(دبالدربال)_ به عنوان یک بازیکن، به نظر می‌رسید که وس آنسلد از یک بلوک گرانیتی با اراده‌ی آهنین زاده شده است. او که یک بازیکن فیزیکی 7’6 فوتی بود، شهرت خود را با نمایش‌های دفاعی کوبنده، ریباندهای بی‌امان و پاس‌های بلند در بازی به دست آورد.
او تمام کارهای غیرقابل تماشا را انجام داد که به پیروزی‌های پر زرق و برق منجر شد. او در فصل 1968/69، به عنوان بهترین بازیکن روکی سال انتخاب شد، 5 حضور در آل استار و قهرمانی NBA و MVP فینال NBA را نیز به دیگر افتخاراتش اضافه کنید. با حضور او بود که واشنگتن بولتز (واشنگتن ویزاردز فعلی) در دهه 1970 توانست 4 حضور در فینال NBA را تجربه کند. تنها قهرمانی تاریخ واشنگتن در NBA تا به امروز با درخشش او میسر شد.
وس آنسلد در داخل و خارج از زمین باهوش بود و در طول دوران حرفه‌ایش توانست ویژگی‌های کار سخت، فداکاری و شجاعت را به تصویر بکشد. پس از بازنشستگی در سال 1981، او در فرانت افیس واشنگتن بولتس سمت گرفت و تا هفت سال عهده‌دار این سمت بود. در فصل 1987/88 او به عنوان کمک مربی در بولتز منتصب شد و پس از گذشت یک فصل از سال 1988 تا 1994 به عنوان سرمربی برای جادوگران خدمت کرد. او بدون شک بزرگ‌ترین اسطوره پایتخت‌نشینان است و در سال 1988 به عضویت تالار مشاهیر بسکتبال یادبود نایسیمت در آمد و در سال 1996 در تیم 50 بازیکن برتر تاریخ NBA نیز انتخاب شد.
آنسلد در سال 1946 در لوئیزویل کنتاکی به دنیا آمد، وی در تیم دبیرستان Seneca بازی کرد و دو عنوان قهرمانی ایالتی را کسب کرد. وی در تیم دانشگاهی زادگاهش یعنی Louisville به میدان رفت و میانگین 20.6 امتیاز و 18.9 ریباند رقم زد.
در درفت NBA در سال 1968، بالتیمور بولتس او را به عنوان پیک دوم درفت انتخاب کرد، در آن سال الوین هی‌ز توسط سن دیگو راکتس به عنوان پیک یک درفت انتخاب شد که البته بعدها (سال 1972) وی هم‌تیمی وس آنسلد در واشنگتن شد.
تا قبل از آمدن آنسلد بولتس وضعیت خوبی را نداشتند. با آمدن انسلد آن‌ها در فصل عادی توانستند به رکورد 10 برد متوالی دست پیدا کنند و در پلی‌اف نیز توانستند 12 بازی متوالی را تجربه کنند. او به تیمی در حال رشد پیوسته بود که متشکل از بازیکنانی مانند: ارل مونرو (The Pearl)، کوین لوگری گارد امتیازآور و گاس جانسن فوروارد قدرتمند بود.
آنسلد خیلی زود تاثیر خودش را برا واشنگتن گذاشت و آن‌ها در اولین فصل حضور او به رکورد 57 برد و 25 باخت رسیدند و به رتبه نخست دیویژن شرق تکیه زدند. آن‌ها با ثبت 21 برد بیش‌تر نسبت به فصل گذشته که ششم شده بودند آشکارا پیشرفت خود را نشان دادند. او در بازی آل استار به عنوان یک بازیکن روکی 14 دقیقه در زمین بازی حضور داشت و آمار 11 امتیاز و 8 ریباند را ثبت کرد.
او فصل1968/69، با میانگین 13.8 امتیاز و 18.2 ریباند پشت سرگذاشت. (مجموع 1491 ریباند او تنها پس از ویلت چمبرلین با 1712 ریباند در رتبه دوم قرار گرفت). همچنین او در اولین فصل حضورش در NBA دست به یک شاهکار زد و عنوان روکی سال و باارزش‌ترین بازیکن فصل (MVP) کسب کرد. چمبرلین تنها دیگر بازیکن تاریخ NBA است که توانسته بود در اولین سال (1959/60) حضورش در NBA چنین شاهکاری را خلق کند.
وس آنسلد در پلی‌اف 1968/69، میانگین 18.8 امتیاز و 18.5 ریباند به ثبت رساند اما واشنگتن بولتس در پلی‌اف راه به جایی نبرد و توسط نیویورک نیکس در نیمه نهایی دیویژن شرق در مجموع سری با نتیجه 4 بر 0 شکست (جارو شدن) خوردند. با این وجود برای بالتیمور این فصل قابل توجه بود و سرمربی آن‌ها ژن شو به عنوان بهترین مربی سال انتخاب شد.
در دومین فصل خود (1969/70)، آنسلد بهترین میانگین امتیازی (16.2) خود را کسب کرد. همچنین در ریباند نیز میانگین 16.2 به ثبت رساند و به عنوان دومین ریباندر برتر فصل نام گرفت. او پیک اند رول‌های محکمی را انجام می‌داد و همچنین در ریباندهای تخریبگری واقعی بود همچنین با وجود چنین بازی فیزیکی او یک جادوگر واقعی بود چرا که به خوبی از دورترین نقاط زمین می‌توانست بهترین اسیست‌ها را برای هم‌تیمی‌هایش خلق کند. در پایان فصل واشنگتن بولتس با رکورد 50 برد و 32 باخت در رتبه سوم جدول دیویژن شرق قرار گرفت.
NBA در فصل 1970/71، به دو کنفرانس شرق و غرب و به چهار دیویژن تقسیم شد. بولتس به دیویژن مرکزی انتقال یافت. پس از این فصل رکورد آن‌ها به شدت در حال نوسان بود.( فصل 1971/72 ثبت 38 برد و 44 باخت – فصل 1974/75 ثبت 60 برد و 22 باخت)
در آن سال‌ها، وس آنسلد شهرت خود را در حال توسعه دادن بود. او در هر چهار فصل ابتدایی کریرش در NBA توانست در رده دوم ریباند لیگ قرار بگیرد البته یک سال به دلیل مصدومیت به رتبه پنجم ریباند لیگ سقوط کرد و سپس در فصل 1974/75 دوباره اوج گرفت و بهترین ریباندر لیگ انتخاب شد. آنسلد دارای 7’6 فوت قد بود اما قدرت بدنی بی‌نظیرش و عضلات در هم تنیده‌اش فیزیکی خاصی را به او هدیه داده بود که به راحتی می‌توانست در ریباندها از بقیه بازیکنان حتی قد بلندتر از خودش هم موفق‌تر عمل کند.
وس آنسلد درباره مصاف با بازیکنان قد بلندتر از خودش در مصاحبه با واشنگتن پست گفت:
من می‌دانستم که در بعضی از شب‌ها قرار است در مقابل بازیکنانی قرار بگیرم که به لحاظ فیزیکی از من قوی‌تر هستند و می‌توانند به راحتی کار مرا دشوار سازند اما سلاح من این بود که 40 یا 48 دقیقه تمامی که در زمین بازی حضور داشتم را صرف این کنم که آن‌ها را خسته کنم؛ دویدن‌های بی‌امان، نفوذهای پی در پی و تنه به تنه شدن‌های سنگین با حریف باعث می‌شد تا کارایی آن‌ها در طول بازی به شکل چشمگیری کاهش پیدا کند. با این سبک بازی من می‌توانستم حوصله‌ی آن‌ها را سر ببرم و کاری کنم که آن‌ها از لحاظ روانی دچار مشکل شوند و با خطا کردن‌های متعددی که انجام می‌دادند کارایی‌شان را از بین ببرم.
آنسلد با تمام توانش، هم برای گرفتن یک ریباند و هم برای ارسال پاس دست‌های خوبی داشت. و درباره همین موضوع باب فری مدیرکل سابق بولتس در مصاحبه با واشنگتن پست بیان کرد:
او ذهنی با تخیل بسیار بالا داشت. او در لحظه می‌توانست تصمیم بگیرد که چه زمانی باید برای هم‌تیمی‌اش پاس ارسال کند. با اینکه آنسلد بازیکن بزرگ جثه‌ای بود اما خیلی سریع بود و این برای حریفانش بسیار فریبنده بود.
در فصل 1970/71، بولتس اولین تجربه خود در فینال NBA را کسب کرد اما رسیدن به فینال یک مسیر دشوار را در پیش روی بالتیمور بولتس گذاشت؛ آن‌ها در نیمه نهایی کنفرانس شرق به سختی و در مجموعه سری با نتیجه 4 بر 3 توانست از سد فیلادلفیا سونی‌سیکسرز عبور کند و در فینال کنفرانس نیز آن‌ها باز هم با همین نتیجه توانستند نیویورک نیکس را به زانو در بیاورند و قهرمان کنفرانس شوند. اما در فینال آن‌ها با میلواکی باکس روبرو شدند تیمی که از ستارگان بزرگی همچون کریم عبدالجبار و اسکار رابرتسون بهره می‌برد و حاصل آن برتری 4 بر 0 گوزن‌ها بود و آن‌ها یک سری جهنمی را برای وس آنسلد و هم‌تیمی‌هایش در فینال NBA رقم زدند.
در فصل 1971/72، بالتیمور بولتس توانست الوین هی‌ز فوق ستاره هیوستون راکتس راکتس را به خدمت بگیرد. هی‌ز در سال‌های آینده با میانگین امتیازی بالایی که به ثبت می‌رساند زوجی کشنده را با وس آنسلد تشکیل می‌دهد. در اوایل و اواسط دهه 1970 الوین هی‌ز و فیل چنیر بار امتیازآوری تیم را به دوش می‌کشیدند و آنسلد نیز به عنوان رهبر کارهای دفاعی تیم وظایفش را ایفا می‌کرد.
قبل از شروع فصل 1973/74، کی سی جونز به عنوان سرمربی برگزیده شد و فرنچایز به واشنگتن نقل مکان کرد و اسم تیم به کاپیتال واشنگتن تغییر کرد. آنسلد در این فصل به دلیل جراحی زانوی چپ خود 26 بازی را از دست داد و بازی‌اش با افت همراه شد؛ میانگین 5.9 امتیاز و 9.2 ریباند به ثبت رساند اما دیگر هم‌تیمی‌اش یعنی الوین هی‌ز توانست با ثبت میانگین 18.6 ریباند به عنوان بهترین ریباندر لیگ انتخاب شود.
سال بعد این باشگاه به واشنگتن بولتس تغییر نام داد. فصل 1974/75، وس آنسلد از مصدومیت بازگشت و میانگین 14.8 ریباند را به ثبت رساند و لیدر ریباندر لیگ شد. همچنین وی در این فصل در مقابل نیواورلینز موفق شد 30 ریباند را ثبت کند. واشنگتن در دیویژن مرکزی توانست به 60 برد و 22 باخت دست یابد. (اولین و تنها فصل 60 برد در تاریخ فرنچایز)
فصل 1974/75، در نیمه نهایی پلی‌اف واشنگتن بولتس با غلبه بر بوفالو بریوز به فینال کنفرانس رسید و در آن‌جا با شکست مدافع عنوان قهرمانی بوستون سلتیکس راهی فینال NBA شد و حریف گلدن استیت وریرز شد. اما جنگجویان طلایی به رهبری ریک بری توانستند با نتیجه 4 بر 9 در مجموع سری واشنگتن را در هم بکوبند و شایسته‌وار قهرمان NBA شوند. بولتس طی 5 سال دوبار به فینال NBA رسید اما حتی نتوانست یک بازی را پیروز شود.
در آن زمان، آمار آنسلد در حال کاهش بود اما ارزش او برای تیم در حال افزایش بود. او هنوز به طور معمول در بین 10 ریباندر برتر لیگ قرار می‌گرفت. به عنوان مثال او در فصل 1975/76 در رتبه سوم ریباند لیگ قرار گرفت. (او 9 فصل از مجموع 13 فصل حضورش در واشنگتن را به عنوان بهترین ریباندر تیم لقب گرفت)
پس از 48 برد و 34 باخت در فصل 1975/76 و 1976/77، بهترین فصل وس آنسلد یعنی فصل 1977/78 از راه رسید؛ زمانی که او واشنگتن بولتس را به قهرمانی NBA رساند. این یک تلاش تیمی واقعی بود. هیچ بازیکنی از بولتس در این فصل در بین 20 اسکورر برتر لیگ قرار نگرفت، اما باشگاه شش اسکورر با میانگین امتیاز دو رقمی را در اختیار داشت که توسط اولوین هی‌ز (19.7)، باب دندریج (19.3) هدایت می‌شدند. وس آنسلد نیز میانگین 11.9 ریباند به ثبت رساند و جزو 10 ریباندر برتر لیگ در پایان فصل قرار گرفت.
در فصل 1977/78 هیچکس تصورش را نمی‌کرد که واشنگتن بولتس در مسیر چه شکوهی گام برمی‌دارد زیرا آن‌ها در پایان فصل به رکورد متوسط 44 برد و 38 باخت دست یافته بودند. اما آن‌ها در مرحله پلی‌اف در راند اول از سد آتلانتا عبور کردند، در نیمه نهایی کنفرانس شرق سن آنتونیو اسپرز را شکست دادند و در فینال کنفرانس نیز فیلادلفیا را مغلوب کردند و در فینال NBA با شکست دادن سیاتل سوپرسونیکس قهرمانی NBA را رقم زدند.
در مقابل سیاتل سوپرسونیکس، بازی اول را سیاتل پیروز شد و بازی دوم را واشنگتن؛ پس از پایان بازی دوم، دیک موتا مربی واشنگتن عبارتی را به کار برد که تبدیل به یک کلیشه ورزشی می‌شود. وی گفت:
اپرا تا زمانی که خانم چاق نخواند، تمام نمی‌شود.
همین روحیه جنگجویانه‌ی مربی واشنگتن به بازیکنان این تیم نیز تزریق شد و ذهنیت آن‌ها را برای قهرمانی مهیا کرد. در سری فینال وس آنسلد نسبت به فصل عادی در میانگین ریباند پیشرفت کرد و میانگین ریباند خود را به 12.0 افزایش داد و عنوان MVP فینال NBA را کسب کرد.
آنسلد خارج از زمین بازی هم یک انسان موفق و قابل احترام بود. وی با همسرش و به کمک معلم مدرسه بالتیمور تصمیم گرفت یک مدرسه ابتدایی خصوصی را در نزدیکی شهر افتتاح کند. در این مدرسه از کودکان پیش دبستانی تا کلاس پنجم ابتدایی آموزش داده می‌شد. آنسلد علاوه بر تامین مالی هزینه مدرسه هر از گاهی نیز خودش اتوبوس سرویس بچه‌ها را رانندگی می‌کرد.
فصل بعد (1978/79)، واشنگتن بولتس رکورد 54 برد و 28 باخت را ثبت کرد و به فینال NBA دوباره بازگشت، برای رسیدن به فینال NBA واشنگتن مجبور شد تا دو سری هفت مسابقه‌ای را در نیمه نهایی کنفرانس شرق (فیلادلفیا) و فینال کنفرانس شرق (سن آنتونیو) پشت سر بگذارد و دوباره در فینال به سیاتل سوپرسونیکس برخورد کرد. اما لنی ویلکینز سرمربی سیاتل تیمش را برای فینال آماده کرده بود و آن‌ها در مجموع سری با نتیجه 4 بر 1 از واشنگتن عبور کردند و ضمن انتقام فصل گذشته عنوان قهرمانی NBA را کسب کردند.
وس آنسلد فصل 1980/81 را آخرین فصل خود اعلام کرد و سرانجام تسلیم مصدومیت زانویی شد که چندین سال او را آزار می‌داد. او آخرین فصل حضور خود در واشنگتن را با میانگین 10.7 ریباند پشت سرگذاشت و بهترین ریباندر تیمش بود.
وس آنسلد در طول 13 سال دوران حرفه‌ای خود در NBA، که همگی آن با پوشیدن پیراهن واشنگتن همراه بود به دستاوردهای زیادی رسید. او در لیست ریباندهای تاریخ لیگ در رتبه هفتم قرار گرفت و یکی از معدود بازیکنانی بود که حداقل 10,000 امتیاز و 10,000 ریباند را برای یک دوران حرفه‌ای کسب کرده است. او 984 بازی برای واشنگتن بولتس انجام داد که بیش‌تر از هر بازیکنی در تاریخ فرنچایز بود. با 13,769 ریباند (میانگین 14.0 ریباند) او بهترین ریباندر تاریخ فرنچایز است و 3,822 اسیست وی نیز یک رکورد برای بولتس است.
در سال 1981، آنسلد پس از بازنشستگی، یک سمت اجرایی در واشنگتن بولتس به دست آورد و در سال 1988 به تالار مشاهیر بسکتبال یادبود نایسمیت برگزیده شد.
پس از چندین سال حضور در فرانت افیس، آنسلد سرمربی تیم شد. در میانه‌های فصل 1987/88 وی به عنوان سرمربی کارش را در واشنگتن آغاز کرد و توانست تیم را به پلی‌اف برساند اما در پلی‌اف در راند اول مغلوب دیترویت پیستونز شد.
با این حال، مربی آنسلد هیچ بازیکنی مانند دوران خودش نداشت و سال بعد باشگاه با 40 برد و 42 باخت پیش رفت و حضور در پلی‌اف را از دست داد. بولتس برای هر یک از چهار فصل بعدی تحت هدایت وس آنسلد نتایج بدی داشتند و سرانجام فصل فاجعه بار 1992/93 با رکورد 60 باخت و 22 پیروزی اوج ناکامی تیم بود. با این حال فصل بعد 1993/94، واشنگتن رکوردش کمی بهبود یافت و فصل را 24 برد و 58 باخت به اتمام رساند. در پایان فصل وس آنسلد از سمت خود با رکورد 345 باخت و 202 برد به عنوان مربی استعفا داد و در مصاحبه با USA Today گفت:
من نمی‌خواهم بگویم این کار آسانی است، اما من بهترین کار را انجام دادم.
در کمال تعجب، آنسلد همچنان به واشنگتن بولتس وفادار است و در مصاحبه با خبرنگار Sports Illustrated اعلام کرد:
من یک بولتس هستم. من همیشه یک بولتس بودم و خواهم بود.
وس آنسلد در 2 ژوئن 2022 در سن 74 سالگی درگذشت.
