دبالدربال | تولد لبرون جیمز در روز دوشنبه، او را به اولین بازیکن NBA تبدیل خواهد کرد که در دهه‌های نوجوانی، بیست‌سالگی، سی‌سالگی و چهل‌سالگی بازی کرده است. شاید سخت‌ترین بخش این مسیر، تشخیص زمان مناسب برای خداحافظی باشد.
روز کریسمس است و در هیاهوی جشن‌ها، لبران جیمز خسته اما پیروزمند در رختکن میهمانان چیس سنتر، با لبخندی بر لب به سوالات خبرنگاران پاسخ می‌دهد. دقایقی پیش، او در آخرین فصل از رقابت دیرینه‌اش با استفن کری، بار دیگر برتری خود را نشان داده بود.
با توجه به انتقاداتی که اخیرا به NBA شده است، از جیمز پرسیده شد که به نظر او چه چیزی باعث می‌شود بازی‌های NBA همچنان جذاب و دیدنی باشند؟
او با خنده گفت لبران و استف.
اما در روز 30 دسامبر، روزی که چهلمین سالگرد تولد اوست، سایه‌ای اندوهگین، بر شادی بازی بسکتبال سطح بالا می‌اندازد. هیچکس، شاید حتی خود لبران، دقیقا نمی‌داند که چقدر زمان از کریر درخشان او در NBA باقی مانده است. اما زمان زیادی باقی نمانده است.
از زمان بازگشت از غیبت مرموز، جیمز بار دیگر به اوج فرم خود بازگشته و نمایش‌های درخشانی از بسکتبال ارائه می‌دهد که در ابتدای فصل شاهدش بودیم.
برای اولین بار به طور چشمگیری، جیمز در آن دوره، نشانه‌هایی از افول محسوس و قابل توجه در عملکرد خود نشان داد و بدترین آمار پرتاب خود را از زمان ورود به لیگ تجربه کرد.
بازگشت اخیر او به فرم ایده‌آل این پرسش را ایجاد می‌کند که آیا آن افول بیشتر یک نشانه هشداردهنده بوده است یا بیشتر یک ناهنجاری، شاید ناشی از خستگی پس از یک تابستان پرشور (و بسیار سرگرم‌کننده) بازی‌های المپیک در مسیر کسب سومین مدال طلای خود.
اما صرف نظر از اینکه این اتفاق یک رویداد تصادفی بود یا خیر، این موضوع بر موضوعی نور انداخت که در طول چند فصل گذشته به طور شومی بر هر قدم از مسیر لبران جیمز سایه افکنده بود: بازنشستگی قریب‌الوقوع او، که او در چندین مورد به آن اشاره کرده است و می‌گوید که زودتر از آنچه تصور می‌شود رخ خواهد داد، و حفره عظیم و خالی از ستاره در سطح لیگ که پس از تصمیم او برای خداحافظی ایجاد خواهد شد.
حتی استفن کری که در 36 سالگی به سر می‌برد و چند سالی از لبران جوان‌تر است، اخیرا با مرگ و میر بسکتبال خود دست و پنجه نرم می‌کند. او در مصاحبه اخیر با مالیکا اندروز از ESPN گفت که اخیرا “بیشتر از هر زمان دیگری” در مورد بازنشستگی فکر کرده است.
کری در این مصاحبه گفت:
قبول کردن و پذیرفتن نزدیک بودن پایان مشکلی ندارد، اما فقط به این دلیل که به شما اجازه می‌دهد از آنچه در حال حاضر اتفاق می‌افتد لذت ببرید. اما فکر می‌کنم هر چه بیشتر در مورد آن صحبت کنید و آن را بپذیرید، حس فوریت در لحظه بیشتر می‌شود.
به طور کلی، هر دوی آن‌ها (لبران جیمز و استفن کری) هنوز در سطح 15-20 بازیکن برتر بازی می‌کنند، همانطور که در بازی کریسمس آن‌ها نشان داده شد. اما زمان در حال سپری شدن است. اگر جیمز سال آینده باز هم به میدان برود، گمانه‌زنی‌های زیادی وجود دارد که این آخرین فصل او خواهد بود و 23 فصل بازی او، رکورد بیش‌ترین تعداد فصل بازی در تاریخ NBA را که در اختیار وینس کارتر با 22 فصل است، خواهد شکست.
از دیدگاه هواداران، به طور واضحی تلاش برای حفظ قدردانی از زمان باقی‌مانده برای ستاره‌های مورد علاقه خود در زمین بازی، در کنار ترس قریب‌الوقوع از دست دادن آن‌ها، دشوار است. و برای خود ستاره‌ها، تعادلی حتی دشوارتر و پرسشی قدیمی‌تر وجود دارد: چه زمانی باید ادامه داد و چه زمانی باید دست برداشت؟
جی‌جی ردیک سرمربی لس آنجلس لیکرز درباره زمان خداحافظی از بسکتبال به چند مورد خاص اشاره کرد:
اولین مورد، در شب سال نو در آخرین سالی که در لیگ بازی می‌کردم، در دالاس، تنها و دلتنگ خانواده‌ام (که برای فصل بازی در نیویورک سیتی ماندند). “[من یادم می‌آید] با پدر و مادرم تماس گرفتم و بسیار احساساتی شدم و با آن‌ها صحبت کردم و گفتم: “فقط می‌خواهم سوار ماشین شوم و به نیویورک برگردم” و مادرم گفت: “چرا این کار را نمی‌کنی؟” و من گفتم: “زیرا نمی‌توانم دست بردارم.
ردیک همچنین به تماس تلفنی دیگری اشاره کرد، تماسی که به او متوجه ساخت که واقعا زمان خداحافظی فرا رسیده است، در آن لحظه بود که متوجه شدم تمام شده است، در دالاس بودم، و در طول آن فصل فقط حدود چهار یا پنج با خانواده‌ام را دیده بودم، آن هم در سه موقعیت مختلف. ردیک توضیح داد:
برای تماشای یکی از بازی‌های فصل، خانواده‌ام به دالاس آمده بودند. ریک کارلایل با من تماس گرفت و گفت: سلام، شنیده‌ام، خانواده‌ات در شهر هستند، امشب بازی نمی‌کنی و من می‌دانم که مدت‌هاست آن‌ها را ندیده‌ای، چرا آن‌ها را برای شام بیرون نمی‌بری؟ بلافاصله به او گفتم ممنونم، تو واقعا آدم خوبی هستی ریک. تماس‌مان که تمام شد بلافاصله شروع کردم به گریه کردن، مثل این بود که به این نقطه رسیده بودم، مرد دیگه همه چیز تمام شده است.
اما لبران جیمز نمی‌خواهد اجازه دهد که اوضاع به این نقطه برسد: او همیشه صریحا گفته است که نمی‌خواهد مدت‌ها پس از پرایم کریر خود به بازی ادامه دهد.
این بازیکن آینده که بدون شک در اولین تلاش وارد تالار مشاهیر خواهد شد، علاقه‌ای به ادامه بازی پس از پایان دوران اوج خود ندارد و در چندین مورد اظهار کرده است که نمی‌خواهد به بازی “خیانت” کند.
اما او در فضایی جالب زندگی می‌کند، جایی که او مطمئنت هنوز بسیار بهتر از اکثر بازیکنان لیگ است، هنوز قادر است در هر بازی با بهترین‌ها رقابت کند، اما شروع به دیدن اولین نشانه‌های پایان می‌کند. برای کسی که بسکتبال برای تمام اهداف و مقاصد، تمام زندگی او بوده است، دانستن زمان خداحافظی تقریبا غیرممکن است.
اخیراً از جیمز پرسیده شد که آیا در میان تمام گمانه‌زنی‌های بازنشستگی، فرصتی داشته است تا قدردانی کند که بازی در این سطح در سن او چقدر نادر است. و او در جواب گفت:
هنوز نه، فقط خیلی باحاله با توجه به مسافتی که طی کرده‌ام و دانستین اینکه آج لاستیک‌هایم چقدر کم شده، هنوز می‌توانم در بزرگراه حرکت کنم و این کار در سطح بالا انجام دهم.
او در مورد سطح تعهد لازم صحبت کرد و دوباره بر نظرات قبلی خود مبنی بر تمایل به خداحافظی قبل از هرگونه افت شدید، تاکید کرد:
من نه تنها درون زمین بازی، بلکه خارج از آن هم تمام تلاشم را می‌کنم تا بهترین عملکرد را داشته باشم.
بنابراین پنج ساعت قبل از بازی می‌رسم و شروع می‌کنم به انجام تمام کارهایی که مرا در موقعیتی قرار می‌دهد تا بهترین عملکرد را داشته باشم، زمانی که هواداران در سالن هستند، توپ به زمین پرتاب می‌شود و همه هیجان‌زده هستند.
من توسط خداوند متعال با توانایی‌های خارق‌العاده‌ای از ابتدا مورد لطف قرار گرفته‌ام و سپس از آن‌ها نهایت استفاده را بردم. قصد نداشتم به چیزی که به من عطا شده است بی‌احترامی کنم و خواهیم دید که تا چه زمانی می‌توانم این کار را ادامه دهم. اما اجازه نخواهم داد که به پایان راه برسم. به شما می‌گویم، من یکی از آن افراد نخواهم بود.
او قطعا هنوز “یکی از آن افراد” نیست. چهل سالگی برای جیمز به طور قابل توجهی با هر کس دیگری در تاریخ NBA متفاوت است: با در نظر گرفتن تمام عوامل فوق، او همچنان به طور میانگین 23.5 امتیاز، 7.9 ریباند و 9.0 اسیست در هر بازی در این فصل به دست می‌آورد، که از هر نظر عملکردی در سطح ستارگان آل استار است. و اگرچه ممکن است او تمایلی به بازی کردن “تا زمانی که دیگر نتواند” نداشته باشد، هر زمان که ممکن است باشد، لبران جیمز هواداران NBA را در سفری هیجان‌انگیز به سوی غروب خورشید می‌برد.
