ویلت چمبرلین؛ تهاجمی وحشت‌زا در قلب بسکتبال

(دبالدربال)_ او یک نیروی تهاجمی وحشت‌زا در قلب بسکتبال بود، عالی‌ترین تهاجمی که تا کنون بسکتبال در خود دیده است. بسیاری از طرفداران و علاقمندان در مورد نام بردن بهترین بازیکنان تاریخ بسکتبال، ویلت چمبرلین را در صدر فهرست یا نزدیک به آن قرار می‌دهند.

ویلت چمبرلین با تسلط بر بازی حکمفرمایی می‌کرد تعداد کمی از ورزشکاران می‌توانند مثل او در بسکتبال به این حد از قدرت در ریباند و امتیازآوری برسند. با اینکه او اکثرا در بازی‌های کریرش تحت شدیدترین مچ‌اپ‌های دفاعی و خطاهای فردی قرار می‌گرفت اما متوقف شدنی نبود.

همانطور که اسکار رابرتسون در مصاحبه با فیلادلفیا نیوز در پاسخ به این سوال که آیا چمبرلین بهترین بوده است، گفت:

کتاب‌ها دروغ نمی‌گویند.

کتاب رکوردها و دستاوردهای چمبرلین واقعا سنگین است. او تنها بازیکن تاریخ NBA بود که در یک فصل 4,000 امتیاز  کسب کرد. او رکورد بیش‌ترین ثبت امتیاز (100 امتیاز) در یک بازی را دارد، 18 فیلدگل متوالی موفق در یک بازی، ثبت 55 ریباند در یک بازی. شاید شگفت‌انگیزترین رکورد او ثبت میانگین 50.4 امتیاز در هر بازی بوده است!! همچنین در فصل 1961/62، وی میانگین 48.5 دقیقه بازی را ثبت کرده است!!!

او با 31,419 امتیاز به عنوان بهترین اسکورر تاریخ بازنشسته شد اما بعدها این رکورد توسط کریم عبدالجبار، کارل مالون، لبران جیمز، کوبی برایانت، مایکل جردن و دریک نویتزکی شکسته شد. او همچنان با 23,924 ریباند بهترین ریباند تاریخ NBA است. او هفت سال متوالی اسکورینگ چمپیون شد و در 14 فصل حضورش در NBA توانست 11 بار لیدر ریباند لیگ شود؛ وی برای اینکه ثابت کند بازیکن خودخواهی نیست در فصل 1967/68 بالاترین میانگین تعداد اسیست را به ثبت رساند و لیدر اسیست لیگ شد.

اما برجسته‌ترین آمار ویلت چمبرلین افسانه‌ای مربوط به امتیازاتش می‌باشد:

بیش‌ترین تعداد بازی +50 امتیاز، 118 بازی متوالی با +40 امتیاز، 65 بازی +30 امتیاز، 126 بازی متوالی +20 امتیاز، بالاترین میانگین امتیازی یک روکی در تاریخ ان بی ای با میانگین 37.6 امتیاز، بالاترین درصد field goal percentage در یک فصل با 727. نام ویلت چمبرلین به قدری در رکوردهای امتیازات دیده می‌شود که هر زمان که سوالی در مورد رکورد امتیازی در NBA مطرح می‌شود، نام او می‌تواند پاسخ پیش فرض باشد.

در طول دوران حرفه‌ای او، دامیننت او باعث تغییرات زیادی در قوانین لیگ شد. این قوانین تغییر یافته شامل تغییر در خطوط زمین بازی، اضافه شدن گل تندینگ و تجدید نظر در قوانین پرتاب‌ آزاد. (تا قبل از اجرای این قانون،ویلت چمبرلین از پشت خط پرتاب آزاد می‌پرید و توپ را در سبد قرار می‌داد)

هیچ بازیکن دیگری در تاریخ NBA این تاثیر گذاری و تغییرات را ایجاد نکرده است. تصور کردن در حال حاضر دشوار است، ویلت چمبرلین حتی در بازی مقابل بازیکنانی که از لحاظ بدنی از او بلند قامت‌تر و بزرگ‌تر بودند هم یک دامیننت تمام عیار بود. چمبرلین علاوه بر بسکتبال در ورزش دو و میدانی نیز فعالیت می‌کرد و در دوران دبیرستان و کالج یک ستاره 1’7 فوتی لاغر اندام بود اما با ادامه پیشرفت در طول کریرش عضلاتی تنومند و در هم آمیخته را ساخت و وزنش به بیشتر از 300 پوند رسید.

حادثه‌ای که در Philadelphia Daily News به نقل از تام مشری درباره ویلت چمبرلین نقل می‌شود واقعا خواندنی و جذاب است. تام مشری گفت:

من در سیاتل سوپرسونیکس بازی می‌کردم و یادم می‌آید در یک بازی مقابل ویلت چمبرلین به میدان رفتم. در آن بازی ویلت مقابل من قرار گرفته بود  در یک صحنه من چهار بار مقابلش پامپ فیک زدم اما او فریب نخورد و در نهایت مرا بلاک کرد. دوباره آمدم تا با همین روش او را فریب بدهم و باز هم بلاک شدم این قضیه برای چهار بار در بازی تکرار شد و هر 4 بار او مرا بلاک کرد. دفعه چهارم که مرا بلاک کرد دسته روی شانه‌ام گذاشت و گفت: دیگه کافیه، ادامه نده. من هم دیگر این فیک‌های بی‌حاصل را در بازی انجام ندادم چرا که بلاک‌های کوبنده بود.

قدرت ویلت چمبرلین افسانه‌ای بود. راد ثورن که یک بازیکن، مربی، جنرال منیجر و مدیر در NBA بوده است، دعوایی را به یاد می‌آورد که در آن چمبرلین یک بازیکن را با دستانش کاملا از روی زمین بلند کرد گویی که او انگار از پر ساخته شده اما اشتباه کنید آن مرد کوچک اندام نبود و 8’6 فوت قد و 280 پوند وزن داشت!!

ویلت چمبرلین یکی از معدود بازیکنان زمان خود بود که قدرت بسیار زیادی در بلاک کردن دانک‌ها داشت. در بازی مقابل نیویورک نیکس در سال 1968، والت بلامی سنتر 11’6 فوتی با 245 پوند وزن سعی کرد تا بر روی چمبرلین اسلم دانک بزند. یکی از تماشاگرانی که این اتفاق را به یاد می‌آورد، در فیلادلفیا دیلی نیوز گفت:

بلامی پرش بلندی را انجام داد و سعی داشت تا یک دانک سنگین را روی ویلت چمبرلین بزند اما ویلت با تمام قدرت توپ او را بلاک کرد و زمین بیرون انداخت. اما او ن فقط توپ بلکه بلامی را از زمین بیرون انداخت.

قدرت چیزی بود که ویلت به عنوان یک بازیکن حرفه‌ای در زمان کالج و NBA توسعه داد. عکس‌های او در دوران دبیرستان پسری لاغر اندام اما چابک را نشان می‌دهد که دائما در حال پرش‌های بلند است. چمبرلین در سه فصل دانشگاهی در اوربروک فیلادلفیا، که از سال 1952/53 شروع شد، تیم را به رکورهای 19 برد 2 باخت، 91 برد 0 باخت، 18 برد و 1 باخت رساند. مربیان او در زمان دانشگاهی‌اش نهایت استفاده را از او بردند. تیم بر روی ریباندهای ویلت چمبرلین و پرتاب‌های آزاد او کار می‌کرد تا توان تهاجمی او بیش از پیش تقویت شود.

او در سال‌های آماده سازی پیش از حضور در دانشگاه به رکورد 2,206 امتیاز رسید و بازی‌هایی با رکورد 90 امتیاز، 74 امتیاز و 71 امتیاز را به ثبت رساند. در سال آخر دبیرستان او میانگین 44.4 امتیاز را در هر بازی رقم زد. او در بازی 90 امتیازی خود در 12 دقیقه نیمه دوم 60 امتیاز به دست آورد و در نهایت تیم اوربروک فیلادلفیا موفق شد با نتیجه 123 بر 21 مقابل راکسبورو پیروز شود . در سال 1991 ویلت چمبرلین درباره این بازی به Philadelphia Inquirer گفت:

این چیزی نیست، وقتی در آن زمان تیمی در مقابل ما قرار می‌گرفت سعی نمی‌کرد بازی کند سعی می‌کرد تا توپ را فریز کند.

البته امیدواریم بعدا کسی به او گفته باشد که گرفتن 90 امتیاز قبل از تولد 20 سالگی دقیقا برعکس “هیچ” است.

همچنین در این زمان بود که لقب “the Stilt” به ویلت چمبرلین توسط یک روزنامه نگار محلی داده شد البته چمبرلین از آن متنفر بود همانطور که از لقب‌هایی که بابت قد بلندش به او می‌دادند مانند “Goliath”. لقب‌هایی که او بدش نمی‌آمد “Dippy” و “Dipper” و البته “Big Dipper” بودند.

در سال 1955، ویلت چمبرلین اعلام کرد که در دانشگاه کانزاس بازی خواهد کرد. از آنجایی که قوانین NCAA در آن زمان دانشجویان سال اول را از بازی در سطح دانشگاه منع می‌کرد، چمبرلین به محض ورود به کانزاس در تیم دانشجوی سال اول قرار گرفت. اولین مسابقه او با دانشجویان سال اول مقابل تیم اصلی دانشگاه کانزاس بود. به شکل بی‌سابقه‌ای تیم اصلی دانشگاه با نتیجه 81 بر 71 مقابل تیم دانشجویان سال اول شکست خورد. ویلت چمبرلین بعدها در مورد این بازی در فیلادلفیا دیلی نیوز گفت:

ما آن‌ها را با نتیجه 81-71 شلاق زدیم؛ من 40 یا 42 امتیاز آوردم، حدود 30 ریباند و حدود 15 بلاک داشتم. می‌دانستم که باید به آن‌ها نشان دهم یا می‌توانم این کار را انجام دهم یا نمی‌توانم.

مربی پوگ آلن در سال 1955 در اسپورتینگ نیوز پس از بازی گفت:

او به راحتی از هر بازیکنی که تا کنون در اینجا داشته‌ایم بهتر است، او در بازی تیم هماهنگ کار می‌کند سرعت خوبی دارد و پرش‌هایش فوق‌العاده است، او توانایی انجام هر کاری را دارد.

چمبرلین اولین بازی خود را برای تیم دانشگاهی جی‌هاوکس کانزاس در مقابل نورث‌وسترن در 3 دسامبر 1956 انجام داد. او با کسب 52 امتیاز در پیروزی 87 بر 69 تیمش رکورد مدرسه را به نام خود ثبت کرد. چمبرلین سپس کانزاس را به بازی فینال NCAA مقابل کارولینای شمالی رساند. اگرچه کارولینای شمالی در سومین اورتایم توانست با اختلاف یک امتیاز کانزاس را شکست دهد و قهرمان شود اما ویلت چمبرلین به عنوان برجسته‌ترین بازیکن مسابقات شناخته شد.

سال بعد او در تیم‌های all-conference and All-America teams انتخاب شد. ویلت تطبیق پذیری ورزشی خود را با قهرمانی در رقابت‌های پرش ارتفاع در مسابقات دو و میدانی Big Eight نشان داد. در ماه می 1958، ویلت چمبرلین تصمیم گرفت که فصل ارشد خود در دانشگاه را کنار بگذارد و زودتر ان بی ای پلیر شود. اما به دلیل یک قانون NBA که مانع از آن می‌شد که بازیکنان کالج تا زمانی که فارغ التحصیل شوند، در لیگ بازی کنند، او به مدت یک سال در بلاتکلیفی بود. او این دوران را با بازی برای هارلم گلوبتروتز در فصل 1958/59 با دستمزدی 50,000 دلاری گذراند که در آن زمان مبلغی نجومی بود.

در سال 1950، NBA یک قانون ویژه درفت “territorial” ایجاد کرد که به یک تیم اجازه می‌داد که در ازای انصراف از پیک یک درفت، یک بازیکن کالج محلی را درخواست کند. این ایده بود که از ستاره‌های کالج محلی که شهرتی برای خود ساخته بود استفاده شود و پولی برای انتخاب آن‌ها به تیم محلی‌شان داده شود. اما فیلادلفیا وریرز استدلال کردند که ویلت چمبرلین چون در فیلادلفیا بزرگ شده و در تیم دبیرستان اوربروک فیلادلفیا بازی می‌کرد، آن‌ها شایسته‌ترین تیم برای به دست آوردن او هستند. NBA با این استدلال موافقت کرد، از این رو او را به اولین و تنها انتخاب منطقه‌ای بر اساس ریشه‌های قبل از دانشگاه تبدیل کرد.

هنگامی که سرانجام برای شروع فصل 1958/59 لباس فیلادلفیا را پوشید، دنیای بسکتبال مشتاقانه منتظر اولین حضور غول جوان بود و او خیلی زود انتظار آن‌ها را با عملکردی آتشین برآورده کرد. او در اولین بازی خود در NBA، مقابل نیویورک نیکس به میدان رفت و 43 امتیاز و 28 ریباند را به ثبت رساند. چمبرلین را می‌توان وحشتناک‌ترین روکی تمام ادوار تاریخ بسکتبال ان بی ای قلمداد کرد؛  میانگین امتیازی 37.6 و 27.0 ریباند او تمام لیگ را زیر و زبر کرده بود!!! او بهترین روکی سال، بهترین بازیکن سال (MVP)، بهترین بازیکن آل استار انتخاب شد و در All-NBA First Team قرار گرفت. فقط  وس آنسلد توانست افتخارات چمبرلین مانند کسب جایزه روکی سال و MVP فصل را در تاریخ NBA تکرار کند. (فصل 1968/69 آنسلد این کار را انجام داد)

با چمبرلین، فیلادلفیا وریرز در فصل 1959/60 مقابل بوستون سلتیکس در فینال دیویژن قرار گرفت. این اولین تقابل ویلت چمبرلین با دفاع برجسته‌ای به نام بیل راسل بود، مسابقه‌ای که تبدیل به بزرگ‌ترین رقابت فردی در NBA و احتمالا هر ورزش دیگری شد. در طول دهه بعد، این زوج هشت بار در پلی‌اف مقابل هم قرار گرفتند. چمبرلین فقط یک سری را توانست پیروز شود. در اولین تقابل آن‌ها در فینال‌ها ویلت چمبرلین موفق به ثبت 81 امتیاز شد اما سلتیکس در نهایت در مجموع سری با نتیجه 4 بر 2 به فینال NBA صعود کرد.

به نظر می‌رسد که اولین فصل حضور ویلت چمبرلین در NBA برای او به شدت سخت گذشته است و او اعلام کرده بود به دلیل خطاهای سنگینی که بر روی من انجام می‌شود قصد بازنشستگی دارم. او با این کار طرفداران خود را شگفت زده کرد. او می‌ترسید که اگر یک فصل دیگر بازی کند، مجبور می‌شود این خشونت‌ها را تلافی کند اما این چیزی نبود که او می‌خواست انجام دهد.

در اولین سال‌های حضور چمبرلین در NBA، تیم‌ها نمی‌دانستند که چگونه او را مهار کنند. تام هاینسون فوروارد بزرگ بوستون سلتیکس که بعدها مربی و گوینده شد، گفت که بوستون یکی از اولین فرنچایزهایی بود که مفهوم دفاع تیمی برای متوقف کردن چمبرلین را استفاده کرد. هاینسون در سال 1991 به فیلادلفیا دیلی نیوز گفت:

ما به دنبال ضعف او رفتیم، سعی کردیم تا او را در فول لاین با ضربات سنگین متوقف کنیم و با تحت فشار گذاشتنش در بستن فضاها او را از کار می‌انداختیم. من امروز می‌شنوم که مردم در مورد خطاهای سخت و خشن صحبت می‌کنند، نیمی از خطاهای که آن زمان بر روی ویلت انجام می‌شد اگر در بسکتبال امروز انجام شود بازیکن خطا کار مستقیما از زمین بازی اخراج می‌شود و علاوه بر آن چند بازی هم از همراهی تیمش محروم خواهد شد!

البته ویلت چمبرلین بازنشسته نشد و آستانه تحمل خود را در برابر این خشونت‌ها بالا برد و یاد گرفت که با آن کنار بیاید. وی حالا سعی کرد تا عضلاتی حجیم را بسازد تا در برابر هل دادن‌های مداوم، آرنج زدن‌ها و تنه به تنه‌های سنگینی که دیگران بر علیه او استفاده می‌کردند، مقاومت کند.

او در فصل 1960/61 همان عملکرد طوفانی فصل اول خود را به نمایش گذاشت و حتی آماری فردی خود را افزایش داد و فصل عادی را با میانگین 38.4 امتیاز و 27.2 ریباند به پایان رسید. فصل بعد (1961/62) او یک جهش کوانتومی در عملکرد خود داشت. او با ثبت میانگین فوق‌العاده 50.4 امتیاز در هر بازی، تنها بازیکن تاریخ NBA شد که در یک فصل 4,000 امتیاز را کسب کرده است.

در 2 مارس 1962، چمبرلین رکوردی را به نام خود ثبت کرد که ممکن است برای همیشه باقی بماند. او در بازی مقابل نیویورک نیکس در هرشی، 100 امتیاز در 4 کوارتر به دست آورد تا به فیلادلفیا وریرز کمک کند تا با نتیجه 169 بر 147 برنده شود. علی‌رغم این واقعیت که ویلت شب قبل از این بازی تا آخر شب بیرون از خانه بوده و استراحت کافی نکرده بود اما برای این بازی کاملا آماده بود. چمبرلین آنقدر آنفایر بود که حتی 28 از 32 پرتاب آزاد را با موفقیت به ثبت رساند در صورتی که تا آن نقطه از فصل، او میانگین فیلدگل پرتاب آزادش 506. داشت.

او فیلدگل 36 از 66 را در بازی مقابل نیویورک به ثبت رساند و در مورد این بازی به HOOP magazine گفت:

خدای من! این وحشتناک است. هرگز فکر نمی‌کردم که در یک بازی این همه شوت بزنم.

در سال 1962، فرنچایز وریرز به سانفرانسیسکو نقل مکان کرد و چمبرلین در هر دو فصل 1962/63 و 1963/64 عنوان اسکورینگ چمپیون لیگ را به دست آورد. وریرز در فینال NBA سال 1964 مغلوب بوستون سلتیکس شد.  اما در اواسط فصل بعد، چمبرلین به فیلادلفیا بازگشت.  چمبرلین دو روز پس از بازی آل استار در سال 1965 (بازی که در آن 20 امتیاز و 16 ریباند کسب کرد)، ویلت چمبرلین در ازای 150,000 دلار، کانی دایرکینگ، لی شفر و پال نیومن از وریرز به فیلادلفیا سونی‌سیکسرز ترید شد. او به تیم امید بخش هال گریر و لری کاستلو در بک‌کورت و چت واکر و لوک جکسون در فرانت‌کورت پیوست.

سونی‌سیکسرز با ویلت چمبرلین تبدیل به یک تیم مهارنشدنی شده بود. فصل بعد 1964/65، آن‌ها بهتری رکورد لیگ (55 برد و 25 باخت) ثبت کردند. اما برای دومین سال متوالی در فینال دیویژن شرق به بوستون سلتیکس باختند. فیلادلفیا که بیلی کانینگهم فورواردی مستعد را اضافه کرده بود، فصل بعد (1965/66) با اضافه شدن فورواردی مستعد به نام بیلی کانینگهم، فیلادلفیا 49 بازی اول لیگ را با 45 پیروزی پشت سر گذاشت و فصل را با رکورد 68 برد و 13 باخت به پایان رساند که در آن زمان بهترین رکورد در تاریخ لیگ بود.

فصل 1966/67، فیلادلفیا سونی‌سیسکرز در فینال دیویژن شرق با شکست بوستون سلتیکس توانست به فینال NBA صعود کند. این اولین بار در کریر ویلت چمبرلین بود، که او توانست بوستون سلتیکس را در پلی‌اف شکست دهد و به 8 قهرمانی متوالی آن‌ها در NBA پایان دهد و علاوه بر آن اکنون لحظه‌ای بود که رقیب همیشگی او یعنی بیل راسل به زانو در آمده بود. در فینال NBA، فیلادلفیا مقابل سانفرانسیسکو وریرز قرار گرفت و در مجموع سری با نتیجه 4 بر 2 آن‌ها را شکست داد و اولین قهرمانی NBA ویلت چمبرلین رقم زده شود.

پس از عملکرد هولناک میانگین امتیازی ویلت در فصل 1961/62، میانگین او هر سال به آرامی در حال کاهش بود تا اینکه در فصل 1967/68، از میانگین 24.1 به 24.3 افزایش یافت. چمبرلین در طول هفت سال اول خود در لیگ به طور میانگین در هر بازی 39.4 امتیاز را کسب می‌کرد و هفت سال پیاپی اسکورینگ چمپیون لیگ (البته این رکورد بعدها توسط مایکل جردن نیز به ثبت رسید) شد. اما در هفت سال دوم کریرش ویلت میانگین 20.7 امتیاز را کسب کرد.

آیا کاهش میانگین امتیازی ویلت چمبرلین ناشی از بالا رفتن سن و بهتر شدن تاکتیک‌های دفاعی در لیگ بود؟ ویلت در پاسخ به این سوال به فیلادلفیا دیلی نیوز توضیح داد:

به گذشته نگاه می‌کنم و می‌دانم که هفت سال اول حضورم در لیگ در برابر هفت سال دوم در لیگ از نظر امتیازی یک شوخی است. من شوتزنی را متوقف کردم، مربیان از من خواستند این کار را انجام دهم و من هم انجام دادم. من گاهی فکر می‌کنم که آیا این یک تصمیم اشتباه بوده است.

یکی از دلایل اصلی که مربیان از او خواستند کمتر شوت بزند، تلاش برای رسیدن به قهرمانی بود. از 14 سالی که او در NBA بازی کرد، تنها 2 بار عنوان قهرمانی NBA را کسب کرد. در فصل 1966/67 الکس هانم مربی فیلادلفیا سونی‌سیسکرز از ویلت چمبرلین خواست که توپ را بیش‌تر از شوت زدن پاس بدهد و عملکرد دفاع سرسخت‌تری از خود نشان دهد. استراتژی او کار کرد. اگرچه برای اولین بار چمبرلین در دوران حرفه‌ای خود موفق به کسب اسکورینگ چمپیون نشد. او در این فصل میانگین 24.1 امتیاز، بالاترین درصد شوت (683.)، بیش‌ترین میانگین ریباند در لیگ (24.2) و سومین پاسور لیگ (7.8 اسسیت) را کسب کرد.

ویلت نقش جدید خود را آنقدر جدی گرفت که در فصل بعد (1967/68) به عنوان اسیست لیدر لیگ انتخاب شد. او همچنین در این فصل برای هفتمین بار و آخرین بار در All-NBA First Team قرار گرفت. و برای چهارمین بار و آخرین بار MVP لیگ شد. سونی‌سیکسرز در فینال دیویژن شرق فصل 1968/69 توسط سلتیکس حذف شد و از رسیدن به فینال NBA بازماند. کمی بعد، ویلت چمبرلین در ازای جرزی چمبر، آرچی کلارک و دارال ایمهاف از فیلادلفیا به لس آنجلس لیکرز ترید شد.

او پنج فصل آخر دوران حرفه‌ای خود را در لس آنجلس لیکرز سپری کرد و در این پنج فصل چهار بار به لیکرز کمک کرد تا به فینال NBA برسد. قابل توجه‌ترین فصل او در لس آنجلس فصل 1971/72 است؛ ویلت در این فصل میانگین تنها 14.8 متیاز کسب کرد اما کمک‌های او به شکل‌های دیگری برای تیم بود، در 35 سالگی او موفق شد میانگین 19.2 ریباند در هر بازی کسب کند و در NBA All-Defensive First Team قرار گرفت.

چمبرلین تبدیل به یک بازیکن تیمی بزرگ تبدیل شده بود که نقش آن مکمل بازی جری وست، گیل گودریچ، هپی هریستون جیم مک‌میلیان بود. لیکرز فصل 1971/72، با پیروزی در 33 بازی متوالی آغاز کرد و در پایان فصل به رکورد 69 برد و 13 باخت دست یافت. (این بهترین رکورد تیمی ویلت چمبرلین پس از فصل 1967/68 همراه با فیلادلفیا سونی سیکسرز بود – البته بهترین رکورد تیمی تاریخ در اختیار شیکاگو بولز 1995/96 مایکل جردن است با ثبت 72 برد و 10 باخت). سپس لیکرز پس از سپری کردن یک فصل عادی خارق‌العاده توانست به فینال NBA راه پیدا کند و با شکست نیویورک نیکس قهرمان شود. دومین قهرمانی NBA و اولین MVP فینال NBA برای ویلت چمبرلین به ثبت رسید و او کریر خود را با به دست آوردن MVP فینال تکمیل کرد و پس از آن اعلام بازنشستگی کرد.

فصل 1973/74، پس از بازنشستگی او به عنوان مربی در سن دیگو مشغول به فعالیت شد البته هدف مدیران سن دیگو بر این بود که او به عنوان بازیکن مربی برای این فرنچایز کار کند اما درگیری‌های قانونی مانع از آن شد و چمبرلین خیلی زود از نقش مربی خسته شد و استعفا داد. در سال 1984 در فیلم “Conan the Barbarian” بازی کرد. او مدتی نیز حتی در والیبال، تنیس، دوی ماراتن و حتی چوگان فعالیت کرد. در یک مقطع او امیدوار بود تا محمدعلی کلی را به یک مبارزه سنگین وزن جهانی به چالش بکشد.

حتی زمانی که او در دهه 50 زندگی خود بود، هر از چند گاهی داستانی در مورد برخی از تیم‌های NBA در مورد صحبت کردن چمبرلین در مورد بازگشت به لیگ مطرح می‌شد، ویلت تصور می‌کرد هنوز می‌تواند 15 الی 20 دقیقه به عنوان یک سنتر بازی کند. چمبرلین که عاشق قرار گرفتن در کانون توجهات بود، از شنیدن چنین اخباری استقبال می‌کرد. همچنین وی چندین کتاب نیز منتشر کرد و به زندگی پر جنب و جوش خود ادامه داد.

در سال 1978، نام ویلت چمبرلین در تالار مشاهیر بسکتبال یادبود نایسمیت قرار گرفت و در فصل 1996/97 او در تیم منتخب 50 سالگی NBA قرار گرفت.

در 12 اکتبر 1999، ویلت چمبرلین در سن 63 سالگی به دلیل نارسایی قلبی در خانه‌اش درگذشت.