شد. اوینگ همچنین میانگین امتیازات خود را در بازه 23.9 و 24.9 حفظ می‌کرد و میانگین ریباندش در هر بازی حداقل 11 بود.
نیویورک فصل عادی 1991/92 را با رکورد مشترک به همراه بوستون سلتیکس در دیویژن آتلانتیک به پایان رساند(51 برد و 31 باخت). نیکس سپس به نیمه نهایی کنفرانس شرق راه یافت و در یک سری هفت مسابقه‌ای طاقت فرسا به شیکاگو بولز باخت.
فصل 1992/93، پاتریک یووینگ در رای گیری برای جایزه با ارزش‌ترین بازیکن لیگ (MVP) پس از هدایت نیکس به بهترین رکورد شرق (62 برد و 22 باخت) چهارم شد. اوینگ در این فصل برای هفتمین بار در طول کریرش در بازی آل استار حضور داشت و لیگ را با میانگین 24.2 امتیاز (نفر ششم لیگ) و ریباند 12.1 (کریرهای – نفر هفتم لیگ) به پایان رساند.
یووینگ در فصل 1993 میانگین 25.3 امتیاز و 10.9 ریباند داشت، اما نیکس در سومین سال متوالی حریف شیکاگو بولز در پلی‌اف نشد. نیکس پس از برتری در دو بازی مقابل بولز در فینال کنفرانس شرق، چهار بازی بعدی را با شکست پشت سر گذاشت و باز هم مایکل جردن آن‌ها را نقره داغ کرد.
پاتریک یووینگ در سال 1994 نیویورک نیکس را به فینال NBA هدایت کرد، در طول وقفه اولین بازنشستگی مایکل جردن. اوینگ در بازی هفتم مقابل ایندیانا پیسرز موفق به ثبت 24 امتیاز و 22 ریباند شد تا تیمش را قهرمان کنفرانس شرق و راهی فینال NBA کند.
فینال 1994 NBA یک همه پرسی بزرگ بود برای اینکه مشخص شود کدام سنتر بزرگ به عنوان یک قهرمان در یادها می‌ماند. یک نبرد چنگ و دندانی که با سبک فیزیکی پت رایلی، هیچ تیمی نتوانست در هفت بازی به امتیاز 100 برسد. بازی ششم این دیدار در مدیسن اسکوئر گاردن عملکرد ضعیف جان استارکس با فیلدگل 2 از 18 باعث شد تا نیویورکی‌ها نتوانند در این بازی خانگی پیروز شوند و کار به بازی هفتم کشیده شد و در بازی هفتم نیز هیوستون راکتس تحت رهبری حکیم اولاجوان عنوان قهرمانی NBA را کسب کرد.
برای پاتریک یووینگ این پایانی دردناک برای یک فصل رویایی بود. او برای هفتمین سال متوالی نیکس را در امتیاز آوری (24.5) لیدری کرد و در هشتمین بازی آل استار خود به میدان رفت. همچنین میانگین 11.2 ریباند و 2.75 بلاک را ثبت کرد و در عین حال تبدیل به بهترین امتیازآور تاریخ نیویورک نیکس شد و از والت فریزر پیشی گرفت.
برای چهار فصل بعدی اوینگ به طور میانگین کمتر از 20.8 امتیاز کسب کرد، اما شکست‌های نیکس در نیمه نهایی کنفرانس شرق به صورت متوالی مقابل ایندیانا پیسرز، شیکاگو بولز، میامی هیت و باز ایندیانا ادامه داشت.
اولین باخت سری پیسرز را بسیاری به خاطر ناکامی اوینگ در لحظات پایانی بازی می‌دانند که می‌توانست بازی را به اورتایم ببرد. اما بسیاری همچنان فراموش می‌کنند که در بازی پنجم او توانست در لحظات پایانی بازی آن‌ها را پیروز کند و از خطر حذف شدن نجات دهد. شکست در سری مقابل میامی هیت (بازی پنجم) نیز به دلیل محرومیت چند بازیکن نیویورک در جریان درگیری فیزیکی، آن‌ها با چالشی سخت روبرو شدند چالشی که باید بدون حضور پاتریک اوینگ آن را تجربه می‌کردند و همان طور که انتظار می‌رفت این چالش برای آن‌ها بسیار گران تمام شد و در بازی هفتم میامی هیت پیروز شد.
پاتریک یووینگ بیش‌تر فصل 1997/98 را به دلیل در رفتگی عضلانی و پارگی تاندون مچ دست راست غایب بود. در طول دوران نقاهت اوینگ، لری جانسن فوروارد نیکس گفت:
فکر می‌کردم فردی سخت کوش هستم، یا ادعا می‌کردم که اینطور هستم، اما قبل از شروع تمرین پاتریک همیشه در آنجا حاضر بود او یک ساعت قبل از شروع تمرین حاضر می‌شد بنابراین این مصدومیت‌ها نمی‌تواند او را متوقف کند، اگر یک نفر بتواند از مصدومیت بازگردد پاتریک خواهد بود.
پاتریک یک بار دیگر روحیه دلاوری و جنگجوی خود را ثابت کرد او با وجود مخالفت پزشکان به میادین برگشت اگر چه که او دیگر آن امتیازآور سابق نبود اما توانست نیویورک نیکس را تا فینال کنفرانس شرق بالا بکشد هر چند در آنجا مغلوب ایندیانا پیسرز در مجموع پنج بازی شد.
با نزدیک شدن به فصل 1998/99، پاتریک اوینگ به عنوان نماینده اتحادیه بازیکنان مشغول مذاکرات کارگری شد. این فصل تا فوریه به تعویق افتاد و فصل عادی به انجام 50 بازی محدود شد. قبل از شروع فصل، نیویورک نیکس جان استارکس را در ازای دریافت لاترل اسپرول به گلدن استیت وریرز ترید کرد و مارکوس کامبی در ازای اوکلی به تورنتو رپترز ترید شد.
این تیم برای کسب سهمیه پلی‌اف سختی زیادی در طول فصل عادی متحمل شد و به اولین فرنچایز تاریخ تبدیل شد که توانسته از رتبه هشتم در فصل عادی به فینال NBA برسد. اوینگ در این فصل فصل (1998/99) به طور میانگین 17.3 امتیاز کسب کرد اما در فینال کنفرانس شرق مقابل ایندیانا پیسرز از تاندون آشیل آسیب دید. بدون اوینگ در فینال NBA، تیم دانکن و دیوید رابینسون تبدیل به دو مهره غیر قابل مهار برای نیویورکی‌ها شدند و در نهایت این فینال در مجموع 5 بازی خاتمه یافت و اسپرز قهرمان شد.
نیویورک و یووینگ در فصل 1999/2000 از آخرین پرواز خود لذت ببرند و توانستند با حذف میامی هیت تحت هدایت پت رایلی در نیمه نهایی کنفرانس، راهی فینال کنفرانس شرق شوند. اما پیسرز در فینال آن‌ها را شکست داد و دوران حرفه‌ای پاتریک اوینگ در نیویورک نیکس به پایان رسید.
نیویورک نیکس فصل 2000/2001 نتوانست بر سر قرارداد با یووینگ به توافق برسد و او را به سیاتل سوپرسونیکس ترید کرد. طرفداران نیکس در مورد جدایی پاتریک اوینگ احساسات متفاوتی داشتند. برخی هرگز نتوانستند او را به خاطر عدم قهرمانی نیویورک نیکس در NBA ببخشند و برخی دیگر از اخلاق حرفه‌ای و هیجانی که او در دوران طولانی مدتش در مدیسن اسکوئر گاردن به ارمغان آورد قدردانی کردند.
او فقط یک فصل به عنوان بازیکن در سیاتل حضور داشت و سپس فصل 2001/2002 راهی اورلاندو مجیک شد. پس از اعلام بازنشستگی، او به عنوان دستیار مربی توسط واشنگتن ویزاردز استخدام شد و در آخرین فصل حضور مایکل جردن در NBA به دشمن دیرینه خود پیوست.
شماره 33 پاتریک یووینگ در 28 فوریه 2003 در حضور مملو از جمعیت در مدیسن اسکوئر گاردن بازنشسته شد. همانطور که در وبسایت رسمی نیکس گزارش شده است، با نزدیک شدن به پایان نیمه اول، هواداران حاضر در MSG شعار “P-a-a-at-t-tri-i-i-ck E-e-e-wi-i-ing!!! Pa-a-a-tr-i-i-ck E-e-e-wi-i-ingggg!” غوغایی تقریبا دست نیافتنی را ایجاد کردند.
این صحنه یادآور بسیاری از پلی‌اف‌های تاریخی دوران حضور پاتریک یووینگ در مدیسن اسکوئر گاردن بود. مایکل جردن در وصف پاتریک اوینگ می‌گویند:
او قلب یک قهرمان را دارد. وقتی به نیویورک فکر کردید، به پاتریک اوینگ فکر کنید. او آمد و زندگی را دوباره به شهر بازگرداند.
زمانی که یووینگ در سال 2008 در تالار مشاهیر بسکتبال یادبود نایسمیت قرار گرفت دیگر رقیبان خود یعنی حکیم اولاجوان و پت رایلی نیز در این کلاس تالار مشاهیر با او همراه بودند.
یووینگ در مصاحبه با knicks.com گفت:
همانطور که قبلا گفته‌ام هر زمان از من این سوال پرسیده شده که آیا فکر می‌کردم عضو تالار مشاهیر خواهم بود؟ جوابم منفی بود. من واقعا هرگز درباره آن فکر نمی‌کنم. من بارها و بارها به تالار مشاهیر رفته‌ام و در آن گشت و گذار کرده‌ام، و هرگز فکر نمی‌کردم روزی در آنجا حضور داشته باشم، اما عالی است. (اشاره اوینگ در این مصاحبه به حضور در جو خارق‌العاده مدیسن اسکوئر گاردن است و او استادیوم خانگی نیویورک نیکس را به تالار مشاهیر تشبیه کرده است.)
پس از بازنشستگی، یووینگ به عنوان دستیار مربی در NBA با ویزاردز (2003/2004)، هیوستون راکتس (2003 تا 2007)، اورلاندو مجیک (2007 تا 2012) و شارلوت هورنتس (2012 تا 2017) کار کرد. او در آوریل 2017 برای مربیگری در دانشگاه خود، جرج‌تاون استخدام شد.
سال 2021 اوینگ جرج‌تاون را به مسابقات تورنمنت قهرمانی NCAA هدایت کرد، اولین حضور آن‌ها از فصل 2014/15.
