(دبالدربال)_ بدون اغراق می‌توان گفت که مایکل جردن بهترین بسکتبالیست تمام دوران است. او به عنوان یک ورزشکار فوق‌العاده با ترکیبی از قدرت، ظرافت، سرعت، بازی چشم‌نواز، توانایی بداهه‌پردازی و میل رقابت ناپذیر شناخته می‌شود؛ این مهارت‌ها او را به عنوان یک ابر ستاره بی‌بدیل در بسکتبال تبدیل کرد.
حتی سوپراستارهای هم دوره مایکل جردن مانند مجیک جانسن به خوبی به عظمت مایکل جردن پی برده‌اند. جانسن در مصاحبه‌ای گفت:
مایکل جردن نفر اول و بقیه ما بعد از او هستیم.
لری برد دیگر سوپراستار هم دوره مایکل جردن، پس از اینکه جردن در دومین فصل حضورش در NBA توانست در پلی‌اف (1986) مقابل بوستون سلتیکس 63 امتیاز کسب کند، در وصف این بازیکن جوان در مصاحبه‌ای عنوان کرد:
خدا در لباس مایکل جردن است.
فهرست کوتاهی از عناوین و افتخارات مایکل جردن به شرح زیر است:
عنوان روکی سال
6 عنوان قهرمانی NBA
6 عنوان MVP فینال NBA
5 عنوان MVP فصل عادی
14 بار حضور در آل استار
3 عنوان MVP بازی آل استار
2 قهرمانی مسابقه اسلم دانک (آل استار)
10 حضور در All-NBA First Team
9 حضور در NBA All-Defensive First Team
1 عنوان بازیکن دفاعی سال (DPOY)
10 عنوان اسکورینگ چمپیون
عضو تیم 50 سالگی و 75 سالگی NBA (بهترین بازیکنان تاریخ لیگ)
با این حال، تاثیر او به مراتب بیش‌تر از جوایز و قهرمانی است. او به عنوان یک بازیکن تازه کار (روکی) وارد لیگ شد و با استپ بک، درایوهای آکروباتیک و اسلم دانک‌ها امتیازات را یکی پس از دیگری کسب می‌کرد و کار خود را به عنوان یک نماد در تاریخ بسکتبال به اتمام رساند. در طول مسیر کریرش، او به یک قهرمان واقعی تبدیل شد که با توانایی‌های پویای خود در زمین و استایل شخصیتی که از خود ساخته بود توانست جهانی سازی NBA را رهبری کند وی تمام چشمان را در سراسر جهان معطوف به خود کند.
او یک ستاره بود که توانست برند NBA را دوباره به غرور خود بازگرداند و این لیگ را دوباره بر سر زبان‌ها بیندازد. وی بخش فعالیت اقتصادی کریرش را با عنوان “Air Jordan” و با قرارداد با شرکت نایک آغاز کرد سپس در فیلم “Space Jam” بازی کرد. با این حال، او دو بار در کریرش از NBA خداحافظی کرد؛ سال 1993 پس از قتل پدرش از بسکتبال کناره گیری کرد و تصمیم گرفت به دلیل علاقه پدرش به بیسبال راهی لیگ MLB شد. سال 1999 برای دومین بار او قید بسکتبال را زد و اعلام بازنشستگی کرد اما یک بار دیگر از تصمیمش منصرف شد و از سال 2001 تا 2003 برای واشنگتن ویزاردز بازی کرد و در جمع پایتخت‌نشینان بازنشسته شد.
اگر چه مایکل جردن متولد بروکلین است، اما در کارولینای شمالی پرورش یافته است. پسر دلورس و جیمز جردن، او پیوند عمیقی با پدرش داشت و پدر او به شدت شیفته بیسبال بود. با این حال، جردن به دنبال بردار بزرگترش که همیشه از او الگو می‌گرفت رفت و تصمیم گرفت تا ورزش بسکتبال را بصورت جدی دنبال کند.
مایکل جردن در دبیرستان Laney در Wilmington کارولینای شمالی تحصیل می‌کرد اما او به عنوان یک بازیکن لاغر 11’5 فوتی از تیم بسکتبال دبیرستان کنار گذاشته شد تا اینکه در تابستان قبل از سن جوانی، او به 3’6 فوت رشد کرد و راه سوپر استار شدن را آغاز کرد.
او در اولین سال (1982) تجربه حضورش در تیم بسکتبال دانشگاه (North Carolina)، تا حدی زیر سایه جیمز ورثی و سم پرکینز بازی کرد. با این حال، او در کانون توجهات بازی فینال NCAA در برابر جرج‌تاون و در مقابل پاتریک اوینگ قرار گرفت جایی که او توانست به تیمش برای کسب عنوان قهرمانی NCA کمک کند. مایکل جردن در این بازی 16 امتیاز و 9 ریباند گرفت و با یک جامپ شات تماشایی به فاصله 18 ثانیه مانده تا پایان بازی نتیجه بازی را 63 بر 62 به سود تیمش رقم زد و آن‌ها را به قهرمانی NCAA رساند.
در سال دوم حضورش در NCAA، جردن توسط The Sporting News به عنوان بهترین بازیکن کالج انتخاب شد. به عنوان یک نوجوان او دو بار این جایزه به همراه جوایز Naismith و Wooden را دریافت کرد. پس از سال جوانی، او به عنوان پیک سوم درفت NBA در سال 1984 توسط شیکاگو بولز انتخاب شد.
هیوستون راکتس در آن سال (1984) حکیم اولاجوان را به عنوان پیک یک درفت انتخاب کرد و پورتلند تریل بلیزرز سنتر 1’7 فوتی سام بووی را از کنتاکی انتخاب کرد. تریل بلیزرز به دلیل اینکه یک شوتینگ گارد فوق‌العاده یعنی کلاید درکسلر را در فصل قبل درفت کرده بود از درفت مایکل جردن خودداری کرد و ترجیح داد تا یک سنتر قدرتمند را به ترکیب خود اضافه کند.
مایکل جردن با کسب مدال طلای المپیک 1984، سپس در اولین فصل حضورش در NBA یک عملکرد شگفت انگیز را بر جا گذاشت و عنوان باارزش‌ترین بازیکن سال اولی (روکی) به دست آورد. وی میانگین 28.2 امتیاز، 6.5 ریباند و 5.9 اسیست را ثبت کرد. او همچنین در All-NBA Second Team انتخاب شد. شاید مهم‌تر از آن، پیشرفت فرنچایز شیکاگو بولز چرا که آن‌ها حالا با مایکل جردن 11 برد بیش‌تر از فصل قبل کسب کرده بودند و جواز حضور در پلی‌اف را کسب کردند. جردن در پلی‌اف (1984/85) میانگین 29.3 امتیاز را به ثبت رساند اما شیکاگو نتوانست از سد میلواکی باکس عبور کند و آن‌ها در راند اول از دور رقابت‌ها کنار رفتند.
در اولین فصل حضور مایکل جردن در NBA، او در پرتاب‌های راه دور زیاد فوق‌العاده ظاهر نشد و تصور می‌شد که او در در داخل منطقی رنگی بهتر عمل خواهد کرد و در وظایف دفاعی‌اش تاثیرگذارتر خواهد بود با توجه به نحوه بازی‌اش در کالج. با این حال، او در پرتاب‌های دور نیز عملکرد متوسطی داشت و درصد 515.0 به ثبت رساند.
البته که مایکل جردن در ادامه کریرش به پیشرفت‌هایی می‌رسد که او را به یک تهدید جدی در هر نقطه از زمین تبدیل می‌کند و همچنین تبدیل به یکی از بهترین مدافعان یک در مقابل یک می‌شود.
حتی قبل از اینکه مایکل جردن پا به NBA بگذارد، بسیاری از بازیکنان و مربیان مطمئن بودند که هیوستون راکتس و پورتلند تریل بلیزرز از انتخاب خود در درفت پشیمان خواهند شد. برنارد کینگ اسکورینگ چمپیون فصل 1984/85 ان بی ای در مصاحبه با Hoop magazine درباره مایکل جردن مطمئن به نظر می‌رسید:
تنها چیزی که می‌توانم بگویم این است که مردم شیکاگو لذت واقعی را تجربه خواهند کرد.
حق با او بود. عظمت مایکل جردن در همان فصل اولش در شیکاگو نمایان شد. با آمدن مایکل به شیکاگو به طرز چشمگیری تماشاگران یونایتد سنتر افزایش یافتند و بازی‌های خانگی شیکاگو مملو از هواداران می‌شد. حتی هواداران تیم حریف نیز از شکست تیم‌شان راضی بودند اگر مایکل جردن در آن بازی حضور می‌داشت و عملکرد تماشایی به جا می‌گذاشت.
شخصیت مایکل به اندازه مهارت‌های بسکتبالی او معتبر و منحصر به فرد بود. نایک به دلیل جذابیت مورد انتظارش با او قرارداد به امضا رساند و حالا کفش‌های “Air Jordan” دیوانه‌وار سر و صدا به پا کرده بود. مایکل جردن در یک فصل از کفش‌های خود که به رنگ قرمز و مشکی بودند استفاده کرد اما این کار او با مخالفت NBA همراه شد چرا که این کار باعث نقض “قانون یکنواختی لباس” در لیگ می‌شد. البته جردن گهگاه این کفش‌ها را می‌پوشید و از سوی لیگ نیز مورد پرداخت جریمه قرار می‌گرفت که البته جردن مشکلی با پرداخت جریمه‌ها نداشت؛ این کار او باعث شد تا برند کفش “Air Jordan” به شکل بی‌سابقه‌ای مورد فروش قرار بگیرد و تقاضاها برای خرید آن به بالاترین حد ممکن برسند.
او همچنین بندی در قراردادش داشت که به او اجازه می‌داد، بر خلاف دیگر بازیکنان NBA، او می‌توانست در هر جا (پارک، مسابقات خیابانی و …) که خواست بسکتبال بازی کند این بند به عنوان “Love-of-the-Game Clause” شناخته می‌شود.
جردن زمانی که می‌خواهد اسلم دانک بزند دهانش را بازی می‌کرد و زبانش را بیرون می‌آورد این کار او کم کم تبدیل به نماد او در ان بی ای شد. همچنین او همیشه لباس تیم محبوبش یعنی کارولینای شمالی را زیر لباس شیکاگو بولز می‌پوشید. همچنین او در البسه پوشیدن بازیکنان در لیگ تغییراتی به وجود آورد مثل پوشیدن شورت گشاد ورزشی و زمانی که دلیل این کار را از او پرسیدند گفت: باعث می‌شود تا در انجام حرکاتم راحت‌تر باشم و پاهایم آزادی عمل بیش‌تری داشته باشند. از این پس دیگر بازیکنان لیگ هم به پوشیدن شورت گشاد ورزشی برای بازی‌ها روی آوردند.
سرعت پاهای مایکل جردن به حدی زیاد بود که در بعضی از دیدارها داوران به اشتباه می‌افتادند و فکر می‌کردند که او دائما در حال تراولینگ و رانینگ می‌باشد اما پس از بازبینی‌ها مشخص می‌شد که او هیچ تخلفی را در بازی نداشته است و تمام حرکاتش اصولی و در سریع‌ترین حالت ممکن انجام می‌شوند.
با وجود تمام توجهات، مایکل جردن حس فروتنی خود را حفظ کرد. او بلیزرزها را به خاطر درفت نکردن او مسخره نکرد و در اوایل اولین فصل حضورش در شیکاگو در مصاحبه با Sports Illustrated گفت:
او (سام بووی) بهتر از من جا می‌افتد. آن‌ها گاردها و اسمال فورواردهای زیادی دارند. هدف من این است حداقل در یک بازی آل استار بازی کنم.
هدف بازی کردن در آل استار به سرعت برای مایکل محقق شد و در سال 1985 او به بازی آل استار دعوت شد. البته در این آل استار جردن با یکی از اولین موانع دوران حرفه‌ای خود برخورد کرد جایی که آغاز اختلافات با آیزیا تامس شروع شد و نظریه‌ها بر این بود که او توسط آیزیا از جریان بازی آل استار خارج شده “freeze-out” شده و آیزیا سعی دارد که نگذارد جردن توانایی‌های خود را نشان بدهد. مایکل جردن در مجموع 22 دقیقه بازی در آل استار توانست فقط 7 امتیاز را به دست آورد که برای او عملکرد بد تلقی می‌شد. مایکل جردن بعد در مستند “The Last Dance” درباره جو حاکم بر اولین حضورش در آل استار به صحبت پرداخت و گفت:
وقتی به آنجا رفتم بسیار ساکت بودم. نمی‌خواستم به عنوان یک تازه کار مبتدی به آنجا بروم و شما باید به من احترام بگذارید.
البته به گفته دکتر چارلز تاکر مشاور آن زمان مجیک جانسن و آیزیا تامس، کهنه سربازان می‌خواستند به مایکل جردن یادآوری کنند که رئیسان چه کسانی هستند. وی در مستند “The Last Dance” گفت:
بچه‌ها از نگرش او در اینجا راضی نبودند. آن‌ها تصمیم گرفتند تا درسی به او بدهند. در دفاع، مجیک و جرج جروین به او وظایف سخت دفاعی را محول کردند و در حمله، آن‌ها به او (جردن) پاس نمی‌دادند.
البته آیزیا تامس بعد از سال‌ها همچنان این توطئه بر علیه مایکل جردن را رد می‌کند. زمانی که او به عنوان مربی تیم آل استار کنفرانس شرق (2003) انتخاب شد و تصمیم گرفت تا وینس کارتر را متقاعد کند که به خاطر آخرین سال حضور مایکل جردن در NBA او به عنوان استارتر آل استار بازی را آغاز نکند تا جردن به جای او استارتر آخرین بازی آل استار دوران حرفه‌ای خود باشد، این تصمیم آیزیا تامس در آن زمان با واکنش‌های زیادی روبرو شد؛ بسیاری تصمیم او را ریا کارانه و فریب گونه تلقی کردند برای اینکه او بتواند وجه‌ای که از خود در آل استار 1985 خراب کرده بود را دوباره بسازد.
فصل (1985/86)، پس از انجام سه بازی در فصل، استخوان پای چپ مایکل جردن شکست. او در رای گیری برای حضور در آل استار انتخاب شد اما به دلیل از دست دادن 64 بازی نتوانست در این رقابت حضور پیدا کند. با این حال او در اواخر فصل بازگشت و در راند اول پلی‌اف مقابل بوستون سلتیکس با کسب 63 امتیاز تبدیل به رکوددار بیش‌ترین تعداد امتیاز در تاریخ پلی‌اف NBA شد. بولز در این سری مغلوب سلتیکس شد اما جردن یک آمار حیرت کننده را از خود به نمایش گذاشت و میانگین 43.7 امتیاز را به ثبت رساند. اگر تا آن زمان شک و تردیدی در مورد توانایی‌های جردن وجود داشت، حالا با این عملکرد دیگر مطمئنا هیچ چیزی برای زیر سوال بردن او وجود ندارد.
با شروع فصل 1986/87، او هجومی طولانی مدت را در کتاب رکوردهای NBA آغاز کرد. در آن سال او میانگین 37.1 امتیاز را به دست آورد؛ این اولین میانگین بالای 30 امتیاز جردن از مجموعه هفت باری است که این کار را در کریرش انجام داده است. جردن 40 امتیاز یا بیش‌تر را در 9 بازی متوالی و 23 امتیاز متوالی در یک بازی را به ثبت رساند و رکورد NBA را به نام خود رقم زد. او در این فصل نیز قهرمان مسابقه اسلم دانک (آل استار 1987) شد ولی همچنان در پلی‌اف ناکام بود و باز هم توسط بوستون ستلیکس در راند اول پلی‌اف حذف شد.
در آن فصل شیکاگو بولز شروع به جمع آوری یک تیم با کالیبر قهرمانی شد؛ آن‌ها با درفت هوراس گرانت و اسکاتی پیپن جان تازه‌ای به تیم خود بخشیدند. در فصل 1987/88، مایکل جردن تمام جوایز مهم از جمله (با ارزش‌ترین بازیکن فصل) MVP، بهترین بازیکن دفاعی سال و MVP آل استار را کسب کرد. جردن حالا با کمک هم‌تیمی‌هایش توانست در راند اول پلی‌اف از سد کلیولند کاوالیرز عبور کند و سپس در مجموع پنج بازی در نیمه نهایی کنفرانس شرق مغلوب دیترویت پیستونز شد.
دیترویت پیستونز که به دلیل سبک بازی خشن خود به “پسران بد” معروف هستند، در دو فصل آینده نیز جردن و بولز را در فینال کنفرانس شرق شکست خواهند داد. پیستونز با استفاده از یک طرح دفاعی که توسط سرمربی چاک دالی و دستیارانش به نام “قوانین جردن” توسعه داده شده بود، مایکل جردن را در بازی‌ها به چالش بکشند و بتوانند او را شکست دهند با این حال، جردن هر فصل تشنه قهرمانی بود و تلاش می‌کرد تا گاوهای خشمگین را به گرفتن حلقه قهرمانی نزدیک کند و این اتفاق در هر فصل برای محقق شدن نزدیک و نزدیک‌تر می‌شد.
در فصل 1988/89، شاید مایکل جردن به بهترین کمپین آماری خود رسید؛ او با میانگین 32.5 امتیاز لیدر لیگ بود و با میانگین 8.0 اسیست و میانگین 8.0 ریباند موفق به ثبت کریرهای شد. او همچنین با میانگین 2.89 توپ‌ربایی در هر بازی در رده سوم این آمار لیگ قرار گرفت. او در بازی پنجم راند اول پلی‌اف مقابل کلیولند کاوالیرز با یک پرتاب تماشایی توانست نتیجه بازی را 101 بر 100 به سود بولز خاتمه بدهد.
قبل از شروع فصل 1989/90، Sports Illustrated مقاله‌ای در مورد بازی گلف نوظهور جردن و افکار او در مورد پیوستن به تور PGA پس از پایان دوران حرفه‌ای خود در NBA منتشر کرد. با این حال، مدیریت شیکاگو در حال انجام اقدامات دیگری بود.
در آن فصل، بولز سرمربی داگ کالینز را برکنار کرد و فیل جکسن را به خدمت گرفت. تحت رهبری جکسن، بولز مثلث حمله‌ای را راه اندازی کرد – یک سیستم پاس و فضاسازی داخل و بیرون از منطقه رنگی که منجر می‌شد تا هر پنج بازیکن حاضر در زمین امکان امتیازآوری را داشته باشند. در این تاکتیک مایکل جردن اولویت را تعیین می‌کرد و زمانی که شات کلاک به ثانیه‌های انتهایی خود نزدیک می‌شد دیگر بازیکنان بولز باید یک فضای خالی را برای او مهیا می‌کردند تا او بتواند شوت آخر تیم را بزند.
بولز در آن فصل به رکورد 55 برد و 27 باخت دست پیدا کرد که بهترین رکورد فرنچایز آن‌ها از فصل 1971/72 محسوب می‌شد. مایکل جردن با کسب 69 امتیاز در مقابل کاوالیرز موفق به ثبت کریرهای امتیازی شد. او همچنین حالا مهارت‌های پرتاب سه امتیازی خود را افزایش داده بود و میانگین پرتاب سه امتیازی او به 37.6 رسیده بود. این فصل معرکه‌ی برای بولز و مایکل باز هم در پلی‌اف ثمری نداشتند و آن‌ها در مجموع هفت بازی در فینال کنفرانس شرق مغلوب دیترویت پیستونز شدند.
سومین شکست متوالی در فینال کنفرانس مقابل دیترویت، بسیاری را بر آن داشت تا با صدای بلند فکر کنند که قهرمانی مثل جردن نمی‌تواند تیمش را به قهرمانی برساند.
اما آیا نظرات درباره جردن اشتباه بود یا درست؟ مایکل در فصل 1990/91، لیدر واقعی بودن خود را برای بولز به اثبات رساند و در فینال کنفرانس شرق دیترویت پیستونز را جارو (4 برد متوالی) کرد و در فینال مقابل لس آنجلس لیکرز دوران “Showtime” به سر آورد و اولین قهرمانی NBA و اولین MVP فینال NBA را کسب کرد. جردن میانگین 31.4 امتیاز به همراه 6.4 ریباند و 8.4 اسیست را در سری فینال به ثبت رساند.
مایکل جردن حالا به مرد شماره اول بسکتبال NBA تبدیل شده بود او که حالا لذت قهرمانی را در NBA چشیده است اکنون با فشار گذاشتن بیش‌تر به خود و هم‌تیمی‌هایش سعی دارد تا روند قهرمانی را تکرار کند و البته موفق به انجام این کار هم می‌شود. بولز پس از قهرمانی فصل 1990/91، دو فصل متوالی (1991/92 و 1992/93) موفق شد از عنوان قهرمانی خود دفاع کند و در مجموع شش بازی در سری فینال کلاید درکسلر پورتلند تریل بلیزرز و فینیکس سانز تحت رهبری چارلز بارکلی را شکست دهد و سه قهرمانی متوالی NBA و سه عنوان MVP فینال متوالی را به کارنامه پر افتخارش اضافه کند.
در پایان این دوره سه ساله، مایکل جردن ستاره‌ها را تحت الشعاع قرار داد و به مقام قهرمان مردمی نزدیک شد. او در اوایل کار خود، تحسین پیتر پن را به خاطر لی‌اپ‌های جهشی خود و اعتقاد به اینکه برای همیشه جوان می‌ماند، برانگیخت. با این حال، تری‌پیت قهرمانی جردن باعث شد تا دیگر تمامی اهالی NBA و حتی منتقدانش کاری به جز ستایش از او نداشته باشند.
در فینال NBA سال 1992، جردن بازی اول را با رکورد 35 امتیاز در نیمه اول آغاز کرد تا بولز را به پیروزی 122 بر 89 برساند. مایکل غیرقابل توقف به نظر می‌رسید زیرا او چندین پرتاب سه امتیازی روی دست مدافعان پورتلند تریل بلیزرز به ثبت رساند و پس از این پرتاب‌ها شانه‌های خود را بالا می‌انداخت و اشاره می‌کرد که اصلا من نمی‌دانم اینجا چه خبر است! البته بلیزرز در بازی ششم در کوارتر چهارم با نتیجه 79 بر 64 از بولز پیش افتاد و چیزی نمانده بود که سری فینال به بازی هفتم کشیده شود اما سرانجام آن‌ها راه به جایی نبردند و مغلوب تیم قدرتمند فیل جکسن شدند.
در آن تابستان، مایکل جردن چهره کلیدی در تشکیل تیم رویایی بود که در المپیک 1992 بارسلونا شرکت کرد. فهرست 12 نفره تیم رویایی آمریکا متشکل از بهترین بازیکنان آن زمان بود و توسط حریفان خود به عنوان اعضای سلطنتی بسکتبال مورد احترام قرار گرفت، آن‌ها در راه رسیدن به مدال طلا تمام حریفان را شکست دادند و بعد از قهرمانی مانند نمادهای پاپ توسط طرفداران جهان تحسین شدند.
در سال 1993، مایکل جردن برای چهارمین بار در پنج فصل اخیر به فینال کنفرانس شرق رسید و نیویورک نیکس پاتریک اوینگ را در مجموع شش بازی پشت سر گذاشت و قهرمان شد. جردن در بازی چهارم سری فینال کنفرانس شرق 54 امتیاز در برد 105 بر 95 بولز به دست آورد. و در نقطه عطف سری که بازی پنجم بود، جردن یک تریپل دابل (29 امتیاز/ 10 ریباند/14 اسیست) ثبت کرد.
مایکل جردن همیشه مرد فینال‌ها بوده است و در سری فینال کنفرانس شرق مقابل نیویورک نیکس میانگین 41.0 امتیاز را به ثبت رساند و در بازی ششم باز هم جردن تفاوت‌ها را رقم زد و بولز را به قهرمانی رساند. در کوارتر چهارم این دیدار جردن 9 امتیازی پیاپی را کسب کرد و پرتاب سه امتیازی جان پکسون در فاصله‌ی 3.9 ثانیه به پایان بازی، توانست نتیجه بازی را 98 بر 97 به سود بولز به اتمام برساند و یک بار دیگر آن‌ها را راهی فینال NBA کند.
اما در این سال دردسرها برا مایکل جردن یکی پس از دیگری از راسید و او با طوفانی از مشکلات روبرو شد؛ ابتدا او به دلیل شرکت در شرط بندی‌ها تحت نظر گرفته شد و سپس با از دست دادن پدرش در جریان یک سرقت مسلحانه کاملا ویران شد زیرا پدر او اصلی‌ترین حامی‌اش برای کسب موفقیت‌ها بود و او کسی بود که دائما مایکل را برای بهترین بودن تشویق می‌کرد.
جردن که با مرگش پدرش از لحاظ عاطفی خسته و شکسته شده بود به دنبال تجربه یک چالش جدید بود و تنها پس از یک روز حضور در تمرینات شیکاگو بولز، به سرمربی اعلام کرد که می‌خواهد بازنشسته شود و دنیای بسکتبال را مات و مبهوت کرد.
پس از گمانه‌زنی‌های فراوان در مورد برنامه‌های خود، جردن با لباس بیسبال به کانون توجه بازگشت. مایکل جوان در تلاش برای تحقق رویایی که از پدرش الهام گرفته شده بود، راهی MLB شد. او فصل 1994 را با بازی در تیم بیرمنگام بارونز در شیکاگو در لیگ جنوبی کلاس AA گذراند.
او یک بازیکن شایسته اما غیرقابل تماشا بود، اما امید جردن برای رسیدن به لیگ‌های بالاتر در سال 1995 ضعیف به نظر می‌رسید و او آتش رقابتی خود را دوباره روی NBA متمرکز کرد. در اواخر فصل 1994/95 او با این جمله کوتاه از بازنشستگی خارج شد:
I’m Back
او بازگشته بود، البته با شماره پیراهن 45 غیرمتعارف چون می‌خواست شماره 23 را پشت سر بگذارد و تلاش کرد تا قهرمانی دیگر را برای بولز به ارمغان بیاورد. جردن در 17 بازی آخر فصل میانگین 26.9 امتیاز به ثبت رساند و رکورد 13 برد و 3 باخت را رقم زد.
خاطره انگیزترین کامبک او مربوط به بازی پنجم مقابل نیویورک نیکس بود جایی که او توانست 54 امتیاز را کسب کند و از آن بازی با نام “Double Nickel” به معنی اینکه یک جردن جدید ظاهر شده یاد می‌شود. او که در سن 32 سالگی از قدرت جوانی‌اش کاسته شده، در درجه اول به فدوی جامپ شات و لی‌اپ‌های چرخشی روی آورد. او در جریان یکی از بازی‌ها مهارت‌های خارق‌العاده‌اش را حتی با بالا رفتن سنش به نمایش گذاشت جایی که او با یک دریبل زیبا از نقطه کرنر بازیکن حریف را جا گذاشت و سپس با یک چرخش زیبا توپ را به هم‌تیمی‌اش بیل ونینگتون پاس داد و او حساب بازی را 113 بر 111 به سود شیکاگو به پایان رساند. پس از این حرکت مایکل جردن، فیل جکسن در مصاحبه پس از بازی گفت:
به ندرت پیش می‌آید که بازیکنان بتوانند چنین حرکاتی را انجام دهند. من بسیاری از بازیکنان را دیده‌ام که وقتی می‌خواهند حرکتی نمایشی را انجام دهند با صورت بر زمین سقوط می‌کنند اما مایکل زمانی که بازی می‌کند انگار تمام بازی در اختیارش قرار می‌گیرد و هیچ چیز نمی‌تواند کوچک‌ترین تاثیر منفی بر او بگذارد.
در پلی‌اف 1994/95، جردن میانگین 31.5 امتیاز را به ثبت رساند. اما علی‌رغم حضور جردن، ترکیب بولز به اندازه کافی برای عبور از اورلاندو مجیک در نیمه نهایی کنفرانس شرق قدرت نداشت. مجیک با درخشش شکیل اونیل توانست در مجموع شش بازی از سد شیکاگو بولز عبور کند.
تلاش مایکل جردن در فصل بعد با ساخت یک داینستی جدید دیگر از راه رسید. او فصل را با شماره 23 قدیمی خود آغاز کرد، تنها بازمانده از ترکیب 3 قهرمانی اول شیکاگو اسکاتی پیپن بود. شیکاگو در این فصل دنیس رادمن را به راستر خود اضافه کرد، بازیکنی مرموز اما پدیده در کارهای دفاعی و ریباندها.
فرنچایز شیکاگو بولز در این فصل 1995/96، یکی از رکوردهای افسانه‌ای تاریخ بسکتبال ان بی ای را ساخت. مایکل جردن با میانگین 30.4 امتیاز لیدر لیگ بود، بولز در فصل عادی به 73 برد دست یافت و در پلی‌اف آن‌ها رکورد 15 برد و 3 باخت را رقم زدند. و سرانجام با قهرمانی مقابل سیاتل سوپرسونیکس باری دیگر حلقه قهرمانی NBA را از آن خود کردند.
به طرز تلخی، جردن در روز پدر عنوان قهرمانی را به دست آورد و پس از بازی سرنوشت ساز، توپ را در رختکن یونایتد سنتر به آغوش گرفت و به طرز خیلی غمگینی گریه کرد. او خاطرات اولین قهرمانی‌اش در حضور پدرش را در ذهنش تداعی می‌کرد. این سکانس تاثیر عاطفه عمیقی در آن روز برای شیکاگو ایجاد کرد.
در طول فصل (1995/96)، جردن جوایز MVP فصل، MVP آل استار و MVP فینال NBA را کسب کرد و به ویلس رید (1970) پیوست به عنوان تنها بازیکنی که در یک فصل توانسته سه افتخار مهم را کسب کند.
اگر چه او جایزه MVP را در فصل 1996/97 به کارل مالون واگذار کرده بود، اما جردن در فصل 1997/98 برای پنجمین بار در طول کریرش MVP فصل را دریافت کرد و با یک پیروزی رضایت بخش دیگر در سری فینال مقابل یوتا جاز کارل مالون، دوباره بولز را به قهرمانی NBA رساند. او در بازی پنجم مقابل یوتا جاز که به بازی “the Flu Game” معروف است (مایکل در این بازی به یک آنفلونزای سنگین مبتلا شده بود) اجازه نداد تیمش شکست بخورد و با ثبت 38 امتیاز بولز را به ششمین قهرمانی فرنچایز خود در NBA رساند. او همچنین برای پنجمین بار فاتح MVP فینال NBA شد.
در آغاز قرن بیست‌ویکم، ESPN یک نظرسنجی گسترده از بین اعضای رسانه‌ها، ورزشکاران و سایر افراد مرتبط با دنیای ورزش انجام داد تا بزرگ‌ترین ورزشکار قرن بیستم را رتبه بندی کند. مایکل جردن بالاتر از بیب روث و محمدعلی کلی قرار داشت و به عنوان بزرگ‌ترین ورزشکار قرن انتخاب شد.
در سال 2009، مایکل جردن در تالار مشاهیر بسکتبال یادبود نایسمیت به عنوان قهرمانی کلاس جهانی جاودانه شد که اسطوره‌های NBA، جان استاکتون، دیوید رابینسون و جری اسلون حضور داشتند. یک سال بعد، جردن موفقیت دیگری را در به کریر خود اضافه کرد.
از سال 2006، جردن سهام اقلیت شارلوت بابکتس را در اختیار داشت. در سال 2010، او توسط شورای حکام NBA به عنوان مالک اکثریت بابکتس تایید شد و این تیم را از مالک آن زمان باب جانسن خریداری کرد. در زمان جردن، بابکتس در نهایت به نام هورنتس تغییر داد (از شروع فصل 2014/15).
مایکل جردن از منظر انسان دوستانه عمیقا درگیر جامعه شهر شارلوت بوده است و میلیون‌ها دلار خود را صرف اهداف و موسسات خیریه می‌کند. در طول همه‌گیری کووید 19 در سال 2020، جردن دومین کلینیک پزشکی خانواده Novant Health Michael Jordan Family افتتاح کرد تا به جامعه شمال شارلوت کمک کند تا کمک پزشکی مورد نظر خود را دریافت کنند.
