(دبالدربال)_ ریک بری اسمال فوراوردی که نامش در تالار مشاهیر بسکتبال یادبود نایسمیت به ثبت رسیده است، تنها بازیکنی است تا به حال در NCAA، NBA و ABA به عنوان اسکورینگ لیدر دست یافته است. نام او نزدیک به بالای هر لیست تهاجمی در تمام دوران ظاهر می‌شود. او در دوران حرفه‌ای خود بیش از 25,000 امتیاز کسب کرد و در چهار فصل متخلف میانگین بیش از 30.0 امتیاز را رقم زد. او 12 حضور در آل استار، چهار بار حضور در All-NBA First Teams، پنج بار حضور در All-ABA First Teams تجربه کرده است. ریک بری یک فوروارد پر شور و توقف ناپذیر بود و سبک بازی‌اش تاثیر زیادی بر روی هم تیمی‌هایش و رقیبانش ایجاد می‌کرد.
مایک دانلوی، هم‌تیمی و دوست ریک بری درباره او در مصاحبه با Chicago Tribune گفت:
شما می‌توانید او را به سازمان ملل بفرستید و او جنگ جهانی سوم را آغاز خواهد کرد.
ریک بری نیز در مصاحبه با Chicago Tribune درباره مایک دانلوی اذعان کرد:
من آدم آسانی برای کنار آمدن با او نبودم. من درایت زیادی نداشتم.
با این حال، بری استعداد قابل توجهی داشت. او گلدن استیت را که در آن زمان یک فرنچایز معمولی بود به عنوان قهرمانی NBA رساند و خودش در همان فصلی که منجر به قهرمانی گلدن استیت شد میانگین 30.6 امتیاز را به ثبت رساند و دومین اسکورر برتر لیگ شناخته شد.
زمانی که ریک بری بازی را کنار گذاشت، با 25,279 امتیاز در رده ششم بهترین امتیازآوران تاریخ NBA-ABA قرار گرفت. اگر چه که او به دلیل ضعف در کارهای دفاعی همیشه مورد انتقاد قرار می‌گرفت اما وی 1104 توپ‌ربایی را در کریرش به ثبت رساند و جزو 10 نفر برتر این فاکتور آماری بود. او یک شوتر مرگبار در پرتاب‌های آزاد بود و از سبک عجیب و غریبی در پرتاب‌هایش استفاده می‌کرد. درصد پرتاب‌های آزاد او در یک فصل 900 بود (بهترین در تاریخ NBA)؛ در فصل 1978/79، او تنها 9 پرتاب آزاد را از دست داد.
ریک بری که فرزند یک مربی در الیزابت نیوجرسی بود، در دبیرستان Roselle Park تحصیل کرد و سپس بورسیه تحصیلی برای بازی در دانشگاه میامی را پذیرفت. در فصل 1964/65، او با میانگین 37.4 امتیاز توانست عنوان اسکورینگ چمپیون NCAA را کسب کند.
بری دوران حرفه‌ای خود را با سانفرانسیسکو وریرز آغاز کرد که او را در دور اول درفت سال 1965 انتخاب کرده بودند. او در فصل 1965/66، با کسب میانگین 25.7 امتیاز به عنوان چهارمین اسکورر برتر لیگ لقب گرفت و به آل استار نیز دعوت شد و با کسب عنوان روکی سال و راه یافتن به All-NBA First Team، توانست یک کریر فوق‌العاده معرکه را بنا کند.
در فصل دوم خود (1966/67)، بری به رکورد کسب 2775 امتیاز دست یافت و با میانگین 35.6 امتیاز عنوان اسکورینگ چمپیون لیگ را از آن خود کرد. فقط ویلت چمبرلین و الجین بیلور قبلا میانگین بیش‌تری کسب کرده بودند و فقط مایکل جردن در ربع قرن آینده موفق به خلق رکورد بهتری نسبت به او شد. در 6 دسامبر 1966 در برابر نیویورک نیکس، ریک بری رکورد بیش‌ترین تعداد پرتاب آزاد (14) را در یک کوارتر را به نام خود رقم زد (این رکورد توسط وینس کارتر در سال 2005 با 16 پرتاب آزاد شکسته شد). در پایان فصل، برای دومین سال متولی بری در All-NBA First Team قرار گرفت.
وریرز در فصل 1966/67، عنوان قهرمانی دیویژن غرب را به دست آورد اما در فینال NBA آن‌ها مغلوب تیم بزرگ فیلادلفیا سونی‌سیکسرز شدند که ستاره آن ویلت چمبرلین افسانه‌ای بود. بری در بازی سوم فینال مقابل فیلادلفیا به رکورد 48 شوت رسید رکوردی که پنج سال پیش ویلت چمبرلین ساخته بود؛ او با ثبت 22 فیدگل موفق و ثبت 55 امتیاز تبدیل به دومین امتیازآور برتر تاریخ فینال NBA شد رکوردی بهتری که نسبت به بری در فینال NBA ثبت شده بود مربوط به الجین بیلور برای لس آنجلس لیکرز (1962) بود که موفق به ثبت 61 امتیاز در یک بازی فینال NBA شده بود. بری همچنین در دو بازی دیگر سری فینال NBA مقابل فیلادلفیا، 43 و 44 امتیاز به ثبت رساند. میانگین امتیازی او در فینال 40.8 بود. تنها رکورد بهتر از بری توسط مایکل جردن به ثبت رسیده جایی که وی توانست در سری فینال سال 1993 به طور میانگین در هر بازی 41.1 امتیاز را به ثبت برساند.
پس از دو فصل حضور در سانفرانسیسکو، که یک عنوان اسکورینگ چمپیون و دو حضور در All-NBA First Team همراه داشت، بری تلاش کرد تا جایی بهتری برای رشد پیدا کند و با اوکلند اوکس (Oakland Oaks) قرارداد امضا کرد. یک مشکل نسبت به عدم تعهد بری نسبت به وریرز باعث شد تا او برای کل فصل 1967/68 کنار گذاشته شود، و همین باعث شد تا فصل 1968/69 او راهی اوکس شود. هواداران نسبت به بری ناراحت بودند و او را یک بازیکن حریص و طماع تلقی می‌کردند اما مسلما خود بری می‌خواست تا فضای جدیدی در کریرش ایجاد کند و نگذارد یک فصل دوری از بسکتبال او را نابود کند.
به گفته ریک بری، پیوستن به اوکلند اوکس چیزی بیش‌تر از مسائل مالی بود. زمانی که او به اوکس پیوست، آن‌ها بروس هیل را به عنوان مربی جدید خود استخدام کردند. هیل ن تنها سرمربی سابق بری در میامی بود بلکه پدر زن او نیز بود. از قضا، زمانی که بری مجوز بازی در اوکلند را گرفت، هیل جدا شده بود و الکس هانوم هدایت مربیگری تیم را بر عهده گرفت.
بری تاثیری فوری بر لیگ نو پا گذاشت و اوکلند اوکس را به قهرمانی ABA رساند و پس از مل دنیلز برای جایزه ارزشمند‌ترین بازیکن ABA دوم شد. اگر چه آسیب دیدگی زانو او را به 35 بازی محدود کرد، بری میانگین 34.0 امتیاز را به دست آورد تا به اولین بازیکنی تبدیل شود که عنوان اسکورینگ چمپیون را در هر دو لیگ NBA و ABA به دست آورده است. در پایان فصل نیز الکس هانوم نیز به عنوان بهترین مربی سال ABA انتخاب شد.
قبل از شروع فصل 1969/70، تیم اوکلند اعلام کرد قصد دارد به واشنگتن نقل مکان کند و نام خود را به کاپیتولز تغییر دهد. بری در واکنش به این حرکت فرنچایز اوکند در مصاحبه با لس آنجلس تایمز بیان کرد:
اگر می‌خواستم به واشنگتن بروم، برای ریاست جمهوری نامزد می‌شدم.
در عوض، او سعی کرد به NBA و به وریرز بازگردد اما در آنجا به او دستور داده شد که به قرارداد خود در ABA احترام بگذارد. پس از یک فصل در واشنگتن، کپس‌ها دوباره نقل مکان کردند تا به ویرجینیا اسکوایرز (Virginia Squires) تبدیل شوند. ریک بری در مورد ویرجینیایی‌ها به نویسندگان ورزشی گفت:
من نمی‌خواهم پسرم به خانه بیاید و بگوید سلام شما!
پس از این ماجرا ریک راهی نیویورک نتس شد اما در آنجا آمار غوغا کننده‌اش فروکش کرد و در دو فصل میانگین امتیازات 29.4 و 31.5 به ثبت رساند.
چهار فصل حضور بری در ABA، چهار حضور در آل استار، یک عنوان قهرمانی و یک اسکورینگ چمپیون را به همراه داشت. اما هفت فصل حضورش در بسکتبال حرفه‌ای او را تبدیل به بازیکنی کرد که در دو لیگ بازی کرده با سه تیم مختلف در چهار شهر مختلف و دوباره بازگشتش به جایی که بسکتبالش را آغاز (وریرز) کرده بود. وی درباره این کریر عجیب و غریبش گفت:
اگر مجبور بودم دوباره این کار را انجام دهم، منتظر می‌ماندم تا یک احمق دیگر این کار را انجام دهد.
حماسه او هنوز تمام نشده بود اگر چه که به حضورش در ABA و تیم نیویورک نتس پایان داد و دوباره راهی NBA شد و پیراهن گلدن استیت وریرز را پوشید. پس از بازگشت به NBA، او بازیکن متفاوت و بهتری بود. او مجبور شد تا 20 پوند وزن خود را افزایش دهد تا در نبردها با بازیکنان عضلانی NBA بتواند دوام بیاورد. او همچنین مهارت‌های دیگر خودش به غیر از امتیازآوری را توسعه داد.
ریک بری پیشرفت خود را به عنوان یک مزیت غیر منتظره از بازی در ABA توضیح داد، جایی که سطح مهارت کمتر از لیگ بزرگسالان بود. او یک بار مقامات ABA را به شدت زیر سوال برد و اعلام کرد که در حال حاضر فقط دو بازیکن از ABA توانایی بازی در NBA را دارند. ارزیابی بری بسیار صریح بود، علاوه بر این اظهار نظر بری اشتباه بود چرا که بعد از ادغام ABA و NBA بسیاری از بازیکنان ABA شکوفا شدند. اما حضور در ABA برای ریک بری چندان هم بدون دستاورد نبوده است زیرا او در آنجا باید همه‌‌ی کارها را برای پیروزی در ABA انجام می‌داد، بنابراین مجبور شد تا مهارت‌های دفاعی خود را نیز افزایش دهد.
پس از بازگشت به NBA، بری طولانی‌ترین دوره ثبات را در دوران حرفه‌ای خود تجربه کرد. او شش فصل در وریرز بازی کرد و آن‌ها چهار بار به پلی‌اف رسیدند. او در فصل 1972/73، میانگین 22.3 امتیاز در هر بازی به ثبت رساند. او همچنین اولین عنوان از شش عنوان درصد پرتاب آزاد NBA را به دست آورد. او که یک ستاره همیشگی بود، وی در پایان همین فصل در All-NBA First Team قرار گرفت؛ وی از فصل 1973 تا 1978 به مدت شش فصل متوالی در آل استار حضور داشت.
ریک بری در فصل 1973/74 میانگین امتیازات خود را به 25.1 افزایش داد. او بهترین نمایش امتیازآوری خود را در 26 مارس سال 1974 مقابل پورتلند تریل بلیزرز انجام داد. در نیمه اول او فقط 19 امتیاز را ثبت کرد. با این حال در نیمه دوم، او 21 فیلدگل موفق را رقم زد و توانست 64 امتیاز را در کریر خود قرار دهد؛ او در آن زمان تنها سومین بازیکنی بود که بیش از 63 امتیاز را پشت سر گذاشته بود. (چمبرلین برای 15 بار و الجین بیلور دو بار این رکورد را به ثبت رسانده بودند)
بنابراین، در کمال تعجب که او میانگین امتیازی‌اش نسبت به گذشته کم شده بود توانسته بود چنین بازی اساطیری را انجام دهد. البته ریک حالا فقط یک اسکورر تمام عیار نبود بلکه جنبه‌های دیگری از بازی‌اش از جمله بازیسازی به شدت پیشرفت کرده بود و او میانگین 6.1 اسیست را در هر بازی به ثبت می‌رساند و جزو 10 پاسور برتر لیگ قرار می‌گرفت. بری گذشته زمانی که توپ را می‌گرفت شوتزنی می‌کرد اما حالا مهارت اسیست نیز به یک سلاح کشنده دیگرش تبدیل شده بود.
ریک بری در فصل 1974/75 تاریخی جدید را در بسکتبال NBA نوشت. او گلدن استیت وریرز را به قهرمانی NBA رساند. میانگین امتیاز 30.6 (نفر دوم لیگ پس از مک‌آدو از بوفالو بریوز)، درصد پرتاب آزاد 904. و با میانگین 2.85 توپ‌ربایی در هر بازی عنوان NBA steals leader از آن خود کرد. او همچنین با میانگین 6.2 اسیست تنها مهاجمی بود که جزو 10 پاسور برتر لیگ قرار می‌گرفت.
راستر گلدن استیت وریرز در فصل 1974/75 شامل کیت ویلکس (که بعدا به عنوان جمال ویلکس شناخته شد) یک مهاجم تازه کار در NBA بود. بقیه اعضای تیم مجموعه‌ای از از نقش آفرینان سخت کوش اما ن چندان تماشایی بودند. بری تیم را به رکورد 48 برد و 34 باخت در فصل عادی هدایت کرد. مربی آل اتلز از یک ترکیب چرخشی 10 نفره و تاکتیک فشار دفاعی در همه مناطق زمین استفاده می‌کرد تا بالانس را در بازی ایجاد کند. وریرز به طور میانگین با ثبت 108.5 امتیاز در هر بازی بهترین تیم امتیازی لیگ در بازی‌ها بود. ریک بری در امتیازآوری تیم را رهبری می‌کرد و ویلکس نیز با میانگین 14.2 امتیاز دومین اسکورر برتر جنگجویان طلایی بود. 9 بازیکن در این فصل بیش از 1000 دقیقه بازی کردند که میانگین امتیازی آن‌ها 7.6 بود.
در فینال NBA در سال 1975، وریرز با جارو کردن (برد 4 بازی متوالی) واشنگتن بولتز دنیای بسکتبال را شگفت زده کرد. از آنجایی که هیچکس انتظار نداشت تا وریرز تا این حد از پلی‌اف پیش برود، فضای اوکلند برای یک رویداد بزرگ دیگر رزرو شده بود. بازی‌های قهرمانی به Cow Palace San Francisco منتقل شده بود.
ریک بری که میانگین 29.5 امتیاز در فینال به ثبت رساند توانست عنوان MVP فینال NBA را نیز کسب کند و تحسین فزاینده‌ای را برای بازی خود جلب کند. در آن دوران، بری و جولیوس اروینگ معیارهایی بودند که همه فورواردها با آن سنجیده می‌شدند. بری اعداد باورنکردنی را خلق می‌کرد. کریم عبدالجبار تنها عضو یک تیم قهرمان NBA بود که در سال 1971 میانگین 31.7 امتیاز برای میلواکی باکس به دست آورده بود و بهترین میانگین امتیازی فینال NBA را رقم زده بود. البته مایکل جردن در سال 1991 رکورد میانگین 31.5 امتیاز و در سال 1993 میانگین 32.6 امتیاز را در یک سری فینال NBA رقم زد و از میانگین رکورد امتیازی عبدالجبار در فینال عبور کرد.
اما و همیشه این اما وجود داشت، رفتار ریک بری منعکس کننده ماهیت یک کمال‌گرا و در عین حال صریح بود. او بازی را با توانایی‌های فوق‌العاده‌ای که داشت انجام می‌داد اما از لحاظ رفتاری به هیچ وجه قابل کنترل نبود. او از انتقاد کردن نسبت به داور، هم‌تیمی، حریف، مربی و تماشاگران امتنا نمی‌کرد و جای تعجب نیست که انتقادهای صریح او دلخوری‌های زیادی را به بار می‌آورد.
در سال‌های بعد، برخی از بازیکنان NBA تصویری شرور را به عنوان بخشی از شخصیت خود پرورش دادند. به عنوان مثال بیل لایمبر از دیترویت پیستونز، بازی خشنی را انجام می‌داد او از نحوه قضاوت داوران شکایت می‌کرد و در دهه 1980 توسط سراسر هواداران لیگ هو شد. البته ذات بازی او فقط برای کسب برد و موفقیت بود و او رفتارهای خشن خود را صرفا برای تئاتری نشان دادن بازی‌اش و جلب توجه کردن انجام نمی‌داد.
کلیفورد ری هم‌تیمی ریک بری به صورت دیپلماتیک در مصاحبه با Sports Illustrated بیان کرد:
ریک ممکن است مردی نباشد که به شما بگوید لطفا، اما او برای برنده شدن همیشه آماده است.
ریک با اینکه فصل 1974/75 را همراه با گلدن استیت وریرز با قهرمانی در NBA به پایان رساند، اما مورد بی مهری قرار گرفت. او در رای گیری برای باارزش‌ترین بازیکن فصل (MVP) پس از مک‌آدو و دیو کاونز سوم شد.
بوچ برد پوینت گارد جنگجویان در سال 1975 در سال 1990 به مجله HOOP گفت:
هیچ شکی وجود ندارد که رفتارهای صریح ریک باعث شد تا او در سال 1975 نتواند عنوان MVP را کسب کند.
فصل 1975/76، وریرز 59 بازی را برد و در صدر لیگ قرار گرفت، اما در مجموع هفت بازی در فینال کنفرانس غرب به فینیکس باخت. با توجه به اینکه بازیکنان جوان وریرز در این فصل هم مهارت‌ها و هم اعتماد به نفس خود را توسعه داده بودند، بار کمتری به روی دوش ریک بری بود و او میانگین 21.0 امتیاز و ثبت 496 اسیست را بر جا گذاشت.
فصل 1976/77، بری میانگین 21.8 امتیاز کسب کرد و گلدن استیت با رکورد 46 برد و 36 باخت نسبت به فصل گذشته تنزل پیدا کرد. در فصل بعد هم نیز ریک میانگین 23.1 امتیاز را به دست آورد اما در آن فصل وریرز نتوانست به پلی‌اف صعود کند.
زمانی که قرارداد او با گلدن استیت وریرز در سال 1978 به پایان رسید، او با هیوستون راکتس قرارداد امضا کرد و در دو فصل پایانی کریرش درخشان بازی کرد. در فصل 1978/79، نقش بازی بری تغییر کرد. هیوستون با وجود داشتن کلوین مورفی و رودی تومیانوویچ به عنوان اسکوررهایش حالا نیاز به ریک بری داشت که بتواند به عنوان یک فوروارد در بازیسازی به تیمش کمک کند. ریک در این فصل 502 اسیست را با میانگین 6.3 ثبت کرد در حالی که میانگین امتیازی او از 23.1 به 13.5 کاهش یافته بود. فصل بعد (1979/80) حتی میانگین امتیازی او بیش‌تر کاهش یافت و به 12.0 در هر بازی رسید.
اگر چه تاثیر او کاهش یافته بود، بری از فرصت‌های خود نهایت استفاده را کرد. او در هر دو فصل لیگ را با میانگین پرتاب آزاد 947. در 1978/79 و 935. در 1979/80 رهبری می‌کرد. بری در دهه 1970 موفق به کسب 8 عنوان درصد پرتاب آزاد شده بود.
بری پس از فصل 1979/80 بازنشسته شد. در 14 فصل بسکتبال حرفه‌ای (10 فصل NBA) او در بیش از 1000 بازی به میدان رفت و تا آخرین سال حرفه‌ای کریرش بیش از 4 بازی متوالی را در NBA از دست نداد. او میانگین 23.2 امتیاز را در NBA و میانگین 30.5 امتیاز را در ABA به ثبت رساند. مجموع امتیازات او 25,279 امتیاز بود که او را در زمره بهترین اسکوررهای تاریخ بسکتبال حرفه‌ای قرار می‌دهد.
در مرحله پلی‌اف او حتی کارآمدتر بود و در هر بازی میانگین 24.8 امتیاز را در NBA و میانگین 33.5 امتیاز را در ABA رقم زده بود. در زمان بازنشستگی، ریک بری دقیق‌ترین شوتر پرتاب‌های آزاد در تاریخ NBA بود او رکورد 90 درصد پرتاب آزاد موفق را در طول کریرش خلق کرده بود.
در سال 1987، بری به همراه والت “کلاید” فریزر، باب هوبرگز، بابی وانزر و پتی ماراویچ به عضویت تالار مشاهیر بسکتبال یادبود نایسمیت انتخاب شدند.
پس از پایان کریرش، ریک تبدیل به یک پادکستر شده بود و در یک مقطع با بیل راسل همکاری کرد تا یک گروه دو نفره را تشکیل دهند. او پس از چندین فصل حضور در پادکست‌ها، در اواسط دهه 1980 از کانون توجهات عمومی دور شده بود.
در اواخر دهه 1980 و در اویل دهه 1990، از او به عنوان به پدر چهار بازیکن با استعداد دانشگاهی و حرفه‌ای یاد می‌شد. اسکوتر بری برای دانشگاه کانزاس و سپس در انجمن بسکتبال قاره‌ای بازی کرد. جان بری جورجیا در تیم‌های متخلف NBA بازی کرد. دومین پسر کوچک بری، درو، برای جورجیا تک (Georgia Tech) بازی کرد و کوچک‌ترین پسری بری، برنت در ایالت اورگان بازی کرد و به عنوان پیک پانزدهم درفت سال 1995 توسط دنور ناگتس انتخاب شد. اگر چه که او بعد از درفت به لس آنجلس کلیپرز ترید شد.
در اوایل دهه 1990 بری دوباره به عنوان مربی minor league ظاهر شد. او در Global Basketball Association شروع به فعالیت کرد سپس به فورت وین فیوری در CBA رفت که در فصل 1993/94 رکورد 19 برد و 37 باخت را کسب کرد. در سال 1996، او در تیم 50 بازیکن برتر تاریخ NBA معرفی شد.
