(دبالدربال)_ در طول سال‌ها، برچسب “The Next LeBron” به چندین نفر از افراد بالقوه NBA اعطا شده است. از بن سیمنز و اندرو ویگینز گرفته تا زایان ویلیامسن، جباری پارکر و اخیرا کید کانینگهم؛ این بازیکنان با انتظارات زیادی و با مقایسه شدن با لبران جیمز افسانه‌ای پا به اتحادیه ملی بسکتبال گذاشتند. با این حال، با گذشت فصل‌ها، مسیر این بازیکنان چرخش‌های منحصر به فردی پیدا کرد و مشخص شد پر کردن مسیری که پادشاه در آن پا نهاده هرگز آسان نیست.
1. بن سیمنز
از لحظه‌ای که بن سیمنز به عنوان اولین پیک درفت سال 2016 انتخاب شد، انتظارات بسیار بالا بود. ورود او به لیگ در فصل 2017/18 بسیار دیدنی بود. او بلافاصله با میانگین 15.8 امتیاز، 8.2 اسیست و 8.1 ریباند در 81 بازی فصل عادی، توانایی‌های خود را به نمایش گذاشت. مهارت‌های همه جانبه‌ی سیمنز در دو طرف زمین باعث شد تا او عنوان روکی سال را تصاحب کند.
توانایی سیمنز در تاثیرگذاری بر بازی فراتر از یک اسکورینگ سنتی بود، مهارت بازیسازی استثنایی و ریباندهای او باعث شد تا فیلادلفیا یک نیروی منحصر به فرد را در زمین در اختیار داشته باشد. با این حال، با پیشرفت کریرش، شکاف آشکار در بازی افنسیو او آشکار شد. توانایی ضعیف شوتزنی او در خارج از منطقه رنگی شهرت پیدا کرد، و در بازی‌های پلی‌اف از سوی هواداران حریف مورد تمسخر قرار می‌گرفت. پسر استرالیایی حالا با چالشی عظیم روبرو شده بود.
فصل 2020/21 یک لحظه مهم در کریر سیمنز بود. علی‌رغم کسب میانگین 14.3 امتیاز، 7.2 ریباند و 6.9 اسیست در 58 بازی فصل عادی، بازی‌های او در لحظات حساس پلی‌اف انتقادهای قابل توجهی را برانگیخت. فیلادلفیا سونی‌سیکسرز در نیمه نهایی کنفرانس شرق در مجموع سری با نتیجه 4_3 شکست خورد؛ و همین ماجرا آغازی بود بر تحولات بزرگ سیکسرز. در یک حرکت بزرگ، بن سیمنز با جیمز هاردن به بروکلین نتس ترید شد که نشان‌دهنده‌ی پایان کریر او در فیلی بود.
انتقال به بروکلین بلافاصله سیمنز را به اوج عملکرد خود ارتقا نداد. او برای تطبیق با یک تیم و سیستم جدید، با چالش‌هایی مواجه شد تا بتواند ریتم بازی خود در سال‌های اولیه حضورش در NBA را به دست آورد. در فصل جاری، سیمنز با مجموعه‌ای از موانع جدید رقابت می‌کند و میانگین 7.0 امتیاز، 8.6 ریباند و 6.4 را در تعداد محدودی از بازی‌ها رقم می‌زند.
روایت پیرامون بن سیمنز همچنان یکی از جذاب‌ترین داستان‌های NBA است. بازیساز بااستعداد بر سر یک دو راهی ایستاده است و در مرحله حساسی از کریر خود با انتقاد و انتظار روبرو می‌شود.
2. اندرو ویگینز
پیک اول راند درفت سال 2014، در میان انتظارات شدید برای تبدیل شدن به یک اسکورر قدرتمند، وارد لیگ شد. فصل روکی (2014/15) او امیدوارکننده ترسیم شد، زیرا ویگینز با میانگین مناسب خود در اسکورینگ پتانسیل خود را به معرض نمایش گذاشت. ثبت میانگین 16.9 امتیاز، 4.6 ریباند و 2.1 اسیست در 82 بازی فصل عادی، زمینه‌ساز کسب عنوان بهترین روکی سال را برای او فراهم کرد.
با این حال، با گذشت فصل، داستان ویگینز به طور کامل با انتظارات بلندی که برای او تعیین شده بود، مطابقت نداشت. ترید به گلدن استیت وریرز در فصل 2019/20 شروعی تازه به همراه داشت. علی‌رغم درخشش با میانگین 19.4 امتیاز، 4.6 ریباند و 3.6 اسیست، برچسب یک ستاره تاثیرگذار به او داده نشد.
اوج کریر ویگینز در فصل 2021/22 رخ داد، جایی که او نقش مهمی در کمپین گلدن استیت وریرز داشت. پس از دستیابی به اولین حضور در بازی آل استار و کمکی قابل توجه به وریرز برای قهرمانی در NBA، هنوز سوالاتی در مورد اینکه آیا ویگینز واقعا پتانسیل عظیمی را که به عنوان پیک یک درفت برای او پیش بینی شده بود را برآورد کرده بود، وجود داشت.
با شروع فصل جاری، عملکردهای ویگینز بار دیگر ابروها را برانگیخت. با میانگین 12.5 امتیاز، 4.3 ریباند و 1.6 اسیست، تردیدها افزایش یافت و بین توانایی‌هایی او و نوسانات عملکردش شک‌های زیادی ایجاد شد.
3. زایان ویلیامسن
زایان ویلیامسن به عنوان پیک یک درفت سال 2019 با انتظاری بی‌نظیر وارد صحنه NBA شد. فصل روکی او (2019/20) اجمالی از پتانسیل او را به نمایش گذاشت؛ ویلیامسن در 24 بازی میانگین 22.5 امتیاز، 6.3 ریباند و 2.1 اسیست را به دست آورد. ترکیب منحصر به فرد او از قدرت و مهارت، زمینه را برای چیزی فراهم کرد که بسیاری معتقد بودند کریری قابل توجه خواهد داشت.
در فصل بعد، ویلیامسن به شروع امیدوارکننده خود ادامه داد و با میانگین 27.1 امتیاز، 7.2 ریباند و 3.7 اسیست در 61 بازی، Stats خود را ارتقا داد. این عملکرد درخشان او باعث شد تا وی به اولین تجربه‌ی حضور خود در بازی آل استار دست پیدا کند و موقعیت او را به عنوان یکی از استعدادهای نوظهور لیگ تثبیت کرد.
در میان خوش‌بینی‌های پیرامون مسیر زایان، مشکلات مداوم در مورد تناسب اندام او و نگرانی‌ها در مورد وزن او ظاهر شد. روبرو شدن ستاره جوان با مصدومیت‌ها و ناتوانی او در حفظ سلامتی خود سوالاتی را در مورد دوام طولانی مدت او در NBA ایجاد کرد. این چالش‌ها در فصل 2023/24 آشکار شد، جایی که تعداد بازی‌های ویلیامسن به 42 بازی کاهش پیدا کرد و میانگین 22.1 امتیاز، 5.5 ریباند و 4.8 اسیست بیانگر افت او بود.
صحبت‌ها پیرامون زایان ویلیامسن به عنوان MVP آینده‌ی لیگ، جای خود را به صحبت درباره‌ی مصدومیت‌ها و فیزیک نامطلوبش تغییر پیدا کرد. مصدومیت‌ها و بازی‌های از دست رفته‌ی طولانی باعث شد تا سوالات زیادی در مورد اینکه آیا او می‌تواند طولانی مدت در بالاترین سطح بسکتبال بازی کند مطرح شد. پیشرفت او از آن نقطه‌ای که انتظار می‌رفت مختل شد و این سقوط پتانسیل او در لیگ بود.
4. جباری پارکر
جباری پارکر به عنوان پیک دوم راند اول درفت سال 2014 با انتظارات زیادی وارد لیگ شد. فصل روکی (2014/15) او با میلواکی باکس امیدوارکننده بود. زیرا پارکر میانگین 12.3 امتیاز، 5.5 ریباند و 1.7 اسیست را کسب کرد. او مهارت‌های اسکورینگ و آپشن‌های دیگر بازی خود را به خوبی بروز داد و نوید یک آینده روشن را می‌داد.
آسیب‌دیدگی به زودی به موضوعی تکراری در کریر پارکر تبدیل شد و مانع از توانایی او در به کارگیری کامل پتانسیل‌هایش در زمین بود. در فصل 2016/17، او دچار پارگی ACL شد و فصل کوتاهی را سپری کرد. علی‌رغم نشان دادن انعطاف‌پذیری در ریکاوری، مصدومیت‌های بعدی همچنان زندگی حرفه‌ای پارکر را آزار می‌دهد، ریتم او را مختل کرده و او را از ایجاد یک حضور ثابت در میادین باز می‌دارد.
در طول سال‌ها، پارکر برای یافتن ثبات تلاش کرد تا بین چندین تیم NBA از جمله شیکاگو بولز، آتلانتا هاوکس، ساکرامنتو کینگز و بوستون سلتیکس مسیرش را پیدا کند. اما مصدومیت زمان بازی او را محدود کرد و فورواردی که زمانی انتظار می‌رفت به یک چهره موثر در لیگ تبدیل شود حالا با غرق شدن آرزوهایش روبرو می‌گشت.
مصدومیت‌های زیاد روی پارکر تاثیر منفی داشت و حضور او در لیگ کمرنگ شد. در حالی که اعداد و ارقام حکایت از پتانسیل ناتمام دارند، میانگین 20.1 امتیاز، 6.2 ریباند و 2.8 اسیست در هر بازی در فصل 2016/17 همراه با میلواکی باکس که اوج درخشش پارکر بود باز هم برای او چاره ساز نبود چرا که مصدومیت‌ها عملکردهای درخشان او را تحت‌الشعاع قرار داد.
همانطور که چشم‌انداز NBA تکامل یافت، نام جباری پارکر به تدریج از کانون توجه محو شد، این نمایانگر این موضوع است که چگونه آسیب‌ها می‌توانند حتی امیدوارکننده‌ترین کریرها را از مسیر خارج کنند. مسیر او به عنوان یک داستان هشداردهنده از ماهیت شکننده ورزش‌های حرفه‌ای و چالش‌هایی است که ورزشکاران برای غلبه بر مشکلات فیزیکی مداوم با آن روبرو هستند.
در حالی که داستان پیرامون پارکر ممکن است یکی از پتانسیل‌های محقق نشده باشد، داستان او تصویری تکان‌دهنده از تاثیری است که آسیب‌ها می‌توانند بر مسیر حرکت یک بازیکن در دنیای سخت‌گیرانه NBA داشته باشند.
5. کید کانینگهم
کید کانینگهم، پیک یک درفت سال 2021 با انتظارات فراوان وارد اتحادیه ملی بسکتبال شد. فصل روکی او همراه با دیترویت پیستونز شروع امیدوارکننده‌ای را در پیش داشت، زیرا کانینگهم تطبیق‌پذیری خود را با میانگین 17.4 امتیاز، 5.6 اسیست و 5.5 ریباند نشان داد. ضریب هوشی بسکتبال، توانایی بازیسازی و مهارت اسکورینگ به سرعت او را به عنوان یک ستاره در حال ظهور مشخص کرد.
با شروع فصل جاری، کانینگهم به تکامل خود ادامه داد و بازی خود را به ارتفاعات جدید ارتقا داده است. او در 42 بازی، میانگین‌های چشمگیر 22.4 امتیاز، 7.5 اسیست و 4.0 ریباند را رقم زد. این اعداد نشان‌دهنده پیشرفت سریع او و توانایی او در تاثیرگذاری بر جنبه‌های مختلف بازی است.
با این حال، موفقیت فردی تنها نقطه روشن برای کانینگهم در فصلی است که از نظر تیمی چندان مطلوب نیست. دیترویت با رکورد 36 باخت _ 3 برد در انتهای جدول رده‌بندی لیگ قرار دارد. آن‌ها مدعی نامطلوب‌ترین تیم لیگ بودند. علی‌رغم عملکرد درخشان کانینگهم، چالش‌های جمعی تیم، دستاوردهای فردی او را تحت‌الشعاع قرار داده است.
با پیشروی فصل، کید کانینگهم چراغ امیدی برای پیستونز باقی ماند و ادامه پیشرفت او بدون شک نقطه کانونی آینده تیم خواهد بود. داستان سفر اولیه کانینگهام در NBA نه تنها رشد فردی او را منعکس می‌کند، بلکه واقعیت‌های واضحی را که استعدادهای جوان اغلب در تلاش برای موفقیت در یک لیگ بسیار رقابتی دنبال می‌کنند، نشان می‌دهد. اکنون سوال این است که رهبری و مجموعه مهارت کانینگهم مسیر پیستونز را در فصول آینده چگونه شکل خواهد داد.
