دبالدربال | پیش از اینکه NBA به پیشنهاد بیل چیزِم برای مالکیت بوستون سلتیکس چراغ سبز نشان دهد، امور مالی او را با دقت بررسی خواهد کرد، سوابق شخصی و کیفری‌اش را زیر ذره‌بین می‌برد و هر خط از بیوگرافی او و شرکای پیشنهادی‌اش را موشکافانه تحلیل می‌کند. مالکیت در NBA مانند عضویت در یک باشگاه اختصاصی است. این بررسی‌های سخت‌گیرانه همراه با چند میلیارد دلار هزینه ورود به این جمع خاص محسوب می‌شود.
این روند ممکن است چندین ماه به طول بینجامد و در نهایت، مسئولان لیگ به تمام اطلاعات لازم دست پیدا خواهند کرد تا تصمیم بگیرند آیا چیزم شایستگی در اختیار گرفتن مالکیت یکی از ارزشمندترین فرنچایزهای NBA را دارد یا نه.
بررسی دقیق و جامع افرادی که قصد مالکیت دارند، واقعا کامل است، اما یک سؤال وجود دارد که هیچ‌وقت نمی‌توان از قبل به آن پاسخ داد: شما قرار است چه نوع مالکی باشید؟
آیا می‌خواهید همه‌چیز را خودتان مدیریت کنید یا دست نگه دارید و دخالت نکنید؟ آیا رویکردتان بیش از حد تهاجمی خواهد بود یا با برنامه و حساب‌شده؟ پرشور و احساسی هستید یا منطقی و تحلیل‌گر؟ دست‌ودلباز خرج می‌کنید یا محافظه‌کارانه عمل می‌کنید؟ آیا به مدیران ارشد بسکتبال‌تان اعتماد خواهید کرد یا زیر پای آن‌ها را خالی می‌کنید؟ آیا می‌دانید چه زمانی باید اعتماد کنید و چه زمانی باید مداخله کنید؟ برای رقابت اینجا هستید؟ برای برد؟ برای دنبال کردن قهرمانی‌ها؟ یا فقط به خاطر سود و اعتبار وارد این بازی شده‌اید؟ صریح‌تر بگویم: آیا در نگاه هواداران و ناظران لیگ، مالک «خوبی» خواهید بود یا مالک «بدی»؟
تاریخچه اخیر نشان می‌دهد مانند فینیکس سانز با مالک جدیدش، مت ایشبیا، یا دالاس موریکس تحت هدایت خانواده ادلسون که این پاسخ‌ها به‌ندرت در همان روز اول آشکار می‌شوند. گاهی حتی نیت‌های خوب هم می‌توانند آینده یک تیم را به خطر بیندازند. در بوستون اما، جایی که سلتیکس تازه هجدهمین بنر قهرمانی خود را برافراشته، این ماجرا اهمیتی دوچندان دارد و انتظارات در بالاترین سطح ممکن قرار گرفته است.
این درسی است که بیل چیزِم، اعلام کرد با قراردادی رکوردشکن به ارزش 6.1 میلیارد دلار سلتیکس را خریده، نیازی به یادگیری‌اش ندارد. او در 30 مایلی شمال بوستون بزرگ شده، دوران کارشناسی‌اش را در دارتموث گذرانده و در بیانیه‌ای خودش را هوادار دوآتیشه سلتیکس از تمام عمرم توصیف کرده است. در همان اعلامیه، مالک فعلی اکثریت سهام، ویک گروسبک، گفته که چیزِم قدر اهمیت سلتیکس را می‌داند و با اشتیاقی سوزان برای پیروزی در زمین بازی و تعهد کامل به جامعه زندگی می‌کند. به بیان ساده، او می‌خواهد مالک فوق‌العاده‌ای باشد.
این‌ها احساساتی هستند که هر هواداری دوست دارد درباره کسانی که تیم محبوبش را اداره می‌کنند بشنود. شاید این موضوع برای سلتیکس حتی پررنگ‌تر باشد، تیمی که یکی از عمیق‌ترین و بااستعدادترین راستر در NBA را دارد و البته یکی از گران‌قیمت‌ترین‌ها. طبق گزارش بابی مارکس از ESPN، حقوق و دستمزد این تیم در فصل آینده، با احتساب مالیات‌های لوکس، ممکن است از 450 میلیون دلار هم فراتر برود.
سلتیکس شانس بالایی برای قهرمانی دوباره در ماه ژوئن دارد. دو ستاره بزرگ این تیم، جیسن تیتم و جیلن براون، در اوج دوران حرفهای خود هستند و قراردادشان برای سال‌های آینده تضمین شده است. آن‌ها با بازیکنان دوطرفه هوشمندی مثل درک وایت، جرو هالیدی و کریستاپس پورزینگس به‌خوبی پشتیبانی می‌شوند. این تیم می‌تواند تا پایان دهه برای کسب عنوان قهرمانی رقابت کند.
اما در این لیگ هیچ‌چیز به این سادگی نیست، به‌ویژه با سیستم فعلی NBA که نه‌تنها خرج‌کنندگان بزرگ را با مالیات‌های سنگین جریمه می‌کند، بلکه وقتی به آستانه‌های خاصی برسند، توانایی‌شان برای انجام ترید و جذب بازیکنان جدید را هم محدود می‌کند. حفظ برتری و موفقیت حالا از همیشه دشوارتر شده است.
بنابراین، مهم‌ترین سؤالاتی که این تابستان و در آینده پیش روی سلتیکس قرار دارد این‌هاست: این تیم تا چه مدت می‌تواند این گروه را کنار هم نگه دارد؟ و برای این کار حاضر است چقدر هزینه کند؟ تحت مدیریت ویک گروسبک و هم‌مالک استیو پالیوکا، پاسخ این سؤالات روشن به نظر می‌رسید. آن‌ها نشان داده‌اند که برای پیروزی، هر چقدر لازم باشد خرج می‌کنند. می‌توان فرض کرد که گروسبک که به‌عنوان شرط فروش، سه سال دیگر به‌عنوان مدیرعامل و رئیس باقی خواهد ماند از چیشولم تضمین گرفته که راه او را ادامه دهد. همچنین می‌توان تصور کرد که چیشولم، در صورتی که هیئت مدیره NBA او را تایید کند، در روزی که سکان را به دست می‌گیرد، همین تعهد را علنی خواهد کرد.
همانطور که چیزِم در بیانیه خود گفت:
من همچنین می‌دانم که به‌عنوان رهبر این سازمان، مسئولیتی نسبت به مردم بوستون دارم و آماده‌ام تا این چالش را بپذیرم.
اما تقریبا هر مالک جدیدی در ابتدا حرفهای قشنگی می‌زند. این عمل کردن به وعده‌هاست که کار را سخت می‌کند.
مثلاً میخائیل پروخوروف را در نظر بگیرید، الیگارش پرجذبه روس که در سال 2010 تیم نیوجرسی نتس (آن زمان) را خرید و قول داد ظرف پنج سال قهرمانی بیاورد. او بی‌حساب‌وکتاب خرج کرد و مدیرانش را تحت فشار گذاشت تا یکی پس از دیگری معاملات بزرگ انجام دهندچیزی که در تئوری جذاب به نظر می‌رسد، اما در عمل فاجعه‌بار بود. نتس خریدهای پر سر و صدایی مثل درن ویلیامز، جو جانسن، پال پیرس و کوین گارنت داشت، ولی هیچ‌وقت حتی به فینال نزدیک نشدند و آن ترید سال‌ها سرمایه درفتشان را به باد داد.
یا جیمز دولان، مالک نیکس و رقیب یک‌زمانه پروخوروف را در نظر بگیرید که از لحظه‌ای که در سال 1999 سکان را به دست گرفت، بی‌محابا هزینه کرد و برای دو دهه به دنبال بازیکنان، مربیان و مدیران برجسته بود، اما فقط شاهد دست‌وپا زدن دائمی تیمش بود، که این خودش چرخه دیگری از جایگزینی آن بازیکنان، مربیان و مدیران را به راه انداخت.
هر هواداری مالکی می‌خواهد که جسور و متعهد باشد و حاضر به خرج کردن، اما تا وقتی که این انگیزه‌ها نتیجه عکس ندهند.
یا کلی بنت، مالک اوکلاهاما سیتی ثاندر را در نظر بگیرید که در اوایل دهه 2010 به شدت از پرداخت مالیات لوکس پرهیز داشت و این باعث شد ثاندر جیمز هاردن، ستاره آینده MVP، را تنها چند ماه پس از رسیدن به فینال با سه‌گانه جوان هاردن، کوین دورنت و راسل وستبروک، ترید کند.
هیچ هواداری مالکی نمی‌خواهد که از خرج کردن بترسد. با این حال، بنت در 15 سال گذشته بر یکی از باثبات‌ترین تیم‌های برنده لیگ نظارت داشته و به جنرال منیجرش سم پرستی، اجازه داده بدون دخالت او کارش را انجام دهد.
یا دو نفر از جدیدترین افرادی که به جمع مالکان NBA پیوسته‌اند را در نظر بگیرید و اینکه تصمیم‌گیری‌هایشان تا چه حد فاجعه‌بار بوده است.
ایشبیا در فوریه 2023 کنترل سانز را به دست گرفت و بلافاصله یک ترید بزرگ برای کوین دورنت را تایید کرد. این نوع حرکت تماما در جهت موفقیت بود که عموما توسط هواداران و کارشناسان جشن گرفته می‌شود. اما این کار تقریبا تمام سرمایه درفت سانز را برای یک ستاره دمدمی مزاج در اواسط دهه سی سالگی‌اش هزینه کرد. چهار ماه بعد، ایشبیا برای ترید بردلی بیل، یک بازیکن سابق آل استار که اغلب مصدوم می‌شد و قراردادی بزرگ داشت، فشار آورد، تریدی که همچنین هزینه پیک‌های درفت و انعطاف‌پذیری حقوق و دستمزد فینیکس را در برداشت.
سانز امروز در خطر از دست دادن پلی‌اف قرار دارد، با وجود اینکه یکی از بالاترین حقوق و دستمزدها را در لیگ دارد، و ممکن است تیره‌ترین چشم‌انداز را در لیگ داشته باشد… اگر دالاس موریکس نبود.
آخرین تغییر مالکیت در NBA در دسامبر 2023 اتفاق افتاد، زمانی که مارک کوبن سهام کنترلی موریکس را به خانواده ادلسون فروخت، با پاتریک دومونت به عنوان فرماندار و مدیر عامل. دومونت اکنون برای همیشه به عنوان مالکی شناخته خواهد شد که در فوریه ترید تکان‌دهنده لوکا دانچیچ، یکی از سه بازیکن برتر جهان، را به لس آنجلس لیکرز تایید کرد، تریدی که به طور جهانی مورد انتقاد قرار گرفته است.
سانز اکنون قربانی زیاده‌روی خودشان هستند، یک نمونه کلاسیک از سندرم مالک جدید. ماوریکس هم قربانی بی‌اطلاعی محض مالکشان از لیگ و اعتماد نابجای او به جنرال منیجرش شده‌اند.
همانطور که اغلب افراد داخلی تیم می‌گویند، بزرگترین مزیت رقابتی که می‌توانید داشته باشید یک مالک خوب است، و بزرگترین نقطه ضعف شما می‌تواند یک مالک بد باشد. این یکی از عوامل بسیار دست‌کم گرفته شده برای موفقیت در لیگ است.
هنوز نمی‌دانیم بیل چیزِم چه نوع مالکی خواهد بود: آیا او دیکته می‌کند یا به حرف‌ها گوش می‌دهد. اما او از همان ابتدا مزایایی خواهد داشت، از جمله یکی از هوشمندترین فرنت افیس‌ها، به رهبری برد استیونز، و آن ترکیب پر ستاره. ساختار فروش، با حضور گروسبک به عنوان مالک تا فصل 2027/28، همچنین باید انتقال را هموارتر کند و به چیزِم فرصت یادگیری بدهد.
این معامله به خودی خود منحصر به فرد است، زیرا چیشالم در ابتدا تنها 51 درصد از سهام تیم را با ارزش‌گذاری 6.1 میلیارد دلار خریداری می‌کند و مابقی مبلغ باید سه سال بعد پرداخت شود، همراه با افزایش‌های پیش‌بینی‌شده‌ای که برای جبران رشد مورد انتظار ارزش تیم در نظر گرفته شده است. بر اساس گزارش آکسیوس، ارزش کل قرار است به 7.3 میلیارد دلار برسد، جزئیاتی که توسط چندین منبع رسمی NBA تایید شده است. این مبلغ، بالاترین رقمی خواهد بود که تاکنون برای یک تیم ورزشی حرفهای در آمریکای شمالی پرداخت شده است و رای اعتمادی قاطع به آینده NBA محسوب می‌شود، آن هم در زمانی که کارشناسان درباره کاهش آمار تماشاگران تلویزیونی ابراز نگرانی کرده‌اند.
اما ابتدا، هیئت مدیره باید گروه چیزِم را بررسی و فروش را تایید کند. هنوز سؤالاتی باقی مانده است. برخی از افراد داخلی لیگ در مورد امکان‌پذیری باقی ماندن گروسبک در سمت خود در حالی که چیزِم سهام اکثریت را دارد، تردید دارند. برخی نیز در مورد قیمت فروش و توانایی چیزِم برای جمع‌آوری بودجه کافی برای پرداخت آن شک و تردیدهایی را مطرح می‌کنند.
در صورتی که این نگرانی‌ها به طور کامل برطرف شوند، چیشالم ممکن است بتواند تا تابستان امسال کنترل را به دست بگیرد. او بدون شک تمام حرفهای درست را خواهد زد. از خاطراتش درباره تشویق سلتیکس در کودکی سخن خواهد گفت. با شور و شوق از غرور و رمز و راز سلتیکس تعریف خواهد کرد. به آن 18 (شاید 19؟) پرچم قهرمانی اشاره خواهد کرد. قول خواهد داد که تعدادشان را بیش‌تر کند. با احترام از بیل راسل، رد آورباخ و لری برد یاد خواهد کرد. تعهد خواهد داد که به پرداخت حقوق تیتم و براون ادامه دهد و تیم پشتیبان را کنار هم نگه دارد. شاید حتی به صورت تشریفاتی سیگاری روشن کند.
اما سال‌ها طول خواهد کشید تا بدانیم او چه نوع مالکی خواهد بود؛ خوب، بد یا چیز دیگر…
