(دبالدربال)_ حکیم اولاجوان متولد نیجریه، در طول 18 سال دوران حرفه‌ای خود، ادعای خود را به عنوان یکی از بزرگ‌ترین بازیکنان تاریخ NBA مطرح کرد. او در هیوستون به عنوان یکی از افسانه‌های دنیای مارول شناخته می‌شد، او با قدرت عجیب و غریبی که در پست سنتر از خود به نمایش می‌گذاشت باعث شد تا هیوستون راکتس 2 بار قهرمان NBA شود و همچنین 2 بار عنوان MVP (باارزش‌ترین بازیکن فصل) را تصاحب کند و نام خود را در بین بزرگان تاریخ NBA برجسته کند.
در فصل 1993/94، یک تاریخ جدید را برای فرنچایز هیوستون راکتس نوشت. او در این فصل به عنوان MVP (باارزش‌ترین بازیکن فصل)، MVP فینال NBA و همچنین عنوان بهترین بازیکن دفاعی سال (DPOY) را کسب کرد. و در همین فصل قهرمانی NBA را برای اولین بار در تاریخ فرنچایز هیوستون راکتس رقم زد. فصل بعد نیز (1994/95) حکیم اولاجوان توانست دومین قهرمانی تاریخ راکتس تا به امروز را خلق کند.
حکیم اولاجوان سومین فرزند از شش فرزند خانواده بود. حکیم ارزش‌های اساسی که او را به موفقیت سوق می‌داد، از سوی والدینش که از طبقه متوسط جامعه بودند و صاحب یک تجارت سیمان در لاگوس نیجریه بودند، به دست آورد.
اولاجوان درباره نقش والدینش در موفقیت وی گفت:
آن‌ها به من یاد دادند که چگونه صادق باشم. باید سخت کار کردن را آموخت. باید احترام به بزرگان را فراموش نکرد و به خودمان ایمان داشته باشیم تا به موفقیت برسیم.
حکیم اولاجوان که به “همیشه در اوج بودن” یاد می‌شود. بسکتبال را از اواخر سن 15 سالگی شروع کرد. در دوران دبیرستان اولاجوان در تیم هندبال حضور داشت، در همان زمان یک فستیوال بسکتبال در سوکوتو برای معلمان مسلمان نیجریه قرار شد که برگزار شود. یکی از دانش آموزان در آن زمان از معلم خود پرسیده بود که آیا حکیم اولاجوان می‌تواند در این فستیوال بسکتبال حضور پیدا کند یا خیر؟ اجازه داد شد و یک فوق ستاره بسکتبال متولد شد.
دو سال بعد او در دانشگاه هیوستون با نام Akeem Abdul Olajuwon ثبت نام کرد. او قبل از ورود به NBA، نام خود را ویرایش کرد و Abdul از نام خود حذف کرد و در سال 1991 رسما نام “حکیم” را برای خود انتخاب کرد. یک بسکتبالیست بزرگ یا هر نام دیگری همچنان یک بسکتبالیست بزرگ است.
اگرچه حرفه ورزشی او به عنوان یک دروازه‌بان فوتبال و بازیکن هندبال آغاز شد، که در نهایت هر دو این ورزش‌ها باعث شد تا او بتواند پاهای چابکی را برای خود بسازد و با سایز بدنی فوق‌العاده خود بتواند در بسکتبال از تمام پتانسیل خود استفاده کند. او به سرعت به بازیکنی برتر در هیوستون تبدیل شد. با حضور او در راکتس آن‌ها توانستند سه بار به فینال NBA صعود کنند.
در سال 1982، اولاجوان و کلاید درکسلر در تیم هیوستون حضور داشتند که به نیمه نهایی NCAA راه یافتند اما با نتیجه 68 بر 63 مغلوب تیم کارولینای شمالی تار هیلز به رهبری جیمز ورثی و مایکل جردن شدند. سال بعد در نیمه نهایی هیوستون کوگار که به “Phi Slamma Jamma” معروف بودند توانستند با غلبه بر Louisville راهی فینال شوند اما در فینال آن‌ها با نتیجه 54 بر 52 به تیم کارولینای شمالی باز هم باختند.
در فصل 1983/84، حکیم اولاجوان میانگین 16.8 امتیاز، 13.5 ریباند، 5.6 بلاک به ثبت رساند و خودش را لیدر NCAA معرفی کرد. او در آن فصل در تیم First Team All-America انتخاب شد، اما در دیدار نهایی NCAA این پاتریک اوینگ و جرج تاون هویس بودند که با نتیجه 84 بر 75 توانستند Houston Cougars شکست دهند و عنوان قهرمانی را کسب کنند.
سال 1984، هیوستون راکتس حکیم اولاجوان را به عنوان پیک اول درفت انتخاب کرد، اگرچه که در آن زمان مایکل جردن نیز به عنوان پیک سوم درفت برای راکتس در دسترس بود اما آن‌ها ترجیح دادند تا اولاجوان را درفت کنند، تقریبا همه در دنیای بسکتبال در آن زمان انتخاب حکیم اولاجوان را یک انتخاب صحیح به عنوان پیک یک درفت می‌دانستند.
سال قبل نیز 1983، هیوستون راکتس رالف سامپسون را نیز به عنوان پیک یک درفت دریافت کرد. بنابراین برج‌های دوقلو هیوستون راکتس ساخته شدند آن هم با رالف سامپسون 4’7 فوتی و حکیم اولاجوان 7 فوتی؛ این دو غول یک زوج چابک و مهلک را در منطقه رنگی برای موشک‌های تگزاس ایجاد کردند.
حکیم اولاجوان در اولین سال حضور خود در NBA، میانگین 20.6 امتیاز، 11.9 ریباند را به ثبت رساند. وی در رای گیری بهترین روکی سال پس از مایکل جردن دوم شد. راکتس از رکورد 53 باخت و 29 برد قبل از ورود اولاجوان حالا به رکورد 48 برد و 34 باخت دست یافت بود. اما در اولین حضور حکیم در پلی‌اف بسکتبال ان بی ای آن‌ها در مجموع پنج بازی در راند اول پلی‌اف توسط یوتا جاز حذف شدند.
حکیم در این فصل در فاکتور ریباند در رتبه چهارم و با ثبت میانگین 2.68 بلاک در هر بازی در رتبه دوم این فاکتور آماری در لیگ قرار گرفت، وی همچنین در تیم منتخب روکی سال و همچنین NBA All-Defensive Second Team انتخاب شد. او و سامپسون پس از ویلت چمبرلین و الجین بیلور در سال 1970، اولین هم‌تیمی‌هایی بودند که میانگین امتیازات هر دو 20 و ریباند 10 بود.
سال بعد، اولاجوان و سامپسون راکتس را به فینال NBA در سال 1986 رساند. در راه رسیدن به فینال، آن‌ها مدافع عنوان قهرمانی لس آنجلس لیکرز را در فینال کنفرانس غرب شکست دادند. در سه بازی پایانی این سری، اولاجوان 40، 35 و 30 امتیاز کسب کرد و در قهرمانی تیمش نقش مهمی را ایفا کرد. بوستون سلتیکس که در سال‌های 1981 و 1984 قهرمان NBA شده بود، خط آتش ویرانگری را متشکل از لری برد، کوین مک‌هیل و رابرت پریش در اختیار داشت و در سری فینال 1986 آن‌ها در مجموع شش بازی هیوستون راکتس را شکست دادند و به قهرمانی NBA رسیدند.
در فصل 1986/87، رالف سامپسون از مصدومیت رنج می‌برد و فصل بعد به گلدن استیت وریرز ترید شد. با رفتن سامپسون حالا حکیم اولاجوان خودش را برای پذیرش مسئولیتی سنگین‌تر آماده کرد و به خوبی توانست ارزش‌های خود را به معرض نمایش بگذارد. او در این فصل در فاکتورهای آمار امتیاز، ریباند، توپ‌ربایی و بلاک بهترین بازیکن راکتس بود. او از سال 1987 تا 1989 در All-NBA First Team و از سال 1987 در NBA All-Defensive First Team انتخاب شد و چهار سال متوالی از 1987 تا 1990 را به عنوان استارتر کنفرانس غرب به میدان رفت.
حکیم اولاجوان به طور منظم در امتیاز، ریباند، بلاک شات و توپ‌ربایی بین نفرات برتر لیگ بود. او در سال‌های 1989 و 1990 میانگین 13.5 و 14.0 ریباند را ثبت کرد. و در سال 1989 او اولین بازیکنی شد که در بین 10 بازیکن برتر لیگ در دو فصل متوالی در امتیاز، ریباند، توپ‌ربایی و بلاک قرار می‌گرفت. در همان سال مقابل میلواکی باکس، اولاجوان 18 امتیاز، 16 ریباند، 11 بلاک و 10 اسیست را به دست آورد و رکورد نادر کوادروپل دابل را بر جا گذاشت. همچنین وی در فصل 1989/90، میانگین 4.59 بلاک و در فصل 1990/91، میانگین 3.95 بلاک را به ثبت رساند.
فصل 1990/91، برای حکیم اولاجوان روبرو شدن با مصدومیتی سنگین بود و او بدلیل برخورد آرنج بیل کارترایت به صورتش دچار شکستی گونه شد و 25 بازی را از دست داد. همچنین در فصل 1991/92، او هفت مسابقه را به دلیل فیبریلاسیون دهلیزی از دست داد.
علی‌رغم کیفیت بالای حکیم اولاجوان، راکتس پس از فینال NBA سال 1986 با یک عملکرد منفی در پلی‌اف روبرو شد و آن‌ها از سال 1988 تا 1992 نتوانستند یک سری پلی‌اف را برنده شوند. اما از فصل 1992/93، حکیم اولاجوان وارد سطح تازه‌ای از توانایی‌های خود شد و توانست وضعیت هیوستون راکتس را در پلی‌اف نیز بهبود ببخشد.
به دلیل مشکلات تمدید قرارداد با هیوستون، بسیاری فکر می‌کردند که حکیم در پایان فصل 1991/92 از تیم جدا خدا خواهد شد. اما در سفر به ژاپن و جایی که راکتس دو بازی اول فصل 1992/93 را مقابل سیاتل سوپرسونیکس انجام داد و پس از این دو بازی حکیم اولاجوان و چارلی توماس مالک هیوستون راکتس اختلافات خود را هموار کردند. در سه فصل بعدی او به ترتیب میانگین امتیازی 26.1، 27.3، 27.8 را به ثبت رساند.
این که آیا مشاجره‌های تمدید قرارداد روی عملکرد اولاجوان در فصل 1991/92 تاثیر گذاشته است یا خیر، ممکن است هرگز مشخص نشود، اما در آن سال او برای اولین بار در کریرش نتوانست به تیم اول منتخب فصل و تیم منتخب دفاعی فصل راه یابد. اما در فصل 1992/93 او دوباره یک تجدید حیات را تجربه کرد. رودی تومیانوویچ اولین فصل خود را به عنوان سرمربی هیوستون راکتس آغاز کرد و اولاجوان را به عنوان محور اصلی تیمش قرارداد و از دیگر بازیکنان تیم خواست تا از انرژی اولاجوان در بازی بهره ببرند و با کمک او بتوانند فضاهای زیادی را در اطرف منطقه رنگی و داخل منطقه رنگی ایجاد کنند.
اولاجوان حالا تبدیل به یک کهنه سرباز در NBA شده بود که وارد هشتمین سال حضورش در لیگ می‌شد و در 2 آوریل 1993 تابعیت ایالات متحده آمریکا را دریافت کرد، او در این فصل عملکرد تماشایی را از خود نشان داد. میانگین 26.1 امتیاز، 13.0 ریباند و 4.7 بلاک را ثبت کرد و او را برای سومین بار در چهار فصل اخیر به عنوان بلاک لیدر لیگ معرفی کرد. مهم‌تر از آن، او تیم راکتس را رهبری کرد و رکورد فصل قبل آن‌ها که 42 برد و 40 باخت بود را به 55 برد و 27 باخت افزایش داد و آن‌ها را به قهرمانی دیویژن Midwest رساند.
در پایان فصل 1992/93، اولاجوان پس از چارلز بارکلی در رای گیری برای باارزش‌ترین بازیکن فصل ان بی ای (MVP) دوم شد. او همچنین برای اولین بار به عنوان بهترین بازیکن دفاعی سال NBA انتخاب شد، در حالی که در All-NBA First Team و NBA All-Defensive First Team نیز قرار گرفت.
شبیه به دیگر ورزشکارانی که به دین اسلام اعتقاد داشتند مانند محمدعلی کلی، حکیم نیز به عنوان یک ورزشکار مسلمان خودش را در جهان تبدیل به یک چهره بی‌نظیر کرد؛ او حالا با چرخش‌ها، بلاک‌ها و پرش‌های بلند خود عملا مردی غیرقابل مهار را به جهان بسکتبال معرفی کرد. او سبکی را در پرتاب‌های خود ساخته بود که به “Dream Shake” لقب داده شده بود.
در سال 1995، که هیوستون راکتس توانست دومین عنوان قهرمانی خود را در NBA به دست آورد. حکیم اولاجوان در شکست دادن سن آنتونیو اسپرز و اورلاندو مجیک نقش بسزایی داشت و با وجود اینکه این دو تیم سنترهای بزرگی را داشتند اما حرکات حکیم آن‌ها را گیج کرده بود.
دیوید رابینسون سنتر سن آنتونیو اسپرز در مصاحبه با مجله Life، گیج به نظر می‌آمد او گفت:
حکیم را متوقف کنم؟ ن نمی‌توانم حکیم را متوقف کنم.
شکیل اونیل نیز پس از شکست در فینال NBA مقابل حکیم اولاجوان به صحبت پرداخت و بیان کرد:
او تقریبا پنج چرخش دارد، چهار چرخش او شما را به دور خود می‌چرخاند و حرکت پنجمش تیر آخر را به شما شلیک می‌کند. نمی‌شود حرکاتش را پیش بینی و خنثی کرد.
این اولاجوان پس از اینکه توانسته بود با مالک هیوستون راکتس بر سر تمدید قرارداد به توافق برسد حالا به تکاملی از بازی رسیده بود که توانایی انجام هر کاری را در زمین بسکتبال داشت. بلوغ او به عنوان یک بازیکن و ایمانش به عنوان رهبر یک تیم، او را به یک نیروی هجومی و دفاعی خاص تبدیل کرده بود.
این تغییر زمانی آشکار شد که هیوستون راکتس به نیمه نهایی کنفرانس غرب در سال 1993 صعود کرد. با این حال، شکست در برابر سیاتل سوپرسونیکس به رهبری گری پیتن و شاون کمپ آن هم در اورتایم با نتیجه نزدیک 103 بر 100، برای شک جوان ناراحتی زیادی را به وجود آورد.
اما فصل 1993/94، اولاجوان با کسب MVP فصل عادی MVP فینال NBA توانست نخستین عنوان قهرمانی NBA تاریخ فرنچایز هیوستون راکتس را بنا کند. پس از یک فصل منظم درخشان، سنتر هیوستون برای دومین سال متوالی به عنوان بهترین بازیکن دفاعی سال انتخاب شد.
فینال NBA فصل 1993/94، یک سری هفت مسابقه‌ای طاقت فرسا بود. دوئل حکیم اولاجوان و پاتریک اوینگ کار هر دو تیم را برای کسب پیروزی دشوار ساخته بود اما اولاجوان در فینال‌ها همیشه درخشان بود و در این سری فینال نیز میانگین 29.1 امتیاز، 9.1 ریباند و 3.86 بلاک را کسب کرد و نقش ویژه‌ای را بری قهرمانی راکتس‌ها ایفا کرد.
فصل 1994/95، اولاجوان بهترین میانگین امتیازی (27.8) و بهترین میانگین ریباند (10.8) داشت. علی‌رغم عملکرد چشمگیر اولاجوان، جایزه ارزشمندترین بازیکن لیگ (MVP) به دیوید رابینسون رسید، پس از اینکه او سن آنتونیو اسپرز را به بهترین رکورد NBA رساند. حکیم اولاجوان همچنین با عبور از کالوین مورفی در اوایل فصل، تبدیل به بهترین امتیازآور تاریخ هیوستون راکتس شد. در فوریه، اولاجوان با هم‌تیمی دوران دانشگاهی یعنی کلاید درکسلر که در ازای اوتیس تورپ از پورتلند تریل بلیزرز به راکتس ترید شده بود دوباره هم‌تیمی شد.
هیوستون در حالی که سعی می‌کرد خود را با حضور کلاید درکسلر وفق دهد، فصل را به شکل ناهمواری به پایان رساند و با رتبه ششم وارد پلی‌اف شد. اما درکسلر در مرحله پلی‌اف فوق‌العاده بود و اولاجوان میانگین 33.0 امتیاز، 10.3 ریباند، 4.5 اسیست، 1.2 توپ‌ربایی و 2.81 بلاک به ثبت رساند و دومین قهرمانی متوالی NBA هیوستونی‌ها با درخشش اولاجوان و درکسلر از راه رسید. اولاجوان در سری فینال مقابل سن آنتونیو اسپرز میانگین 35.5 امتیاز و در طرف مقابل دیوید رابینسون میانگین امتیاز 25.5 به ثبت رساند.
در فینال NBA سال 1995، هیوستون با اورلاندو مجیک و سنتر جوان او شکیل اونیل ملاقات کرد. این دو مرد یعنی حکیم اولاجوان و شکیل اونیل عملکرد مشابهی را در فصل عادی بر جا گذاشته بودند؛ اولاجوان به طور میانگین 32.8 امتیاز، 11.5 ریباند و 5.5 اسیست و شکیل اونیل به طور میانگین 28.0 امتیاز، 12.5 ریباند و 6.3 اسیست را ثبت کرده بود. اما هیوستون راکتس با نتیجه 4 بر 0 در مجموع سری در اصطلاح اورلاندو مجیک را جارو کرد و تبدیل به پنجمین فرنچایز تاریخ شد که توانسته دو قهرمانی متوالی NBA را کسب کند همچنین اولاجوان برای دومین سال متوالی عنوان MVP فینال NBA را تصاحب کرد.
حکیم اولاجوان معتقد است که ایمان مذهبی او از انگیزه او برای رسیدن به یک دوران حرفه‌ای بزرگ حمایت کرد. در طول یک فصل NBA و در ماه رمضان او به مدت یک ماه روزه می‌گرفت؛ او قبل از سحر از خواب بیدار می‌شد تا دقیقا هفت خرما – غذای سنتی مسلمانان روزه‌دار بخورد و یک گالن آب بنوشد. او از سحر تا موقع غروب آفتاب غذا و نوشیدنی مصرف نمی‌کرد.
زمانی که روزه‌دار بود و یک بازی در بعدازظهر برگزار می‌شد او برای آب نفس نفس می‌زد اما حتی یک قطره هم نمی‌نوشید، با این حال او می‌گفت:
خودم را پر از انرژی و انفجار می‌بینم. وقتی در غروب افطار می‌کنم، طعم آب بسیار ارزشمند است.
این فداکاری و ایمان مستحکم باعث شد که او در میان بزرگ‌ترین برندگان تاریخ معاصر از جمله مایکل جردن، لری برد، مجیک جانسن و آیزیا تامس قرار بگیرد.
پس از کسب عنوان قهرمانی NBA، اولاجوان بازی موثر خود را در دو فصل بعدی نیز حفظ کرد. با این حال، تیم در نیمه نهایی کنفرانس غرب سال 1996 توسط سیاتل سوپرسونیکس شکست خورد. و حتی با تقویت تیم راکتس و اضافه شدن چارلز بارکلی قبل از فصل 1996/97، این تیم در شش بازی در فینال کنفرانس غرب مقابل یوتا جاز شکست خورد.
با شروع فصل 1997/98، اولاجوان به دلیل مصدومیت شروع به از دست دادن زمان کرد و در آن فصل فقط 47 بازی را انجام داد. فصل بعد 1998/99، عملکرد اولاجوان کاهش پیدا کرده بود و او میانگین 12.0 امتیاز و 7.5 ریباند را کسب کرد و پس از یک فصل حضور در تورنتو رپترز در فصل 2001/2002، اعلام بازنشستگی کرد و به دوران 20 ساله حضور خود در NBA که بیش‌ترین زمان آن در هیوستون سپری شد پایان داد.
با این حال، تاثیر او در شهر هیوستون به هیچ عنوان نادیده گرفته نشد. او به عنوان لیدر امتیاز، ریباند، توپ ربایی و بلاک (3,830 بیش‌ترین تعداد بلاک در تاریخ NBA) در هیوستون راکتس کریر خود را خاتمه داد. و شماره 34 او در 9 نوامبر 2002 بازنشسته شد. در مراسم بازنشستگی پیراهن او، اعلام شد که مجسمه اولاجوان در استادیوم جدید هیوستون راکتس در فصل 2003/2004 به نمایش خواهد گذاشته شد.
با این حال، به دلیل اعتقادات سخت‌گیرانه مذهبی حکیم اولاجوان، هیوستون راکتس در عوض در سال 2006، از یک بنای برنزی به افتخار اولاجوان در خارج از استادیوم پرده برداری کرد. دو سال بعد، اولاجوان افتخاری دیگر را کسب کرد؛ نام او وارد تالار مشاهیر بسکتبال یادبود نایسمیت شد. از قضا، پاتریک اوینگ نیز بخشی از کلاس مشاهیر آن سال برای ورود به تالار مشاهیر بود و باری دیگر پیوندی میان دو رقیبه دیرینه رقم خورد.
اولاجوان پس از دوران حرفه‌ای خود بخش زیادی از وقت خود را به آموزش برخی از ستارگان جوان لیگ مانند کوبی برایانت، کارملو آنتونی، دوایت هاوارد امار استودمایر گذراند و به آن‌ها کمک کرد تا بتوانند عملکرد خود را در پستی که بازی می‌کنند بهبود ببخشند.
در سال 2015، حکیم اولاجوان به عنوان بخشی از دیدار ستارگان جهان و ستارگان آفریقا به میدان رفت و با پوشیدن پیراهن 34 راکتس خود برای منتخب آفریقا یک جامپ شوت چرخشی را انجام داد و طرفداران خود و بازیکنان دو تیم منتخب جهان و منتخب آفریقا را به وجد آورد.
