دبالدربال | جیلن برانسن اواخر بازی اول مقابل دیترویت پیستونز (راند اول پلی‌اف فصل 2024/25) دوباره روی زمین افتاده بود، نفس‌نفس‌زنان و از درد به خود می‌پیچید و مچ پای راستش را گرفته بود. برای 10 ثانیه کاملی که خیلی بیشتر از آن احساس می‌شد، می‌توانستید حس کنید تقریبا 20,000 نفر در مدیسن اسکوئر گاردن همراه با او نفس‌نفس می‌زدند و چهره در هم می‌کشیدند. هم‌تیمی‌ها با دویدن آهسته و دست‌های دراز شده به سمتش رفتند. برانسن کمی خود را عقب کشید، با دست ردشان کرد و کمی مکث کرد.
اکنون برای سه فصل است که جیلن برانسن مرد اول افنسیو و آرزوهای نیویورک نیکس بوده و تمام بهترین ویژگی‌های آن‌ها را در خود تجسم بخشیده است سرسختی و تاب‌آوری و سماجتی که منجر به فصل‌های 50 بردی و تصور رژه‌های قهرمانی می‌شوند. وقتی برانسن موفق می‌شود، نیکس هم موفق می‌شود. وقتی برانسن دچار مشکل می‌شود، نیکس هم دچار مشکل می‌شود. و وقتی برانسن زمین می‌خورد و چهره در هم می‌کشد، لشکری از هواداران پرشور همراه با او چهره در هم می‌کشند.
البته برانسن بعد از آن افتادن در اواخر کوارتر سوم در بازی اول نیکس مقابل دیترویت پیستونز، بلند شد. برانسن همیشه بلند می‌شود. او پرتاب‌های آزادش را تبدیل به امتیاز کرد، بین اورتایم کفش‌هایش را عوض کرد، و یک بازگشت طوفانی در کوارتر چهارم را لیدری کرد که با یک ران 21_0 از نیکس به اوج رسید و منجر به پیروزی 123_112 شد. برانسن گفت:
هیچ شکی وجود نداشت که ما تسلیم نخواهیم شد و نجنگیم. باید راهی برای مدیریت اوضاع پیدا می‌کردیم و فقط به جنگیدن ادامه دهیم. اوضاع خیلی سریع برگشت.
کلیات و نتیجه به اندازه کافی آشنا بودند، اگرچه فرض کردن قطعی بودن آن‌ها اغراق‌آمیز خواهد بود. سخت بوده است که بدانیم امسال در این فصل چه انتظاری از نیکس داشته باشیم، یک سال پس از یک ران پلی‌اف هیجان‌انگیز که در بازی هفتم نیمه‌نهایی کنفرانس شرق به پایان رسید، بعد از مصدومیت‌های پرتعداد. نیکس امسال 51 بازی برد (یکی بیشتر از فصل گذشته) و در کنفرانس شرق سوم شد (یک رتبه پایین‌تر). ساختار تیم آن‌ها هنوز بر پایه شوت‌زنی برانسن، دفاع فشرده‌ی اوجی انونوبی، و جسارت جاش هارت است. اما آن‌ها دیگر همان تیم سابق نیستند.
نیویورک نیکس بدون شک تابستان گذشته (2024) با آمدن کارل آنتونی‌تاونز و میکل بریجز، مهارت بیشتری به راستر اضافه کردند. اما با جدایی ایزیا هارتنستاین (که با اوکلاهاما سیتی ثاندر قرارداد بست) و دانته دی‌وینچنزو (که در ازای تاونز به مینسوتا تیمبرولوز ترید شد)، درصدی از سرسختی و جنگندگی تیم کاهش یافت. افنس نیکس امسال جزو پنج تیم برتر شد (که فصل گذشته هفتم بود)، اما دفاع آن‌ها از رتبه نهم به سیزدهم افت کرد.
چیزی که کمتر قابل اندازه‌گیری بود اما همچنان به وضوح احساس می‌شد، افت در اعتماد هواداران به این ترکیب بازسازی‌شده‌ی نیکس بود. اغراق نیست اگر بگوییم هواداران نیکس (و حتی بسیاری از بی‌طرف‌ها) چقدر تیم سال گذشته را ستایش می‌کردند. آن‌ها فداکاری، سرسخت و مهارنشدنی بودند، حتی وقتی بازیکنان کلیدی مصدوم می‌شدند. حتی موفقیت در مواجهه با مصدومیت‌ها باعث شد آن‌ها دوست‌داشتنی‌تر و ستایش‌شده‌تر شوند. نیکس هنوز برانسن، هارت و انونوبی را دارد، اما با حضور بریجز و تاونز به جای دی‌وینچنزو و هارتنشتاین، کمی کمتر جنگنده به نظر می‌رسند و این باعث نگرانی‌هایی شده است. این را می‌توانستید در فضاهای آنلاین همیشگی ببینید و در پادکست‌ها و رادیوهای محلی بشنوید نه الزاما بدبینی، فقط یک حس آزاردهنده که این تیم انگار محکوم به ناامید کردن بود (همانطور که چندین هوادار در گزارشی اخیر از جیمز ادواردز سوم در اتلتیک شهادت دادند).
اسمش را بگذارید نفرین انتظارات رو به رشد. تا فصل گذشته، نیکس از فصل 2012/13 فصل 50 بردی ثبت نکرده بود. این پیشرفت هیجان‌انگیز بود، و به لطف توانایی بی‌نظیر نیکس در ادامه دادن به پیروزی در بهار گذشته، حتی در حالی که مصدومیت‌ها مدام آن‌ها را از مهره‌های کلیدی محروم می‌کردند (جولیوس رندل، انونوبی، میچل رابینسن و در نهایت برانسن)، به نحوی رضایت‌بخش‌تر هم شد. وقتی نیکس خسته و کوفته بالاخره در بازی هفتم تسلیم ایندیانا پیسرز شد، آن‌ها به حق به خاطر اراده و پایداری‌شان مورد تمجید قرار گرفتند. هر گونه ناامیدی تحت‌الشعاع ستایش قرار گرفت.
هر بیننده‌ای باید این سوال برایش پیش می‌آمد: نیویورک نیکس واقعا چقدر می‌توانست خوب باشد اگر در سلامت کامل بودند؟ احتمالا آنقدر خوب نه که قهرمان نهایی، بوستون سلتیکس را در فینال کنفرانس شکست دهد، اما… شاید؟
هدف نیکس در تابستان گذشته حذف آن سوال بود. بنابراین تمام تلاش خود را برای جذب میکل بریجز، یک شوتر سه امتیازی با کیفیت و موثر در دو طرف زمین، از بروکلین نتس به کار گرفتند؛ تریدی که بخشی از آن به قیمت پنج پیک درفت راند اول تمام شد. سپس، در ابتدای کمپ تمرینی، آن‌ها رندل و دی‌وینچنزو را به مینسوتا ترید کردند تا تاونز، یک بازیکن ال استار و یکی از ماهرترین سنترهای لیگ را جذب کنند. هارتنشتاین به دلیل محدودیت‌های سقف قرارداد نیویورک را ترک کرد، وقتی ثاندر پیشنهادی ارائه کرد که نیکس طبق قوانین نمی‌توانست با آن برابری کند.
نیکس قدرت افنسیو و versatility کسب کرد، اما مقدار زیادی ریباندینگ، قدرت داخل پینت، و شوت‌های کلاچ را از دست داد همراه با دوز بالایی از خصوصیات غیرقابل اندازه‌گیری. سرزندگی و جنگندگی دی‌وینچنزو و فیزیکی بودن هارتنستاین به تعریف تیم نیکس در سال گذشته کمک کرد. اما نیکس نتوانست هارتنشتاین را نگه دارد (اگرچه تلاش کردند) و نتوانستند از فرصت صرف نظر کنند تا تاونز را به دست آورند، که ارتقای قابل توجهی از نظر استعداد نسبت به رندل بود.
آیا نیکس بازسازی‌شده بهتر خواهد بود، بدتر یا صرفا متفاوت؟ درصد پیروزی امسال نشان می‌دهد که آن‌ها تقریبا همانند سال قبل هستند، اما هواداران تمام فصل نگران فرسایش محسوس دفاع نیویورک و سرسختی جمعی تیم بوده‌اند. چیزی کم است. نیکس امسال در سری فصل عادی مقابل سلتیکس سوئیپ شد و آمار خیره‌کننده 0 برد و 10 باخت مقابل سه تیم برتر لیگ (بوستون سلتیکس، کلیولند کاوالیرز و اوکلاهاما سیتی ثاندر) کسب کرد. بحث‌های همیشگی بر سر بی‌اعتمادی تام تیبدو، سرمربی تیم، به بازیکنان نیمکت‌نشین و استفاده بیش از حد (به زعم برخی) از بازیکنان اصلی‌اش را هم اضافه کنید، و خب، همه این‌ها باعث شده است که فصلی پردغدغه‌تر نسبت به آنچه انتظار می‌رفت داشته باشند.
مدت‌ها پیش از آغاز پلی‌اف، گمانه‌زنی‌هایی درباره پیامدهای احتمالی حذف در راند اول و اینکه آیا حتی باخت در راند دوم هم ممکن است منجر به تغییر سرمربی شود، وجود داشت. واقعیت این است که نیکس، صرفا از نظر استعداد، هنوز هم یک پله پایین‌تر از سلتیکس و کلیولند قرار دارد و نباید انتظار داشت که هیچ‌یک از این دو تیم را در یک سری هفت بازی شکست دهد البته واقعیت و صبر در NBA، یا به خصوص برای نیکس، جایی ندارد. وقتی دو سال پشت سر هم به راند دوم می‌رسید، و سپس تعداد زیادی پیک درفت و بازیکن ترید می‌کنید تا ترکیب اصلی را ارتقا دهید، مردم (منظور: هواداران و مالک تیم) انتظار بیشتری دارند.
هرچند کارل آنتونی تاونز در طول 9 سال حضورش در مینیاپولیس به خاطر دفاع یا قدرت بدنی‌اش شناخته نمی‌شد، اما حالا در نیویورک به خوبی می‌داند که چه انتظاراتی از او می‌رود.
آن‌ها همیشه اینجا درباره سرسختی صحبت می‌کنند، تاونز، بازیکن اهل نیوجرسی که در سال 1195 متولد شد و با اسطوره‌های نیکس بزرگ شد، بعد از پیروزی مقابل دیترویت گفت:
در طول دوران بزرگ شدن من در این منطقه، همیشه می‌دانستید که نیکس، اگر به خاطر چیزی هم شناخته شود، به خاطر یک چیز است، آن‌ها به میدان می‌روند و خواهند جنگید.
آیا این نسخه مشابه اما متفاوت از نیکس می‌تواند در هفته‌های آینده جهش دیگری داشته باشد؟ آیا می‌توانند روحیه سال گذشته را احیا کنند؟ در بازی اول مقابل دیترویت تردیدهای لحظه‌ای وجود داشت، چون پیستونز برانسن را مهار کرده بود و با یک ران ناگهانی در کوارتر سوم به برتری 9 امتیازی رسید. سپس برانسن توسط دنیس شرودر مورد خطا واقع شد و مچ پای راستش پیچ خورد همان پایی که به خاطر آن اواخر فصل عادی 15 بازی را از دست داد. او پرتاب‌های آزادش را تبدیل به امتیار کرد، سپس بین تایم اوت کوارتر ناپدید شد. «فکر کنم شنل قهرمانی‌اش را برداشت،” تیبدو با طنز گفت. “نه،” برانسن توضیح داد، “فقط عوض کردن کفش‌ها بود.”
چیز دیگری هم تغییر کرد. تاونز به سرعت پنج امتیاز در ابتدای کوارتر چهارم کسب کرد. کمرون پین، یکی دیگر از خریدهای تابستان پرکار نیویورک، خودش پنج امتیاز متوالی کسب کرد، سپس یک سه‌امتیازی زد تا بازی را در امتیاز 98_98 مساوی کند. برانسن یک فلوتر دشوار در حین درایو زد. تاونز یک اسیست از پیستونز را قطع کرد، که منجر به یک لی‌اپ ترانزیشن برای برانسن شد. یک خیزش کوتاه تبدیل به سیل تمام‌عیار شد.
به زودی، نیکس با اختلاف دو رقمی پیش افتاد، و MSG غرق در شور و هیجان شد. احساس می‌شد دوباره حال و هوای پلی‌اف سال گذشته است. متفاوت، اما همانند.
