(دبالدربال)_ بیل راسل محور اصلی داینستی بوستون سلتیکس در دهه 1960 بود. بازیکنی که با بلاک‌های فوق‌العاده باعث تغییر مفاهیم دفاعی در اتحادیه ملی بسکتبال شد. راسل دو قهرمانی NCAA، یک عنوان با ارزش‌ترین بازیکن NCAA، یازده قهرمانی NBA، پنج عنوان با ارزش‌ترین بازیکن فصل (MVP)، دوازده حضور در آل استار، یک عنوان MVP بازی آل استار، دو حضور در All-NBA First Team، هشت حضور در All-NBA Second Team، یک حضور در NBA All-Defensive First Team، چهار عنوان ریباند چمپیون کسب کرده است و دو عنوان قهرمانی از مجموع یازده قهرمانی خود را به عنوان مربی بازیکن به دست آورده است.
همچنین بیل راسل رکوردهای عجیب و غریبی را در دوران بازی به ثبت رسانده است مانند: 21,620 ریباند با میانگین کریر (22.5)، 51 ریباند در یک بازی، 49 ریباند در دو بازی و بیش از ده فصل متوالی با ثبت +1,000 ریباند.
بزرگ‌ترین دستاورد او در بوستون سلتیکس کسب 11 قهرمانی NBA در طول 13 فصل حضورش در این فرنچایز بود، رکوردی که قاطعانه می‌توان گفت هیچ بازیکنی در تاریخ نمی‌تواند حتی به آن نزدیک به آن شود چه برسد که بخواهد از آن عبور کند! تا قبل از ظهور مایکل جردن در دهه 1980، بسیاری بیل راسل را بهترین بازیکن تاریخ (GOAT) می‌نامیدند.
ویلیام فلتون “بیل” راسل در 12 فوریه 1934 در مونرو، لوئیزیانا به دنیا آمد. سپس خانواده او به منطقه خلیجی سانفرانسیسکو نقل مکان کردند، جایی که بیل در دبیرستان مک‌کلیموندز در اوکلند تحصیل کرد. او در تیم دبیرستان مک‌کلیموندز یک سنتر بی دست‌وپا و غیر قابل توجه بود. اما او بخاطر جثه‌ای که داشت توانست در تیم کالج سانفرانسیسکو حضور پیدا کند و در آنجا استعدادهایش را شکوفا کند و کیفیت دوران بازی او در کالج به هیچ عنوان با بازی‌اش در دوران دبیرستان قابل مقایسه نبود.
راسل در زمان حضور در کالج 9’6 فوت رشد کرده بود و همبازی کی‌سی جونز بود؛ تیم دانشگاه سانفرانسیسکو با درخشش بیل راسل به همراه گارد ارزشمندی به نام کی‌سی جونز توانست 56 پیروزی متوالی را در سال 1956 در NCAA به ثبت برساند و در نهایت عنوان قهرمانی را نیز کسب کند. ضمن اینکه در سال 1955، بیل راسل به عنوان بهترین بازیکن لیگ NCAA انتخاب شده بود.
بیل راسل در طول سه سه فعالیت خود در دانشگاه به طور میانگین 20.7 امتیاز و 20.3 ریباند را به دست آورد. در فصل بزرگسالی، او به یک بازیکن دفاعی کاملا مسلط در بسکتبال تبدیل شده بود. با نزدیک شدن به درفت 1956، مربی و جنرال منیجر رد آورباخ مشتاق بود تا بیل راسل را به راستر خود اضافه کند. آورباخ یک تیم تهاجمی با وجود بازیکنانی از جمله باب کوزی، بیل شارمن و اد مکولی ساخته بود، اما او نتوانسته بود در ریباند و دفاع سلتیکس را تقویت کند تا بتواند در قامت یک فرنچایز قهرمان رقابت کند. آورباخ احساس کرد که بیل راسل قطعه گمشده پازل او می‌باشد.
با این حال، به دلیل کسب مقام دوم در سال قبل، سلتیکس برای به دست آوردن بیل راسل جز تیم‌های انتخاب کننده آخر درفت می‌باشد. و از آنجایی که رد آورباخ می‌خواست راسل را به دست بیاورد مجبور شد تا دست به حرکتی خیره کنند بزند؛ او ستاره تیم اد مکولی را به همراه کلیف هاگان به سنت لوئیس هاوکس ترید کرد و در ازای آن بیل راسل را به راستر سبز و سفیدها اضافه کرد. با آمدن مکولی به هاوکس آن‌ها در سال 1958 به قهرمانی NBA دست یافتند و سلتیکس در آغاز مسیر یک داینستی شگفت انگیز قرار گرفت.
در همان درفت، بوستون تام هاینسون را اضافه کرد و او در فصل فصل 1956/57 به عنوان روکی برتر سال شناخته شد. به اضافه اینکه کی‌سی جونز هم‌تیمی دوران کالج بیل راسل دیگر مهره‌ای بود که در درفت 1956 راهی بوستون سلتیکس شد.
بیل راسل تا دسامبر به سلتیکس نپیوست زیرا عضو تیم بسکتبال المپیک 1956 ایالات متحده آمریکا بود که در ماه نوامبر در بازی‌های ملبورن مدال طلا را کسب کرد. سلتیکس فصل 1956/57، با 13 برد و 3 باخت آغاز کرد و وقتی راسل به تیم اضافه شد خیلی سریع خودش را وفق داد. او با انجام 48 بازی میانگین 14.7 امتیاز و 19.6 ریبان (بهترین میانگین لیگ) را رقم زد.
استارترهای بوستون فصل 1956/57 متشکل از بیل راسل، تام هاینسون، باب کوزی، بیل شارمن و جیم لاسکاتوف بود. آن‌ها بهترین رکورد فصل عادی را به ثبت رساندند و آن‌ها در پلی‌اف نیز موفق عمل کردند و راهی فینال NBA شدند. در فینال آن‌ها مقابل سنت لوئیز هاوکس قرار گرفتند و این سری دراماتیک به بازی هفتم کشیده شد. هاینسون در این بازی 37 امتیاز به دست آورد اما امتیاز ثانیه‌های پایانی هاوکس بازی را به اورتایم کشاند. در اورتایم نیز سلتیکس در مجموع با نتیجه 125 بر 123 برای اولین بار قهرمان NBA شد.
با آمدن راسل در بخشی از فصل او توانست عنصر جدیدی را به بوستون سلتیکس و بسکتبال NBA اضافه کند. در چند سال گذشته، بوستون سلتیکس با در اختیار داشتن مهره‌های تهاجمی غیرقابل توقفی که شامل باب کوزی و بیل شارمن با میانگین 20 امتیاز بود خوش بدرخشد اما بوستون فاقد ریباند و دفاع برای رسیدن به عنوان قهرمانی بود؛ با آمدن راسل، حالا سطح جدیدی از هنر دفاعی به ارمغان آمده بود او با بلاک‌های سنگین خود باعث ترس حریفان می‌شد و با عملکرد دفاعی درخشان این را به اثبات رساند که برای تسلط در بازی نیازی به اسکورر بودن نیست.
مدافع عنوان قهرمانی فصل 1957/58 را با 14 برد متوالی استارت زد. بیل راسل در اولین فصل کامل حضور خود در NBA، با میانگین 22.7 ریباند عنوان ریباند چمپیون لیگ را کسب کرد. او در اوایل فصل، در برابر فیلادلفیا وریرز، با ثبت 32 ریباند در یک نیمه توانست رکورد NBA را به نام خود سند بزند و سپس بازی را با 49 ریباند به پایان رساند! بیل راسل سنتری لاغر اندام اما سرسخت و با دوام بود او مرد عضلانی و بیگ بنگ نبود. قدرت ریباند او از موقعیت‌یابی دقیق او نشات می‌گرفت، وی به خوبی می‌دانست محل فرود توپ کجاست و به سرعت خودش را به آن نقطه می‌رساند. بازی او به همان اندازه که فیزیکی بود تحلیلی و ذهنی نیز بود.
بوستون در آن سال بهترین رکورد فصل عادی را به ثبت رساند و با 49 برد و 23 باخت صدرنشین دیویژن شرق شد. باز هم سلتیکس به فینال NBA رسید جایی که هاوکس با 41 برد و 31 باخت به عنوان صدرنشین دیویژن غرب آمده بود. دو تیم دو بازی اول سری فینال در تی‌دی گاردن را تقسیم کردند یک برد برای سلتیکس و یک برد برای هاوکس؛ اما زمانی که در بازی سوم به دلیل آسیب دیدگی مچ پا مصدوم شد وضعیت سلتیکس به شدت بحرانی شد. با وجود مصدومیت راسل حالا هاوکس فرصت را غنیمت شمرد و با برتری در بازی‌ها قهرمان NBA شد و انتقام شکست فصل قبل را از تیم رد آورباخ گرفت.
بیل راسل فصل 1957/58 به عنوان با ارزش‌ترین بازیکن لیگ (MVP) انتخاب شد اما خیلی تعجب برانگیز بود که او در تیم دوم منتخب فصل (All-NBA Second Team) قرار گرفت. در واقع، در طول پنج سالی که راسل عنوان MVP لیگ را کسب کرد تنها دو بار به تیم اول منتخب فصل (All-NBA First Team) راه یافت. این قضیه به قدری بحث برانگیز بود که تا کنون کسی علت آن را متوجه نشده که چرا بیل راسلی که تاثیر شگفت انگیزی در بازی سلتیکس می‌گذاشت لایق حضور در تیم اول منتخب فصل نبوده اما جایزه MVP را کسب کرده است.
راسل فصل 1957/58 عنوان ریباند چمپیون لیگ را تصاحب کرد. او میانگین 23.0 ریباند را به دست آورده بود، این اولین سال از مجموع هفت سالی بود که بیل توانسته بود چنین میانگین شگفت انگیزی در ریباند ثبت کند. او در فصل پس از 1959 میانگین 27.7 ریباند در هر بازی را ثبت می‌کند!!
سلتیکس برای سومین فصل متوالی به فینال NBA رسید و با شکست دادن میناپولیس لیکرز دوباره تاج و تخت را به دست آورد. بیل راسل در سری فینال مقابل لیکرز (1958/59) میانگین 29.5 ریباند را به ثبت رساند. قهرمانی بوستون در سال 1958 اولین قهرمانی بوستون از مجموع هشت قهرمانی متوالی آن‌ها در NBA بود. داینستی دیوانه‌وار پسران رد آورباخ با کارگردانی بیل راسل آغاز شده بود و در تاریخ ورزش ایالات متحده آمریکا جاودانه شد.
جالب اینجاست که اگرچه بیل راسل یک بازین تهاجمی ماهر به حساب نمی‌آمد، اما او در پنج فصل ابتدایی‌اش در NBA جزء پنج بازیکن برتر فیلدگل لیگ قرار گرفت. به عنوان مثال در فصل 1958/59، میانگین فیلدگل (field-goal percentage) او 457. بود و نفر دوم لیگ در این آمار بود.
بزرگ‌ترین حریف بیل راسل، ویلت چمبرلین در فصل 1959/60 به عنوان درفت فیلادلفیا وریرزوارد وارد NBA شد و برای یک دهه رقابت را بر پا کرد. بحث در مورد اینکه چه کسی بازیکن برتر بود، مدت‌ها نقل محافل و رسانه‌های NBA بود. ویلت چمبرلین در دوره که این دو به یکدیگر رفتند ارقام باورنکردنی را به ثبت رساند اما بیل راسل به سلتیکس کمک کرد تا در 10 فصل اول حضور خود در این فرنچایز، 9 بار پرچم قهرمانی NBA بر فراز تی‌دی گاردن آویزان شود.
همانطور که دن نلسون به Boston Herald گفت:
دو نوع سوپر استار وجود دارد. یکی خودش را به لطف هم‌تیمی‌هایش می‌خواهد خوب در زمین جلوه دهد. اما یک نوع دیگر وجود دارد که باعث می‌شود بازیکنان اطرافش بهتر از آن چیزی که هستند به نظر برسند و بیل راسل از این نوع است.
ویلت چمبرلین در اولین فصل خود لیگ را با میانگین 37.6 امتیاز رهبری کرد و او تاج ریباند را از بیل راسل گرفت با میانگین 27.0 (میانگین راسل 24.0 بود). با این حال، سنتر سلتیکس یک بازی هیولایی در فصل 1959/60 داشت؛ ثبت 51 ریباند مقابل Syracuse Nationals. این دومین رکورد برتر تاریخ NBA پس از 55 ریباند چمبرلین مقابل سلتیکس (1960/61) بود.
چیزی که در طول فصل 1959/60 و هم در چند سال بعد مشخص شد، این بود که بسکتبال یک بازی تیمی است. همانطور که بیل راسل بعدها نوشت:
از نظر من، یکی از زیبا‌ترین چیزهایی که باید دید، گروهی از مردان است که تلاش‌های خود را برای رسیدن به یک هدف مشترک هماهنگ می‌کنند، آن‌ها به طور متناوب خود را مطیع می‌دانند تا در عمل به کار گروهی واقعی به نظر برسند. من سعی کردم این کار را انجام دهم، همه ما سعی کردیم این کار را برای سلتیکس انجام دهیم و فکر می‌کنم موفق شدیم.
ویلت چمبرلین عالی بود اما سلتیکس بهتر بود. آن‌ها رکورد فصل عادی خود در فصل 1959/60 را به 59 و 16 برد ارتقا بخشیدند و در این فصل 17 پیروزی متوالی را رقم زدند. سبز و سفیدها در فینال دیویژن شرق ویلت چمبرلین و فیلادلفیا وریرز را حذف کردند سپس راهی فینال NBA شدند. رقیب دیرینه بوستون یعنی سنت لوئیز هاوکس دوباره در فینال مقابل آن‌ها صف‌آرایی کرد. راسل در بازی دوم سری فینال توانست 40 ریباند را ثبت کند و رکورد NBA را به نام خودش بنویسد (البته ویلت چمبرلین این رکورد را سال 1967 با 41 ریباند به نام خود ثبت کرد). هاوکس با سرسختی خود این سری را به بازی هفتم رساند اما در بازی هفتم راسل با 22 امتیاز و 35 ریباند به سلتیکس کمک کرد تا دومین قهرمانی متوالی خود در NBA را تجربه کند.
در حالی که راسل نگاه NBA به دفاع را تغییر داد، به نظر می‌رسید که لیگ همچنان در دوره هجومی به سر می‌برد و ویلت چمبرلین پیشتاز این راه است. حتی سلتیکس دفاعی نیز میانگین 124.5 امتیاز را در هر بازی کسب کرد. تاثیر راسل بر روی بازی را نمی‌توان از طریق آمار NBA ردیابی کرد. بلاک شات‌های تا فصل 1973/74 یک آمار رسمی نبود و لیگ فقط کل ریباندها را ثبت می‌کرد و ریباندهای هجومی و دفاعی در آمار رسمی از هم تفکیک نمی‌شدند.
سبک بازی دفاعی بیل راسل تبدیل به یک الگو برای دیگر سنترهای لیگ شد اگرچه که آن‌ها نمی‌توانستند با کیفیت بیل ظاهر شوند اما سعی می‌کردند تا نحوه بازی خود را به او نزدیک کنند. جالب اینجاست که سبک بازی راسل در حملات بوستون نقش بسزایی داشت. وقتی راسل یک ریباند دفاعی را انجام می‌داد سریعا توپ را به باب کوزی می‌رساند و او حملات مرگبار تیم را به نتیجه می‌رساند.
داینستی زیر نظر رد آورباخ در حال تثبیت خودش بود و “بوستون سلتیکس” مترادف “قهرمان NBA” بود. سلتیکس در آن زمان یک تیم با استعداد و متشکل از بازیکنان بزرگ بود. بیل راسل در زمین مثل یک رادار عمل می‌کرد در بهترین موقع ممکن زیر سبد حریف و در بهترین موقع ممکن در زیر سبد تیم خود حضور می‌داشت و تمامی حرکات بازیکنان داخل زمین را به خوبی موقعیت یابی می‌کرد این تیم با او به چیزی فراتر از دستاوردهای بسکتبالی دست پیدا کرد. فصل 1960/61 باز هم بوستون قهرمان NBA شد و بیل راسل به عنوان بهترین بازیکن فصل (MVP) انتخاب شد. این اولین عنوان MVP از مجموعه سه عنوان MVP متوالی او بود.
فصل بعد، 1961/62، راسل میانگین امتیاز 18.9 (کریرهای) به ثبت رساند. در آن زمان دستاوردهای ویلت چمبرلین شگفت انگیز بود: او میانگین 50.4 امتیاز در هر بازی را به ثبت رساند در حالی که سلتیکس تیم‌گرا هیچکس را در بین 10 نفر برتر لیگ (فاکتور امتیازی) نداشت. بازیکنان NBA با رای به بیل راسل او را به ویلت چمبرلین ترجیح دادند و نهایتا MVP فصل سنتر با ارزش سلتیکسی‌ها بود.
سلتیکس یک عضو آینده تالار مشاهیر یعنی جان هاولیچک را در سال 1962 به عنوان درفت دریافت کرد و باب کوزی در پایان فصل 1962/63 بازنشسته شد. طبق چیزی که روال سالیانه شده بود، بوستون پنجمین قهرمانی متوالی NBA را در سال 1963 کسب کرد و بیل راسل سومین MVP متوالی خود را دریافت کرد.
این سنتر افسانه‌ای بعدها تیم سلتیکس 1963/64 را بهترین تیم دوران حرفه‌ای خود نام برد. بوستون سلتیکس در این فصل در فاز تهاجمی و دفاعی غیرقابل دفاع بود و راسل میانگین 24.7 ریباند را ثبت کرد و برای چهارمین بار در طول کریرش عنوان ریباند چمپیون فصل را از آن خود کرد همچنین بوستون سلتیکس افسانه‌ای برای شمشمین سال متوالی قهرمانی NBA شد. چیزی که هیچ تیمی در هیچ ورزشی در سطح لیگ‌های حرفه‌ای انجام نداده بود.
برای راسل و تیم دوران دستاوردها چنان پایدار بود که آن‌ها به عنوان یک چیز روتین و عادی تلقی می‌شدند. راسل فصل 1964/65، باز هم عنوان ریباند چمپیون (میانگین 24.1) لیگ را به دست آورد. او در این فصل در مقابل دیترویت پیستونز 49 ریباند را ثبت کرد. همچنین وی با ثبت 5.3 اسیست به عنوان پنجمین بازیساز برتر لیگ قرار گرفت.
دراماتیک‌ترین لحظه این فصل مربوط به بازی هفتم فینال دیویژن شرق بود؛ زمانی که سلتیکس با نتیجه 110 بر 109 مقابل چمبرلین و سونی‌سیکسرز پیش افتاد. جایی که در ثانیه‌های پایانی بازی سونی‌سیکسرز توسط چت واکر فرصت حمله و کسب امتیاز داشت اما جان هاولیچک با یک توپ‌ربایی دیدنی باعث شد تا پیروزی سلتیکس قطعی شود.
جانی ماست گزارشگر مشهور سلتیکس درباره این حرکت هاولیچک به عنوان گنج NBA یاد می‌کند و می‌گوید من در آن زمان حین گزارش فقط فریاد می‌زدم:
هاولیچک توپ را ربود! همه چیز تمام شد! جان هاولیچک توپ را ربود!
فینال NBA برابر لس آنجلس لیکرز برای سلتیکس چندان دشوار نبود چرا که آن‌ها فقط در بازی پنج بازی تکلیف قهرمانی را مشخص کردند. راسل در این فصل (1964/65) برای پنجمین بار و آخرین بار عنوان با ارزش‌ترین بازیکن لیگ (MVP) را به دست آورد.
پس از یک قهرمانی دیگر در فصل 1964/65 حالا رد آورباخ بزرگ بازنشسته شد و بیل راسل فصل بعد به عنوان مربی بازیکن سلتیکس انتخاب شد این برای اولین بار بود که یک دو رگه آفریقایی آمریکایی به عنوان مربی در اتحادیه ملی بسکتبال مشغول به فعالیت می‌شد. او بوستون را به 60 برد و 21 باخت رساند اما در فینال دیویژن شرق رشته‌ی قهرمانی‌های سلتیکس توسط فیلادلفیا سونی‌سیکسرز پاره شد. سونی‌سیسکرز که با رکورد 68 برد و 13 باخت به یکی از بهترین تیم‌های تاریخ لیگ تبدیل شده بود، در پنج بازی سلتیکس را شکست داد و به فینال NBA رسید.
پس از آن وقفه یک ساله، بوستون سلتیکس در فصل 1967/68 به فرم خود بازگشت و با بیل راسل قهرمان NBA را پس گرفت. آن‌ها در هفت بازی در فینال دیویژن شرق فیلادلفیا سونی‌سیسکرز را شکست دادند و در فینال NBA در شش بازی از سد لس آنجلس لیکرز عبور کردند.
فصل 1968/69 خوشحال کننده‌تر بود. سلتیکس سالخورده به سختی با رکورد 48 برد و 34 باخت به پلی‌اف راه پیدا کرد. بیل راسل برای سومین سال تجربه خود به عنوان مربی و بازیکن سلتیکس فعالیت می‌کرد و باز هم توانست با غلبه بر فیلادلفیا به فینال NBA راه یابد و در مقابل لیکرزی قرار بگیرد که ویلت چمبرلین را در اختیار داشت اما ویلت چمبرلین مثل بیش‌تر دوران کریرش یک بازنده در مقابل بیل راسل بود و باز هم سلتیکس بود که قهرمان NBA شد.
رهبر بزرگ سلتیکس پس از قهرمانی فصل 1968/69 به سرعت بازنشسته شد. او تیم را به 11 قهرمانی در 13 سال رساند! راسل 21,620 ریباند در دوران حرفه‌ای خود به دست آورد که پس از ویلت چمبرلین با 23,924 ریباند دومین ریباند در تاریخ NBA بود.
در سال 1973، بیل راسل به عنوان سرمربی و جنرال منیجر سیاتل سوپرسونیکس ظاهر شد. او تیمی را انتخاب کرد که در سال قبل تنها 26 بازی را برده بود و به آمدنش به این فرنچایز به آن‌ها کمک کرد تا رکورد بردشان به 36 افزایش یابد و سپس در فصل 1974/75 با ثبت 43 برد و 39 باخت به آن‌ها کمک کرد تا به پلی‌اف صعود کنند. اما راسل از عدم تمایل بازیکنان به پذیرش مفهوم تیمش نا امید شد. برخی معقتد بودند که مشکل خود راسل است. گفته می‌شد که او گوشه‌گیر، بد اخلاق بود و نمی‌توانست چیزی جز سلتیکس را بپذیرد. در هر صورت پس از فصل چهارمش (1976/77)، شور و اشتیاق او برای سیاتل به پایان رسید و او آنجا را ترک کرد.
از قضا، لنی ویلکینز دو سال بعد سیاتل را به قهرمانی هدایت کرد و همان مفهوم تیمی که راسل تلاش کرده بود به بازیکنان سوپرسونیکس منتقل کند ولی ناموفق بود، حالا میسر کرده بود. یک دهه پس از از ترک سیاتل سوپرسونیکس، راسل تلاش دیگری برای مربیگری در لیگ کرد و اوایل فصل 1987/88 جایگزین رینولدز به عنوان سرمربی ساکرامنتو کینگز شد. و به رکورد 17 برد و 41 باخت دست یافت و راسل در میانه‌های فصل جدا شد تا باز هم یک ناکامی دیگر را در دوران مربیگری تجربه کند.
در بین دوران مربیگری، راسل به عنوان یک مفسر در برنامه‌های تلویزیونی فعالیت می‌کرد. او برای مدتی با ریک بری به طور مشترک برنامه اجرا می‌کردند و به شکلی کامل صریح و بی‌رحمانه در مورد بازی‌ها تفسیر می‌کردند. او همچنین به بازیگری پرداخت و در یک نمایش تئاتر کودکان سیاتل و یک قسمت از Miami Vice اجرا کرد و زندگی‌نامه‌ای تحریک‌آمیز به نام Second Wind نوشت.
عدم موفقیت مستمر راسل در تلاش‌های دیگر، جایگاه او را در تاریخ بسکتبال کاهش نداده است و او در طول سال‌ها هیچ کمبودی در افتخارات پس از دوران حرفه‌ای نداشته است.
در سال 1970، او در تیم 25 سالگی NBA قرار گرفت و در سال 1974 در تالار مشاهیر بسکتبال یادبود نایسمیت انتخاب شد. همچنین بیل راسل در سال 1980 در تیم 35 سالگی NBA قرار گرفت. در همان سال، او توسط انجمن نویسندگان حرفه‌ای بسکتبال آمریکا به عنوان بهترین بازیکن تاریخ NBA انتخاب شد.
در سال 2009، در طول برگزاری هفته آل استار، دیوید استرن کمیسر NBA اعلام کرد که جایزه MVP بازی آل استار به نام بیل راسل نام گذاری خواهد شد. در سال 2010، راسل مدال آزدای را از رئیس جمهور آمریکا مفتخر شد. سپس در سال 2017، راسل به عنوان دریافت کننده افتتاحیه جایزه یک عمر دستاورد NBA اعلام شد. در سال 2020، راسل یکی از سه برنده Mannie Jackson – Basketball’s Human Spirit Award به دلیل تعهد چندین دهه‌اش به عدالت اجتماعی بود.
اگر چه با آمدن مایکل جردن در اواخر دهه 1980 بحث اینکه چه بازیکنی بهترین بازیکن تاریخ است مطرح شود اما چیزی که غیرقابل انکار می‌ماند این است که بیل راسل تفکر مردم را در مورد نحوه پیروزی در بازی بسکتبال به طور اساسی تغییر داد.
بیل راسل در 31 جولای 2022 در سن 88 سالگی در گذشت.
